علائم هشدار دهنده اولیه ADHD

 

 

 

 

 

 

اکثر متخصصان موافق هستند که تمایل به ADHD از بدو تولد وجود دارد، با این حال رفتارهای ADHD اغلب تا زمانی که کودکان وارد مدرسه ابتدایی شوند مورد توجه قرار نمی گیرند. یکی از دلایل این تأخیر این واقعیت است که تقریباً همه کودکان پیش دبستانی اغلب رفتارها یا علائم اصلی ADHD - بی توجهی، تکانشگری و بیش فعالی - را به عنوان بخشی از رشد طبیعی خود نشان می دهند. همانطور که سایر کودکان به تدریج از چنین رفتارهایی شروع به رشد می کنند، کودکان مبتلا به ADHD این کار را نمی کنند و این تفاوت با گذشت سال ها به طور فزاینده ای آشکار می شود.برای مشاوره در مورد درمان بیش فعالی کودکان اینجا کلیک کنید

تنظیمات مدرسه می تواند مشکلات کودک مربوط به بی توجهی، تکانشگری و بیش فعالی را برجسته کند، زیرا فعالیت های کلاس نیاز به افزایش تمرکز، صبر و کنترل خود دارد. این نوع خواسته‌ها در خانه یا گروه‌های بازی رایج نیستند، بنابراین در آن شرایط، کودک ممکن است مشکلات کمتری داشته باشد.

معمولاً زمانی که کودک مبتلا به ADHD به سن 7 سالگی می رسد، والدین او قبلاً متوجه شده اند که بی توجهی، سطح فعالیت یا تکانشگری کودکشان بیشتر از حد معمول است. ممکن است متوجه شده باشید که کودک شما تقریباً غیرممکن است که حتی برای مدت بسیار کوتاهی روی یک کتاب کار تمرکز کند، حتی زمانی که شما برای کمک به او آنجا هستید. یا ممکن است در پایان روز با کودک 8 ساله بیش از حد فعال خود مانند زمانی که او 2 ساله بودید احساس فرسودگی کنید.

ممکن است فرزند شما آنقدر از بزرگسالان سؤال بپرسد که شما مشکوک شوید که «عادی» نیست. یا، ممکن است متوجه شده باشید که به نظر نمی‌رسد او تفاوت‌های ظریف تعامل اجتماعی (احترام به فضای شخصی دیگران، اجازه دادن به دیگران برای صحبت کردن) را که همبازی‌هایش شروع به استفاده از آن کرده‌اند، درک نمی‌کند. با این حال، برای والدین دشوار است که بگوییم آیا چنین رفتارهایی فقط بخشی از روند طبیعی بزرگ شدن است ("بسیاری از کودکان شش ساله از کتاب های کار خسته می شوند!")، آیا این رفتارها بیشتر به دلیل مشکلات فرزندپروری مشکل ساز هستند یا خیر. "شاید من با تعیین محدودیت ها خیلی ناسازگار بوده ام.")، یا اینکه خلق و خوی این کودک او را به یک سر طیف می رساند ("او همیشه یک مشت بوده است")، اما نه آنقدر که نشان دهنده اختلالی باشد. به عنوان ADHD

به همین دلیل است که برای تشخیص این اختلال در یک کودک، AAP به پزشکان اطفال توصیه می‌کند که اطلاعاتی را در مورد رفتار کودک در حداقل یک محیط اصلی دیگر به غیر از خانه‌اش جمع‌آوری کنند - از جمله بررسی گزارش‌های ارائه‌شده توسط معلمان و متخصصان مدرسه. با مقایسه رفتار کودک در 2 یا چند موقعیت، پزشک اطفال می تواند شروع به تمایز بین دلایل مختلف برای مشکلات توجهی مانند خلق و خوی «سخت» اما عادی، شیوه های فرزندپروری ناکارآمد، محیط تحصیلی نامناسب و سایر چالش ها کند. او همچنین می‌تواند روشن کند که آیا رفتار کودک مانع از عملکرد کافی او در بیش از یک موقعیت می‌شود یا خیر.