افراد مسن‌تر

سازمان ملل متحد، فرد سالمند را فردی تعریف می‌کند که بالای ۶۰ سال سن دارد. با این حال، خانواده‌ها و جوامع اغلب از سایر معیارهای اجتماعی-فرهنگی برای تعریف سن استفاده می‌کنند، از جمله وضعیت خانوادگی (پدربزرگ و مادربزرگ)، ظاهر فیزیکی یا شرایط سلامتی مرتبط با سن. عوارض روانی و اجتماعی ناشی از تجربیات آسیب‌زا، همراه با تغذیه نامناسب و قرار گرفتن در معرض بیماری، می‌تواند باعث شود پناهندگان و آوارگان داخلی (IDPs) سریع‌تر از جمعیت‌های ساکن «پیر» شوند. در نتیجه، بسیاری از چالش‌های مرتبط با سالمندی در پناهندگان و آوارگان داخلی زیر ۶۰ سال آشکار خواهد شد. در جایی که امید به زندگی پایین است، افراد در دهه ۵۰ زندگی ممکن است مسن‌تر در نظر گرفته شوند و این ممکن است در سیاست‌های ملی منعکس شود.برای مشاوره با روانپزشک سالمند در تهران اینجا کلیک کنید.

نیازها و ظرفیت‌های سالمندان اغلب در واکنش‌های اضطراری نادیده گرفته می‌شود، زیرا فعالان بشردوستانه حضور آنها را ثبت نمی‌کنند یا به دلیل موقعیت اجتماعی-اقتصادی ضعیف آنها. یک واکنش اضطراری که به طور کامل سالمندان را در بر می‌گیرد، باید خطرات حفاظتی که سالمندان با آن مواجه هستند را شناسایی کند، منابعی را برای کاهش آنها اختصاص دهد و طرح‌های حفاظتی هدفمند را با مشورت نزدیک با افراد مربوطه، جوامع آنها و ارائه دهندگان خدمات برنامه‌ریزی و اجرا کند.

راهنمایی اصلی

۱) اهداف حفاظتی

• شناسایی سالمندان و خطرات حفاظتی که با آن مواجه هستند و ارزیابی نیازها و ظرفیت‌های آنها از آغاز یک وضعیت اضطراری و در طول آن.
• اطمینان حاصل شود که برنامه‌های حمایتی و کمکی، سالمندان را نیز در بر می‌گیرد و خدمات به طور مساوی برای آنها قابل دسترسی است.
• اطمینان حاصل شود که سالمندان از تبعیض رنج نمی‌برند و می‌توانند به طور کامل در تصمیماتی که بر آنها و جوامعشان تأثیر می‌گذارد، مشارکت داشته باشند.
• برای اطمینان از اینکه همه پاسخ‌ها فراگیر و در دسترس سالمندان هستند و با در نظر گرفتن اولویت‌ها و نیازهای خاص آنها، با استفاده از دیدگاه سن، جنسیت و تنوع (AGD)، ارائه می‌شوند.
• اطمینان حاصل شود که سیستم‌های مناسبی برای پیشگیری و واکنش به خشونت علیه سالمندان در مواقع اضطراری و استثمار یا سوءاستفاده از آنها وجود دارد.
• برای به رسمیت شناختن و تقویت ظرفیت‌ها، مهارت‌ها و منابع سالمندان.

۲) اصول و استانداردهای اساسی

• کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد، سیاست مربوط به سن، جنسیت و تنوع ، ۲۰۱۸. این سیاست، تعهد کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد را برای اطمینان از اینکه مردم در مرکز تمام کارهایی که انجام می‌دهیم قرار دارند، تقویت می‌کند. این سیاست، تعهدات مربوط به جهت‌گیری قوی سن، جنسیت و تنوع ، پاسخگویی به افراد آسیب‌دیده (AAP) و زنان و دختران را تثبیت می‌کند. این سیاست شش حوزه مشارکت و ده اقدام اصلی اجباری را برای همه عملیات و دفتر مرکزی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد تعریف می‌کند.
• کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد، سیاست پناهندگان مسن ، ۲۰۰۰. زنان و مردان مسن نیازهای اساسی یکسانی با دیگران دارند، اما در نتیجه پیری به طور فزاینده‌ای آسیب‌پذیر می‌شوند. افراد مسن در طول مراحل آوارگی با چالش‌های خاصی روبرو هستند، اما نباید به عنوان دریافت‌کنندگان منفعل و وابسته به کمک دیده شوند. آنها اغلب رهبران جامعه هستند و دانش، فرهنگ، مهارت‌ها و صنایع دستی را منتقل می‌کنند. کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد و شرکای آن باید تضمین کنند که حقوق آنها بدون تبعیض رعایت می‌شود.
• کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد، راهنمای ضروری: همکاری با سالمندان در آوارگی اجباری ، ۲۰۲۱. راهنمایی‌های عملی در مورد چگونگی حفاظت از حقوق سالمندان آواره و بی‌تابعیت و جلوگیری از تبعیض ارائه می‌دهد.

۳) خطرات حفاظتی

• افراد مسن اغلب تحرک کمتری دارند؛ بینایی و شنوایی آنها ممکن است از بین برود؛ ظرفیت‌های روانی-اجتماعی و قدرت عضلانی آنها ممکن است کاهش یابد؛ ممکن است مشکلات سلامتی مزمن و نیازهای تغذیه‌ای خاصی داشته باشند.
• افراد مسنی که به اجبار آواره شده‌اند، در معرض خطر خشونت، از جمله سوءاستفاده از سالمندان، سوءاستفاده جنسی و خانگی؛ استثمار توسط اعضای خانواده؛ تبعیض و اتهام جادوگری؛ و محرومیت از دسترسی به کمک‌های بشردوستانه، آموزش، معیشت، مراقبت‌های بهداشتی، تابعیت و سایر خدمات قرار دارند. این خطرات ممکن است برای زنان مسن، افراد مسن دارای معلولیت و افراد مسن LGBTI افزایش یابد.
• سالمندان بدون همراه در شرایط اضطراری با چالش‌های خاصی روبرو هستند: یافتن محل اقامت مناسب، محافظت از وسایل خود و تهیه آب، جیره غذایی و سوخت.
• در شرایط اضطراری، اعضای خانواده ممکن است از هم جدا شوند یا فوت کنند و افراد مسن را بدون اشکال سنتی حمایت خانواده رها کنند. افراد مسن همچنین ممکن است مراقبان اصلی نوه‌های خود شوند.
• خطرات فوق ممکن است در محیط‌های غیر اردوگاهی و بافت‌های جدید آوارگی، جایی که جامعه پراکنده است و سازوکارهای حفاظت از جامعه ممکن است دیگر کار نکنند، افزایش یابد.

۴) سایر خطرات

• هرگونه کوتاهی در حفظ امنیت افراد آواره و بی‌تابعیت، خطرات بیشتری را برای افراد مسن ایجاد خواهد کرد.
• اگر کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد و شرکای آن به مسئولیت خود در حمایت از همه افراد آواره و بی‌تابعیت، از جمله افراد مسن، عمل نکنند، اعتبار آنها در معرض خطر قرار خواهد گرفت.

۵) نکات کلیدی تصمیم‌گیری

• در آغاز یک وضعیت اضطراری، هنگام طراحی گزینه‌های سرپناه و اسکان، انتخاب مکان‌ها و برنامه‌ریزی و طراحی زیرساخت‌ها، نیازهای سالمندان را در نظر بگیرید. حداقل استانداردهای دسترسی را تضمین کنید و مطمئن شوید که در توزیع‌های اضطراری، گام‌هایی برای رفع موانعی که سالمندان ممکن است با آن مواجه شوند، برداشته می‌شود.
• به نیازهای خاص سالمندان فوراً و به طور کافی پاسخ دهید و اطمینان حاصل کنید که آنها به مراقبت‌های روزانه دسترسی دارند.
• اطمینان حاصل کنید که افراد مسن شناسایی، ثبت نام و نیازهای آنها ارزیابی می‌شود.
• اطمینان حاصل کنید که خدمات و زیرساخت‌ها از نظر فیزیکی برای سالمندان، به ویژه افراد دارای محدودیت حرکتی، قابل دسترسی هستند.
• ایجاد سیستم‌های ارجاع برای اطمینان از دسترسی افراد مسن به ارائه دهندگان خدمات مربوطه. تقویت سیستم‌های پیشگیری و واکنش به خشونت، استثمار و سوءاستفاده، به طوری که آنها بتوانند به سوءاستفاده از سالمندان و خشونت هدفمند علیه سالمندان نیز رسیدگی کنند.
• اطمینان حاصل کنید که برنامه‌ها شامل افراد مسن نیز می‌شوند و افراد مسن به اندازه کافی از برنامه‌هایی که حق دسترسی به آنها را دارند، مطلع هستند.
• اطمینان حاصل کنید که کارکنان، شرکا و مقامات محلی و ملی نیازهای خاص سالمندان را تشخیص می‌دهند و می‌دانند چگونه به آنها پاسخ دهند.
• اطمینان حاصل کنید که افراد مسن می‌توانند در حفاظت از خانواده‌ها و جوامع خود مشارکت کنند.
• به ویژه در محیط‌های غیراردویی، ایجاد یک برنامه اطلاع‌رسانی، از طریق شرکای منتخب، برای شناسایی افراد مسن و آگاه نگه داشتن آنها از مسائلی که به آنها مربوط می‌شود، بسیار مهم است.