اکثر متخصصان موافقند که تمایل به ابتلا به اختلال نقص توجه/بیش‌فعالی (ADHD) از بدو تولد وجود دارد. با این حال، رفتارهای ADHD اغلب تا زمانی که کودکان وارد مدرسه ابتدایی نشوند، مورد توجه قرار نمی‌گیرند.
یکی از دلایل این تأخیر این واقعیت است که تقریباً همه کودکان در سن پیش‌دبستانی، اغلب برخی از رفتارها یا علائم اصلی ADHD - بی‌توجهی، تکانشگری و بیش‌فعالی - را به عنوان بخشی از رشد معمول خود نشان می‌دهند .
اما همانطور که سایر کودکان به تدریج شروع به ترک چنین رفتارهایی می‌کنند، کودکان مبتلا به ADHD این کار را نمی‌کنند. همچنین در کودکان مبتلا به ADHD، این رفتارها در عملکرد کودک اختلال ایجاد می‌کند. این تفاوت با گذشت سال‌ها به طور فزاینده‌ای آشکار می‌شود.
علائم ADHD چه زمانی شروع به بروز می‌کنند؟
شروع مدرسه می‌تواند چالش‌های کودک در رابطه با بی‌توجهی، تکانشگری و بیش‌فعالی را برجسته کند. دلیلش این است که فعالیت‌های کلاس درس نیاز به تمرکز، صبر و خویشتن‌داری بیشتری دارند. این نوع نیازها در خانه یا گروه‌های بازی به اندازه کافی رایج نیستند، بنابراین در آن محیط‌ها، کودک ممکن است مشکلات کمتری داشته باشد.
معمولاً زمانی که کودک مبتلا به ADHD به سن ۷ سالگی می‌رسد، والدین او متوجه می‌شوند که بی‌توجهی، سطح فعالیت یا تکانشگری فرزندشان بیشتر از حد معمول است.
گاهی اوقات این سوءظن‌ها دیرتر شروع می‌شوند. این امر به ویژه در مورد کودکان باهوشی که مشکلاتشان عمدتاً با توجه کردن است و نه بیش‌فعالی، صادق است. اما بروز نکردن علائم ADHD قبل از ۱۲ سالگی غیرمعمول است. بنابراین، اگر علائم تا سال‌های نوجوانی یا بعد از آن مشاهده نشوند و نتوان آنها را قبل از ۱۲ سالگی به خاطر آورد، احتمالاً چیزی غیر از ADHD باعث بروز مشکلات می‌شود.
علائم ADHD چه تفاوتی با رفتارهای معمول دوران کودکی دارد؟
شاید متوجه شده باشید که فرزندتان حتی برای مدت کوتاهی هم نمی‌تواند روی کتاب کار تمرکز کند، حتی وقتی که شما برای کمک به او آنجا هستید. یا ممکن است هنوز هم در پایان روز با فرزند ۸ ساله بیش فعال خود به اندازه زمانی که ۲ ساله بود، احساس خستگی کنید.
ممکن است فرزند شما آنقدر از بزرگسالان سوال بپرسد که شما شک کنید که این کار «عادی» نیست. یا ممکن است متوجه شده باشید که به نظر نمی‌رسد آنها نکات ظریف تعامل اجتماعی را که همبازی‌هایشان شروع به یادگیری آن کرده‌اند، مانند احترام به فضای شخصی دیگران و اجازه دادن به دیگران برای صحبت کردن، درک کنند.
برای والدین دشوار است که تشخیص دهند آیا چنین رفتارهایی فقط بخشی از روند طبیعی بزرگ شدن است ("خیلی از بچه‌های شش ساله از کتاب‌های تمرین خسته می‌شوند!")، یا اینکه فرزند شما به مرزهای سختگیرانه‌تری نیاز دارد ("شاید من در تعیین محدودیت‌ها خیلی بی‌ثبات بوده‌ام."). آیا مشکلات رفتاری به اندازه‌ای شدید هستند که نشان‌دهنده یک مشکل نگران‌کننده باشند؟ آیا با بالغ شدن فرزند شما بهبود می‌یابند؟
رفتار فرزند شما در موقعیت‌های مختلف چگونه است؟
برای اینکه کودکی مبتلا به ADHD تشخیص داده شود، آکادمی اطفال آمریکا (AAP) به ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشتی توصیه می‌کند که علاوه بر خانه، اطلاعاتی در مورد رفتار کودک در حداقل یک محیط اصلی دیگر نیز جمع‌آوری کنند - از جمله بررسی هرگونه گزارش ارائه شده توسط معلمان و متخصصان مدرسه.
با مقایسه رفتار کودک در دو یا چند محیط، درمانگر می‌تواند شروع به تمایز قائل شدن بین دلایل متنوع مشکلات توجه مانند خلق و خوی "دشوار" اما طبیعی، شیوه‌های فرزندپروری ناکارآمد، محیط تحصیلی نامناسب و سایر چالش‌ها کند. درمانگر همچنین می‌تواند روشن کند که آیا رفتار کودک با توانایی او برای عملکرد مناسب در بیش از یک محیط تداخل دارد یا خیر - که یکی دیگر از الزامات تشخیص است.
- ۰۴/۰۳/۰۱