تغییرات ADHD در کودکان هنگام رشد و تکامل

اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) یک اختلال رشدی است که شامل تأخیر در میزان توانایی فرد در کنترل یا تنظیم توجه، رفتار و احساسات خود است.

در افراد بدون ADHD، توانایی خودتنظیمی در طول زمان تغییر می‌کند، به طوری که نوزادان «خودکنترلی» بسیار کمی دارند، اگر وجود داشته باشد، و بزرگسالان بسیار بیشتر. یعنی بزرگسالان کمتر تحت کنترل لحظه ای هستند و بهتر می توانند برای دستیابی به اهداف بلندمدت عمدی عمل کنند.

فرد مبتلا به ADHD خواهد بودهمچنینبا گذشت زمان در خود تنظیمی بهتر می شوند، اما معمولاً در مقایسه با سایر افراد هم سن با تأخیر باقی می مانند. به عنوان مثال، یک نوجوان 16 ساله مبتلا به ADHD نسبت به 5 سالگی خود کنترل بیشتری خواهد داشت، اما احتمالاً به اندازه نوجوان 16 ساله بعدی خودکنترلی نخواهد داشت. در نتیجه، هم کودکان و هم نوجوانان مبتلا به ADHD اغلب در مقایسه با همسالان خود "نابالغ" به نظر می رسند.

به دلیل تأخیر در خودتنظیمی، کودکان و نوجوانان مبتلا به ADHD معمولاً در برآوردن انتظارات روزانه که با افزایش سن افزایش می‌یابد، مشکل دارند. این انتظارات عبارتند از:

• آکادمیک: مدیریت وظایف پیچیده تر و طولانی مدت. پیگیری تکالیف؛ کار کردن و متمرکز ماندن روی تکالیف کلاسی/مدت طولانی مدت.
• اجتماعی: حفظ «فضای شخصی» مناسب؛ نوبت گرفتن؛ سازش کردن؛ توجه به احساسات دیگران و خواندن نشانه های اجتماعی.
• رفتار تطبیقی: انجام کارهای خانه و کارهای خانه. مدیریت زمان؛ رانندگی ایمن؛ انتخاب های مناسب و ایمن در زمان حضور در اجتماع؛ رعایت بهداشت شخصی کافی؛ شرکت با موفقیت در فعالیت های فوق برنامه

ADHD به طور معمول یکمزمناختلال، به این معنی که اکثر کودکان (50 تا 80 درصد) مبتلا به ADHD همچنان معیارهای تشخیص را در سنین نوجوانی رعایت می کنند و بسیاری از آنها (35 تا 65 درصد) همچنان در بزرگسالی معیارها را برآورده می کنند. علاوه بر این، تنها تعداد کمی (10 تا 20 درصد) از کودکان مبتلا به ADHD خواهند داشتنهعلائم یا اختلال در بزرگسالی. به عبارت دیگر، افراد نسبتا کمی به نظر می رسد که به طور کامل از ADHD در بزرگسالی "بیش از حد" رشد کنند.

متأسفانه، پیش‌بینی اینکه آیا یک فرد خاص مبتلا به ADHD بهبود قابل توجهی در علائم و اختلالات در طول زمان تجربه خواهد کرد، دشوار است. با این حال، افرادی که علائم ADHD شدیدتر، اختلالات بیشتر در عملکرد، سابقه خانوادگی ADHD، و تشخیص های روانپزشکی اضافی (مانند اختلالات خلقی، اضطراب و مصرف مواد) دارند، بیشترین خطر را برای ادامه مشکلات دارند.

علیرغم ماهیت مزمن ADHD، علائم این اختلال و همچنین اختلالاتی که این اختلال ایجاد می کند، اغلب در طول زمان تغییر می کند. علائم بیش فعالی (مثلاً دویدن یا بالا رفتن بیش از حد، صحبت بیش از حد، ظاهر شدن "در حال حرکت" یا "با موتور رانده") معمولاً در اواخر دوران کودکی و اوایل نوجوانی بیشتر کاهش می یابد، که در آن زمان بیش فعالی آشکار اغلب با بیش فعالی جایگزین می شود. بی قراری رفتارهای تکانشی نیز ممکن است با افزایش سن کودکان بهبود یابد، اگرچه پیامدهای تکانشگری باقی مانده ممکن است جدی تر شود (به عنوان مثال، افزایش خطر تصادفات اتومبیل و مصرف مواد). از سوی دیگر، علائم بی توجهی ADHD، پایدارترین علائم در طول زمان به نظر می رسد. در حالی که دامنه توجه یک فرد ممکن است به تدریج با افزایش سن بهبود یابد، این ممکن است برای برآوردن نیازهای روزانه کافی نباشد.

اگرچه می دانیم که علائم ADHD احتمالا تا بزرگسالی نیز ادامه خواهند داشت، خبر خوب این است که راهبردهای درمانی موثر (به عنوان مثال، دارو و استفاده از حمایت های محیطی) برای کمک به نوجوانان و بزرگسالان در بهبود توانایی خود در برآوردن انتظارات روزانه در دسترس هستند.

اگر در مورد کودک یا نوجوان مبتلا به ADHD خود نگرانی دارید، خدمات بهداشت رفتاری بیمارستان بزرگ کودکان سراسر کشور ارزیابی و درمان این اختلال را ارائه می دهد.