تشخیص آبسه مغزی

• هنگامی که باکتری های ناشی از عفونت در جای دیگری در سر یا در جریان خون یا از زخم وارد مغز می شوند، ممکن است آبسه در مغز ایجاد شود.

• سردرد، خواب آلودگی، حالت تهوع، ضعف در یک طرف بدن یا تشنج ممکن است ایجاد شود.

• تصویربرداری از سر لازم است.

• آنتی بیوتیک تجویز می شود و معمولاً به دنبال تخلیه آبسه با سوزن یا جراحی برای برداشتن آن انجام می شود.

 

آبسه های مغزی نسبتاً نادر هستند.

مایع در بافت اطراف آبسه مغزی جمع می شود. در نتیجه، بافت مغز اطراف متورم می شود و فشار داخل جمجمه افزایش می یابد. هرچه آبسه بزرگتر باشد، تورم و فشار بیشتر می شود. اگر آبسه نشت کند یا بشکند و چرک وارد مایع مغزی نخاعی شود (که از طریق بافت هایی که مغز و نخاع را می پوشانند) مننژیت حاد ایجاد می شود.

علل آبسه مغزی

آبسه های مغزی می توانند ناشی از

• عفونتی که از جای دیگری در سر (مانند دندان، بینی یا گوش) منتشر می شود.

• عفونتی که از قسمت دیگری از بدن از طریق جریان خون به مغز سرایت می کند

• باکتری هایی که پس از زخم سر که به مغز نفوذ می کند وارد می شوند، از جمله برش هایی که در طی جراحی مغز ایجاد می شود.

گاهی اوقات علت ناشناخته است.

بسیاری از باکتری ها ، از جمله باکتری های استرپتوکوکوس ، استافیلوکوکوس اورئوس و باکتریوئیدها Fragilis ، می توانند باعث آبسه مغزی شوند. تک یاخته‌های Toxoplasma gondii (که باعث توکسوپلاسموز می‌شود ) و قارچ‌هایی مانند آسپرژیل ، از علل شایع آبسه‌های مغزی در افرادی هستند که سیستم ایمنی ضعیفی دارند. سیستم ایمنی ممکن است با اختلالاتی مانند عفونت ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) که منجر به ایدز می شود، یا با داروهایی که سیستم ایمنی را سرکوب می کنند (سرکوب کننده های ایمنی) ضعیف شود. سرکوب کننده های سیستم ایمنی ممکن است برای جلوگیری از رد ارگان پیوند یا برای درمان سرطان یا اختلالات خود ایمنی استفاده شود .

علائم آبسه مغزی

آبسه مغزی بسته به محل، اندازه و میزان التهاب و تورم اطراف آبسه می تواند علائم مختلفی ایجاد کند.

تب و لرز ممکن است در ابتدا رخ دهد اما سپس ناپدید می شود.

افراد مبتلا به آبسه مغزی ممکن است سردرد داشته باشند، احساس تهوع کنند، استفراغ کنند، به طور غیرمعمولی خواب آلود شوند و سپس به کما بروند (که اغلب زمانی رخ می دهد که فشار در مغز همچنان در حال افزایش است). تشنج ممکن است رخ دهد ، ممکن است یک طرف بدن ضعیف شود ، یا ممکن است تفکر مختل شود. علائم ممکن است طی چند روز یا چند هفته ایجاد شود. با این حال ، در بعضی از افراد ، تب و لرز خفیف است ، تا اواخر عفونت رخ نمی دهد ، یا اصلاً رخ نمی دهد.

تشخیص آبسه مغزی

• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی یا توموگرافی کامپیوتری

• خروج و آزمایش یک نمونه چرک از آبسه

اگر پزشکان مشکوک به آبسه مغزی باشند ، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) قبل و بعد از تزریق گادولینیوم به صورت داخل وریدی انجام می شود. گادولینیوم (یک ماده کنتراست MRI) آبسه ها را در اسکن MRI آسانتر می کند. اگر MRI در دسترس نباشد، پس از تزریق داخل وریدی ماده حاجب رادیوپاک (که باعث می‌شود آبسه‌ها در سی‌تی اسکن راحت‌تر دیده شوند)، توموگرافی کامپیوتری (CT) را می‌توان انجام داد. MRI دارای وضوح بالاتری است و می تواند ناهنجاری های اولیه را بهتر از CT نشان دهد. با این حال، ممکن است برای ایجاد تشخیص به آزمایش‌های اضافی نیاز باشد، زیرا تومور مغزی یا آسیب ناشی از سکته مغزی یا مولتیپل اسکلروزیس می‌تواند شبیه آبسه مغزی باشد.

پزشکان برای شناسایی ارگانیسم عامل و در نتیجه تعیین اینکه کدام داروها مؤثرتر هستند، نمونه ای از چرک را با سوزن از آبسه خارج می کنند. این ماده تحت میکروسکوپ مورد بررسی قرار می گیرد و برای رشد (کشت) باکتری های موجود در مایع به آزمایشگاه ارسال می شود تا بتوان آنها را شناسایی کرد. MRI یا CT برای هدایت سوزن به آبسه استفاده می شود. برای این روش (به نام آسپیراسیون سوزن استریوتاکتیک) ، یک قاب به جمجمه وصل شده است. این قاب نقاط مرجع را ارائه می دهد که می توانند در MRI یا سی تی اسکن شناسایی شوند. بنابراین ، پس از حفاری یک سوراخ کوچک از طریق جمجمه ، پزشکان می توانند سوزن را دقیقاً به داخل آبسه هدایت کنند.

با این حال ، پزشکان منتظر نیستند تا نتیجه کشت را برای شروع درمان بدست آورند.