علائم هشدار دهنده اولیه ADHD

 

 

 

 

 

 

اکثر متخصصان موافق هستند که تمایل به ADHD از بدو تولد وجود دارد، با این حال رفتارهای ADHD اغلب تا زمانی که کودکان وارد مدرسه ابتدایی شوند مورد توجه قرار نمی گیرند. یکی از دلایل این تأخیر این واقعیت است که تقریباً همه کودکان پیش دبستانی اغلب رفتارها یا علائم اصلی ADHD - بی توجهی، تکانشگری و بیش فعالی - را به عنوان بخشی از رشد طبیعی خود نشان می دهند. همانطور که سایر کودکان به تدریج از چنین رفتارهایی شروع به رشد می کنند، کودکان مبتلا به ADHD این کار را نمی کنند و این تفاوت با گذشت سال ها به طور فزاینده ای آشکار می شود.برای مشاوره در مورد درمان بیش فعالی کودکان اینجا کلیک کنید

تنظیمات مدرسه می تواند مشکلات کودک مربوط به بی توجهی، تکانشگری و بیش فعالی را برجسته کند، زیرا فعالیت های کلاس نیاز به افزایش تمرکز، صبر و کنترل خود دارد. این نوع خواسته‌ها در خانه یا گروه‌های بازی رایج نیستند، بنابراین در آن شرایط، کودک ممکن است مشکلات کمتری داشته باشد.

معمولاً زمانی که کودک مبتلا به ADHD به سن 7 سالگی می رسد، والدین او قبلاً متوجه شده اند که بی توجهی، سطح فعالیت یا تکانشگری کودکشان بیشتر از حد معمول است. ممکن است متوجه شده باشید که کودک شما تقریباً غیرممکن است که حتی برای مدت بسیار کوتاهی روی یک کتاب کار تمرکز کند، حتی زمانی که شما برای کمک به او آنجا هستید. یا ممکن است در پایان روز با کودک 8 ساله بیش از حد فعال خود مانند زمانی که او 2 ساله بودید احساس فرسودگی کنید.

ممکن است فرزند شما آنقدر از بزرگسالان سؤال بپرسد که شما مشکوک شوید که «عادی» نیست. یا، ممکن است متوجه شده باشید که به نظر نمی‌رسد او تفاوت‌های ظریف تعامل اجتماعی (احترام به فضای شخصی دیگران، اجازه دادن به دیگران برای صحبت کردن) را که همبازی‌هایش شروع به استفاده از آن کرده‌اند، درک نمی‌کند. با این حال، برای والدین دشوار است که بگوییم آیا چنین رفتارهایی فقط بخشی از روند طبیعی بزرگ شدن است ("بسیاری از کودکان شش ساله از کتاب های کار خسته می شوند!")، آیا این رفتارها بیشتر به دلیل مشکلات فرزندپروری مشکل ساز هستند یا خیر. "شاید من با تعیین محدودیت ها خیلی ناسازگار بوده ام.")، یا اینکه خلق و خوی این کودک او را به یک سر طیف می رساند ("او همیشه یک مشت بوده است")، اما نه آنقدر که نشان دهنده اختلالی باشد. به عنوان ADHD

به همین دلیل است که برای تشخیص این اختلال در یک کودک، AAP به پزشکان اطفال توصیه می‌کند که اطلاعاتی را در مورد رفتار کودک در حداقل یک محیط اصلی دیگر به غیر از خانه‌اش جمع‌آوری کنند - از جمله بررسی گزارش‌های ارائه‌شده توسط معلمان و متخصصان مدرسه. با مقایسه رفتار کودک در 2 یا چند موقعیت، پزشک اطفال می تواند شروع به تمایز بین دلایل مختلف برای مشکلات توجهی مانند خلق و خوی «سخت» اما عادی، شیوه های فرزندپروری ناکارآمد، محیط تحصیلی نامناسب و سایر چالش ها کند. او همچنین می‌تواند روشن کند که آیا رفتار کودک مانع از عملکرد کافی او در بیش از یک موقعیت می‌شود یا خیر.

ازدواج و خانواده درمانی چیست؟

 

الگوهای رفتاری خانواده بر فرد تأثیر می گذارد و بنابراین ممکن است لازم باشد بخشی از برنامه درمانی باشد. در ازدواج و خانواده درمانی، واحد درمان فقط فرد نیست - حتی اگر تنها با یک فرد مجرد مصاحبه شود - مجموعه روابطی است که فرد در آن قرار دارد.

ازدواج و خانواده درمانی عبارتند از:

• مختصر
• راه حل محور
• خاص، با اهداف درمانی قابل دستیابی
• با "پایان در ذهن" طراحی شده است.

درمانگران ازدواج و خانواده طیف وسیعی از مشکلات بالینی جدی را درمان می‌کنند، از جمله: افسردگی، مشکلات زناشویی، اضطراب، مشکلات روان‌شناختی فردی و مشکلات کودک و والدین.

تحقیقات نشان می‌دهد که ازدواج و خانواده درمانی برای بسیاری از مشکلات سلامت روان مانند: اسکیزوفرنی بزرگسالان، اختلالات عاطفی (خلق)، اعتیاد به الکل و اعتیاد بزرگسالان، اختلالات رفتاری کودکان، به همان اندازه مؤثر و در برخی موارد مؤثرتر از درمان‌های استاندارد و/یا فردی است. ، سوءمصرف مواد مخدر در نوجوانان، بی اشتهایی در زنان جوان، اوتیسم دوران کودکی، بیماری های جسمی مزمن در بزرگسالان و کودکان و ناراحتی و تعارض زناشویی. 

درمانگران ازدواج و خانواده به طور منظم درمان کوتاه مدت را انجام می دهند. به طور متوسط ​​12 جلسه. نزدیک به 65.6 درصد موارد در 20 جلسه و 87.9 درصد در 50 جلسه تکمیل می شود. زوج درمانی (11.5 جلسه) و خانواده درمانی (9 جلسه) هر دو به زمان کمتری نسبت به میانگین درمان فردی (13 جلسه) نیاز دارند. حدود نیمی از درمان ارائه شده توسط درمانگران ازدواج و خانواده به صورت یک به یک و نیمی دیگر بین درمان زناشویی/زوج و خانواده یا ترکیبی از درمان ها تقسیم می شود.

درمانگر ازدواج و خانواده چه کسانی هستند؟

درمانگران ازدواج و خانواده (MFTs) متخصصان سلامت روان هستند که در زمینه روان درمانی و سیستم های خانواده آموزش دیده اند و دارای مجوز برای تشخیص و درمان اختلالات روانی و عاطفی در چارچوب ازدواج، زوج ها و سیستم های خانواده هستند.

درمانگران ازدواج و خانواده گروهی از پزشکان با تجربه هستند که به طور متوسط ​​13 سال سابقه کار بالینی در زمینه ازدواج و خانواده درمانی دارند. آنها اختلالات روانی و عاطفی، سایر مشکلات سلامتی و رفتاری را ارزیابی و درمان می‌کنند و به طیف گسترده‌ای از مسائل مربوط به روابط در چارچوب سیستم خانواده رسیدگی می‌کنند.

درمانگران ازدواج و خانواده تأکید سنتی بر فرد را برای توجه به ماهیت و نقش افراد در شبکه های اولیه روابط مانند ازدواج و خانواده گسترش می دهند. MFT ها دیدگاهی جامع برای مراقبت های بهداشتی دارند. آنها به رفاه کلی و بلندمدت افراد و خانواده هایشان توجه دارند.

MFT دارای تحصیلات تکمیلی (کارشناسی ارشد یا دکترا) در زمینه ازدواج و خانواده درمانی و حداقل دو سال تجربه بالینی هستند. درمانگران ازدواج و خانواده در کنار روانپزشکی، روانشناسی، مددکاری اجتماعی و پرستاری روانپزشکی به عنوان یک حرفه بهداشت روانی «هسته ای» شناخته می شوند.

از سال 1970، تعداد درمانگران ازدواج و خانواده 50 برابر شده است. در هر زمان آنها بیش از 1.8 میلیون نفر را درمان می کنند.

ازدواج و خانواده درمانی چیست؟

الگوهای رفتاری خانواده بر فرد تأثیر می گذارد و بنابراین ممکن است لازم باشد بخشی از برنامه درمانی باشد. در ازدواج و خانواده درمانی، واحد درمان فقط فرد نیست - حتی اگر تنها با یک فرد مجرد مصاحبه شود - مجموعه روابطی است که فرد در آن قرار دارد.

ازدواج و خانواده درمانی عبارتند از:

• مختصر
• راه حل محور
• خاص، با اهداف درمانی قابل دستیابی
• با "پایان در ذهن" طراحی شده است.

درمانگران ازدواج و خانواده طیف وسیعی از مشکلات بالینی جدی را درمان می‌کنند، از جمله: افسردگی، مشکلات زناشویی، اضطراب، مشکلات روان‌شناختی فردی و مشکلات کودک و والدین.

تحقیقات نشان می‌دهد که ازدواج و خانواده درمانی برای بسیاری از مشکلات سلامت روان مانند: اسکیزوفرنی بزرگسالان، اختلالات عاطفی (خلق)، اعتیاد به الکل و اعتیاد بزرگسالان، اختلالات رفتاری کودکان، به همان اندازه مؤثر و در برخی موارد مؤثرتر از درمان‌های استاندارد و/یا فردی است. ، سوءمصرف مواد مخدر در نوجوانان، بی اشتهایی در زنان جوان، اوتیسم دوران کودکی، بیماری های جسمی مزمن در بزرگسالان و کودکان و ناراحتی و تعارض زناشویی. 

درمانگران ازدواج و خانواده به طور منظم درمان کوتاه مدت را انجام می دهند. به طور متوسط ​​12 جلسه. نزدیک به 65.6 درصد موارد در 20 جلسه و 87.9 درصد در 50 جلسه تکمیل می شود. زوج درمانی (11.5 جلسه) و خانواده درمانی (9 جلسه) هر دو به زمان کمتری نسبت به میانگین درمان فردی (13 جلسه) نیاز دارند. حدود نیمی از درمان ارائه شده توسط درمانگران ازدواج و خانواده به صورت یک به یک و نیمی دیگر بین درمان زناشویی/زوج و خانواده یا ترکیبی از درمان ها تقسیم می شود.

درمانگر ازدواج و خانواده چه کسانی هستند؟

درمانگران ازدواج و خانواده (MFTs) متخصصان سلامت روان هستند که در زمینه روان درمانی و سیستم های خانواده آموزش دیده اند و دارای مجوز برای تشخیص و درمان اختلالات روانی و عاطفی در چارچوب ازدواج، زوج ها و سیستم های خانواده هستند.

درمانگران ازدواج و خانواده گروهی از پزشکان با تجربه هستند که به طور متوسط ​​13 سال سابقه کار بالینی در زمینه ازدواج و خانواده درمانی دارند. آنها اختلالات روانی و عاطفی، سایر مشکلات سلامتی و رفتاری را ارزیابی و درمان می‌کنند و به طیف گسترده‌ای از مسائل مربوط به روابط در چارچوب سیستم خانواده رسیدگی می‌کنند.

درمانگران ازدواج و خانواده تأکید سنتی بر فرد را برای توجه به ماهیت و نقش افراد در شبکه های اولیه روابط مانند ازدواج و خانواده گسترش می دهند. MFT ها دیدگاهی جامع برای مراقبت های بهداشتی دارند. آنها به رفاه کلی و بلندمدت افراد و خانواده هایشان توجه دارند.

MFT دارای تحصیلات تکمیلی (کارشناسی ارشد یا دکترا) در زمینه ازدواج و خانواده درمانی و حداقل دو سال تجربه بالینی هستند. درمانگران ازدواج و خانواده در کنار روانپزشکی، روانشناسی، مددکاری اجتماعی و پرستاری روانپزشکی به عنوان یک حرفه بهداشت روانی «هسته ای» شناخته می شوند.

از سال 1970، تعداد درمانگران ازدواج و خانواده 50 برابر شده است. در هر زمان آنها بیش از 1.8 میلیون نفر را درمان می کنند.

پی آر پی در زنان

 

اکنون که درک مختصری از PRP و نحوه ایجاد آن دارید، ما به کاربردهای آن، به ویژه در زنان و زایمان خواهیم پرداخت.

1. جی شات

به افتخار ارنست فون گرانفنبرگ متخصص زنان آلمانی که در ابتدا آن را در سال 1940 توصیف کرد، نقطه G یا Granfenberg-spot یک ناحیه اروتیک در حدود 2-6 سانتی متر از دهانه واژن نزدیکتر به مجرای ادرار است. این تجمع اعصاب است که باعث افزایش حساسیت در ارگاسم زنان می شود . زنانی که دچار اختلال عملکرد جنسی هستند یا نه، می توانند لذت جنسی خود را از طریق روش G-shot افزایش دهند.

• روش G-Shot 

- درمان با تعیین نقطه G توسط جراح از طریق معاینه لگن آغاز می شود .

– سپس با استفاده از اسپکولوم، فیلر را با بیهوشی تزریق می کنند.

- دوز کمی از بی حسی موضعی به نقطه G تزریق می شود.

– در نهایت، فیلر اسید هیالورونیک [پرکننده ای که لذت جنسی را افزایش می دهد] به نقطه G تزریق می شود. .برای اطلاع از هزینه لابیاپلاستی در تهران اینجا کلیک کنید

به طور کلی، این روش حداکثر 20 دقیقه طول می کشد. برخلاف سایر روش‌ها، درمان G-shot نیازی به یک شب اقامت یا استراحت ندارد. بیمار می تواند بلافاصله به زندگی روزمره خود بازگردد. برای انجام فعالیت های جنسی، زن و شوهر باید چهار ساعت پس از درمان صبر کنند. جلسات پیگیری بعد از چهار ماه حیاتی است. از آنجایی که نتایج موقتی هستند، در صورت نیاز می توان G-shot را بعد از سه تا پنج ماه تکرار کرد.

• چه کسی به روش G-Shot نیاز دارد؟ 

در صورت لزوم می توان G-shot را برای خانم ها تجویز کرد. با این حال، پزشکان ممکن است درمان را توصیه کنند اگر:

- بیمار دارای واژن منحنی مادرزادی است که دسترسی به نقطه G در موقعیت‌های خاص مشکل است یا اصلاً قرار ندارد.

– بیمار واژن وسیعی دارد که دسترسی به نقطه جی غیرممکن است.

– بیمار از ادرار غیر ارادی همراه با افزایش تحرک مجرای ادرار رنج می برد.

– بیمار از اختلالات جنسی رنج می برد .

• نتایج مورد انتظار 

پس از یک درمان موفقیت آمیز G-shot، بیماران تجربه می کنند:

- افزایش برانگیختگی

- افزایش میل جنسی

- دهانه واژن تنگ تر

-  ارگاسم مکرر

- کاهش درد

- کاهش بی اختیاری ادرار [شرایطی که در آن ادرار به دلیل ضعیف شدن عضلات داخل و اطراف مثانه نشت می کند.

 

2.  O-Shot

O-shot که توسط دکتر چارلز رونلز طراحی شده است، با هدف افزایش لذت جنسی زنان است. O-shot که به عنوان شات ارگاسم نیز شناخته می شود. این درمان غیرجراحی از PRP برای تقویت جوانسازی واژن و کلیتورال استفاده می کند.

• روش O-shot 

– این روش با استفاده از کرم بی حس کننده برای تسکین درد توسط متخصص زنان شروع می شود.

– سپس خون گرفته می شود و در سانتریفیوژ قرار می گیرد تا پلاسما جدا شود.

– پزشک بی حسی موضعی را به کلیت، لب و/یا نقطه G تزریق می کند.

– در نهایت، پلاکت ها به کلیت، لابیا و/یا نقطه G تزریق می شوند تا لذت جنسی افزایش یابد.

تخمین زده می شود که کل این روش حداکثر 45 دقیقه طول بکشد و اکثر اوقات منتظر PRP برای سانتریفیوژ شدن است. مانند G-shot، دوره بهبودی سریع است، اما بیمار ممکن است دوز کمی از حساسیت موضعی را برای یک یا دو روز تجربه کند. به طور معمول، نتایج مطلوب در سه تا هفت روز اول درمان مشاهده می شود.

• چه کسی به روش O-shot نیاز دارد؟ 

O-shot را می توان برای بیماران مبتلا به موارد زیر تجویز کرد:

- بی اختیاری ادرار

- خشکی واژن

- اختلال عملکرد جنسی

- درد مزمن واژن به دلیل زایمان یا مش

- درد ضعیف یا مداوم در عضلات کف لگن

وم در عضلات کف لگن

 

دکتر طاهره فروغی فر

 

 

 

 

مشاوره کودک و نوجوان

در طول مشاوره کودک و نوجوان، یکی از پزشکان آموزش دیده ما به طور خاص با یک عضو کودک یا نوجوان کار می کند. ما می دانیم که این سال های زندگی می تواند چالشی برای کودک و همچنین والدین باشد. استرس های زیادی وجود دارد که کودکان و نوجوانان با آن مواجه هستند. مشاوره کودک و نوجوان می تواند به کودکان، نوجوانان و خانواده ها کمک کند تا این عوامل استرس زا را در یک محیط مراقبتی و حمایتی شناسایی کرده و با آنها کار کنند.

مناطق تحت پوشش شامل، اما محدود به موارد زیر نیست:

• افسردگی و اعتماد به نفس پایین
• اضطراب کودک
• اختلال وسواس فکری عملی
• رفتارهای مشکل ساز در خانه/مدرسه
• شناسایی و درمان ADD و ADHD
• اختلال طیف اوتیسم
• مهارت های اجتماعی و روابط با همسالان
• انتقال طلاق
• روابط والدین/نوجوانان
• روابط خانوادگی ترکیبی
• خود آسیبی
• ارزیابی/ارزیابی روانشناختی

 

بهترین رژیم غذایی برای PCOS

 

مطالعات نشان می دهد که رژیم غذایی مناسب و کامل می تواند در درمان سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS)، افزایش شانس باردار شدن و محافظت از آن ضروری باشد.

بیماران مبتلا به PCOS در معرض خطر عدم تعادل قند خون و مقاومت به انسولین هستند. با این حال، پیروی از یک رژیم غذایی سالم، ورزش منظم، دریافت مواد مغذی ضروری و مدیریت استرس، وضعیت جسمانی بیمار را بهبود می بخشد. 

رژیم غذایی توصیه شده به شرح زیر است:

• تعادل مصرف کربوهیدرات و پروتئین؛
• غذاهای با شاخص گلیسمی پایین (GI) مصرف کنید.
• غذاهای پر فیبر مصرف کنید؛
• مصرف روزانه اسیدهای چرب ضروری؛
• کافئین مصرف نکنید؛
• غذاهای ارگانیک بخورید؛
• سه وعده غذایی و دو میان وعده در روز میل کنید.

 

 

چه زمانی برای PCOS به پزشک مراجعه کنیم؟

از آنجایی که PCOS باعث مشکلات باروری می شود، پس از مشاهده آن باید به متخصص مراجعه کنید. توصیه می کنیم در صورت بروز هر یک از علائم زیر به پزشک مراجعه کنید.

• پریود شما دیر شده است و باردار نیستید.
• بعد از یک سال تلاش موفق به بارداری نشدید.
• علائم دیابت دارید

 

چگونه از PCOS جلوگیری کنیم؟

پیشگیری از PCOS ممکن نیست. با این حال، اگر این اتفاق بیفتد، می توانید از تشدید علائم جلوگیری کنید. به عنوان مثال، کاهش وزن یک راه موثر برای جلوگیری از جدی شدن علائم است. علاوه بر این، مراجعه به متخصص زنان و مصرف داروهای خاص می تواند به جلوگیری از علائم PCOS کمک کند.

PCOS خطرناک نیست و همیشه منجر به سرطان یا ناباروری نمی شود. اگرچه به دلیل اهمیت بالای بیماری، باید هر چه سریعتر درمان شود. بنابراین توصیه می شود که زنان و دختران به طور مرتب به متخصص زنان مراجعه کنند و از دوران نوجوانی و اوایل جوانی تحت معاینات دوره ای قرار گیرند.

همچنین باید توجه داشت که گاهی اوقات نوسانات هورمونی بعد از بارداری و شیردهی می تواند علائم PCOS را تا حد زیادی کاهش دهد و باعث شود تخمدان ها به طور منظم برای چندین سال کار کنند.

 

PCOS در دختران نوجوان

قاعدگی نامنظم، به ویژه در دو سال اول قاعدگی، همیشه نشانه PCOS در دختران نوجوان نیست. اما در صورت ادامه این موضوع همراه با پرمویی یا ریزش مو و افزایش وزن باید به متخصص زنان مراجعه کنند.

مهم است که بدانیم دوران نوجوانی بهترین زمان برای تشخیص و درمان سندرم تخمدان پلی کیستیک یا PCOS است. بنابراین لازم است در این دوره به طور مرتب به متخصص زنان مراجعه کنید.

خط پایین

سندرم تخمدان پلی کیستیک در بسیاری از زنان بدون هیچ علامت یا علائم بسیار کمی رخ می دهد. از این رو. تشخیص PCOS در بسیاری از موارد دشوار است. با این حال، اگر PCOS دارید، باید نکاتی را دنبال کنید، مانند:

• پیروی از یک سبک زندگی سالم؛
• انجام معاینات منظم و دوره ای سیکل های قاعدگی؛
• باردار شدن قبل از 30 سالگی؛
• پیگیری هر علامت؛
• پرهیز از تنش و استرس.

 

ضخامت آندومتر یا تومورهای بدخیم در زنان با چرخه نامنظم را می توان از طریق سونوگرافی واژینال یا بیوپسی آندومتر تشخیص داد. برای این موارد می توان درمان دارویی را اتخاذ کرد. با این حال، با توجه به ماهیت ژنتیکی PCOS به عنوان یک اختلال متابولیک، گاهی اوقات توصیه می شود که اعضای زن خانواده از نظر دیابت و عدم تحمل گلوکز معاینه شوند.

در نهایت با تیم متخصصان مجرب باروری ما در شرکت رادینا تماس بگیرید. برای اطلاعات بیشتر در مورد PCOS ما به شما کمک خواهیم کرد تا با بهترین مراکز درمان باروری در ایران و همچنین در طول کل مراحل درمان، وقت خود را رزرو کنید.

بعد از جراحی تومور هیپوفیز چه انتظاری داریم؟

 

زمان بهبودی جراحی تومور هیپوفیز یا عمر پس از جراحی تومور هیپوفیز متفاوت است زیرا هر فرد میزان بهبودی خود را پس از جراحی مغز و اعصاب دارد. مهم است که به محدودیت های ذهنی و فیزیکی خود توجه داشته باشید و به آنها احترام بگذارید. با این حال، برای جلوگیری از عوارضی مانند لخته شدن خون یا ذات‌الریه، ممکن است بخواهید به محض اینکه بعد از عمل جراحی و همچنین گوش دادن به دستورالعمل‌های پزشک، حرکت را شروع کنید. می‌توانید با ورزش ملایم شروع کنید و به تدریج سطح فعالیت خود را با قدم زدن سریع افزایش دهید. همچنین استراحت زیاد پس از هر جراحی ضروری است.

برای ارتباط با بهترین جراح تومور نخاعی در تهران اینجا کلیک کنید

 

اگر روی میز کار می کنید، 2 تا 4 هفته مرخصی بگیرید. اگر شغل فعالی دارید، 6 هفته را هدف گذاری کنید. اگر جراح شما پیشنهاد متفاوتی نداد، می توانید پس از شش هفته فعالیت های معمول خود را از سر بگیرید. از جراح مغز و اعصاب خود  در مورد محدودیت های مربوط به فعالیت هایی مانند شنا، وزنه برداری و سایر فعالیت های بدنی شدید بپرسید. معمولاً از شما خواسته می‌شود که 12 هفته قبل از بلند کردن وزنه‌های سنگین‌تر از 10 پوند صبر کنید.

• سیگار کشیدن: سیگار روند بهبودی را مختل می کند و خطر ابتلا به عفونت زخم را افزایش می دهد. اجتناب یا به حداقل رساندن این فعالیت می تواند به طور قابل توجهی روند بهبودی را بهبود بخشد.

• خوابیدن: استفاده از بالش برای بالا بردن سر هنگام خواب ممکن است به کاهش سردرد کمک کند.

• رانندگی: فقط زمانی می توانید رانندگی کنید که داروهای ضد درد خود را کامل کرده باشید، کنترل کامل بر حرکات حرکتی خود را دوباره به دست آورید، از محیط اطراف خود آگاهی کامل داشته باشید و هیچ مشکل بصری که بر توانایی رانندگی شما تأثیر بگذارد، تجربه نکنید.

 

https://dralijafari.com

چگونه یک مشاور طلاق پیدا کنیم

یافتن درمانگر مناسب برای اطمینان از اینکه شما و همسرتان احساس راحتی در مورد مسائل زناشویی دارید، ضروری است. همانطور که به دنبال یک مشاور طلاق در نزدیکی خود هستید، در نظر بگیرید که چه کسی بهترین کار را انجام می دهد تا هر دو شما را راحت کند.بسیاری از زوج ها در صحبت با یک درمانگر هم سن و سال خود احساس راحتی بیشتری می کنند. همچنین ممکن است ترجیح دهید با یک درمانگر کار کنید که اعتقادات مذهبی شما را دارد یا در کمک به زوج‌های LGBTQ مهارت دارد. می توانید درمانگری را انتخاب کنید که تجربه کمک ب زوج های بین نژادی را برای حل تعارض داشته باشد.صلاحیت ها نیز یکی از نکات مهم در انتخاب مشاور طلاق هستند. به دنبال یک درمانگر ازدواج و خانواده با مجوزهای معتبر برای کمک به زوج ها برای حل مشکلات روابط خود باشید. هرچه تجربه بیشتری داشته باشند، بهتر است.برای برخی از زوج ها، هزینه یکی از مهم ترین عوامل در انتخاب مشاور طلاق است. بسیاری از درمانگران چندین طرح بیمه را می پذیرند، بنابراین با شرکت بیمه خود مشورت کنید تا تعیین کنید که آیا درمانگر مورد نظر شما یک ارائه دهنده در شبکه است یا خیر. اگر از جیب خود پرداخت می کنید، به دنبال یک مشاور طلاق در نزدیکی خود باشید که برنامه هزینه هایش متناسب با بودجه شما باشد. برخی از درمانگران به بیمارانی که به‌جای استفاده از مزایای بیمه‌شان به صورت نقدی پرداخت می‌کنند، تخفیف‌هایی ارائه می‌دهند که مشاوره طلاق را مقرون به صرفه‌تر می‌کنند.

مشاوره طلاق چه کمکی می کندمردم برای مسائل مختلف از مشاوران طلاق کمک می گیرند. مشکلات رایج زناشویی عبارتند از:

مشکلات ارتباطی:  اگر شما و همسرتان سبک های ارتباطی متفاوتی دارید، ممکن است برای شما مشکل باشد که بدون متوسل شدن به مشاجره، نکات خود را به گوش دیگران برسانید.

• مسائل صمیمیت: برخی از زوج ها به دلیل استرس های ناشی از کار، تربیت فرزندان و اداره خانواده در حفظ ارتباط صمیمانه با مشکل مواجه هستند.
• بیماری روانی: اگر همسری مبتلا به افسردگی، اضطراب فراگیر یا اختلال روانی دیگری باشد، علائم آن اختلال می تواند تأثیرات نامطلوبی بر ازدواج داشته باشد.
• شفای ضربه روحی: برخی از ازدواج‌ها پس از گذر از یک رویداد آسیب‌زا، مانند سرقت از خانه یا مرگ فرزند، شروع به رنج می‌کنند.
• اختلاف نظر در مورد تربیت فرزند:  همسران همیشه در مورد بهترین راه برای تربیت فرزندان توافق ندارند و برخی از زوجین در مورد اینکه آیا باید حتی بچه دار شوند یا خیر اختلاف نظر دارند.
• انتظارات خانواده:  مشاوره طلاق می تواند به همسرانی کمک کند که در مورد اینکه چه کسی باید برخی از کارها را انجام دهد یا چگونه باید انجام شود، اختلاف نظر دارند.

انواع تومور های ستون فقرات

پایه و اساس بدن ما انسان ها بر روی ستون فقرات نهادینه شده است؛ بنابراین هر اختلالی که ستون فقرات را تهدید کند، بر زندگی ما انسان ها موثر است. یکی از این عارضه ها، تومور های ستون فقرات است که خوشبختانه 70 درصد از آن ها خوش خیم می باشند. درون ستون فقرات، نخاع قرار گرفته است؛ پس در صورتی که این تومور ها رشد کنند و بزرگ شوند می توانند به نخاع، اعصاب نخاعی، رگ های خونی، استخوان های ستون فقرات و پرده نخاعی فشار وارد کنند؛ هر کدام از این بخش ها که درگیر شوند، سبب بروز نشانه ها و علائم خاصی می شوند. در ادامه این مقاله به بررسی دقیق تر انواع تومور های ستون فقرات می پردازیم.

تومورهای ستون فقرات چه هستند؟

آن دسته از تومور هایی که به طور مستقیم بر مهره های ستون فقرات تاثیر می گذارند را با نام تومور مهره ای می شناسیم. این تومور ها می توانند حاصل متاستاز سرطان ها باشند؛ به عبارتی دیگر، پس از پخش شدن سرطان به بخش های دیگر بدن از جمله ستون فقرات، تومور های ستون فقرات ایجاد می شوند. تخمین زده شده است که تقریبا در 30٪ از بیماران مبتلا به سرطان، این بیماری به ستون فقرات سرایت می کند.

تومور ستون فقرات در حقیقت بافتی است که در منطقه کانال نخاعی تشکیل می شود. اکثر این تومور ها سرطانی اند اما برخی از آنها می توانند غیر سرطانی باشند. تشخیص خوش خیم یا بدخیم بدون تومورهای ستون فقرات، در تخصص مغز و اعصاب است.

درد ناشی از تومور های ستون فقرات چگونه می باشد؟

کمر دردی که ناشی از این تومور ها است ویژگی هایی دارد که برخی از آن ها عبارتند از:

• این درد یک شروع تدریجی دارد و گذر زمان درد را بدتر و شدیدتر می کند.
• این درد با استراحت کردن تسکین نمی یابد و شدت آن در شب افزایش می یابد.
• عود این درد به شکل یک درد تیز و یا شوک مانند است که در قسمت فوقانی و یا پایین کمر احساس می شود.
• این درد معمولا به پاها، قفسه سینه یا نواحی دیگر بدن سرایت می کند.

 

تومور های ستون فقرات چند نوع دارند؟

شیوع این تومور ها در مقایسه با تومور های مغزی کم تر است و با توجه به محل و بافت سرطانی ای که دارند به چند گروه تقسیم می شوند. از جمله این تومور ها عبارتند از:

تومور های داخل حفره ای

این نوع از تومور ها در داخل نخاع رشد می کنند و حدود 20 تا 30 درصد از تومور های اولیه ستون فقرات را شامل می شوند. تومور های داخل حفره ای معمولا سبب کمردردی می شوند که با خوابیدن تشدید می یابد. بی حسی و گزگز نیز می تواند ناشی از این گروه باشد.

تومور های خارج حفره ای

محل رشد این گروه از تومور ها کیسه نازکی است که نخاع را نگه می دارد؛ پس محل آن ها در خارج از نخاع می باشد. این دسته از تومور ها، معمولا در ریشه های عصبی که از نخاع خارج می شوند، گسترش می یابند. کمردرد در شب و یا دردی که به بازو یا ساق پا گسترش پیدا می کند از علائم شایع این نوع از تومور ها هستند.

معمولا این نوع تومور ها همچون تومور های درون مغز استخوانی، خوش خیم به شمار می آیند؛ اما خارج کردن آن ها به وسیله عمل جراحی سخت و دشوار است؛ و متاسفانه احتمال عود کردن سرطان پس از انجام جراحی نیز وجود دارد.

تومور های سخت شامه ای

این دسته از تومور ها بسیار شایع می باشند. محل رشد آن ها خارج از طناب نخاعی و سخت شامه است و معمولا داخل استخوان ها و غضروف های ستون فقرات رشد می کنند.

 

این تومور ها چه علائمی دارند؟

• در برخی از اوقات این تومور ها بدون داشتن علائم قبلی تشخیص داده می شوند. اینکه این تومور ها چه علائمی داشته باشند به محل تومور و بافت درگیر بستگی دارد. در صورتی که تومور به طناب نخاعی یا ریشه عصبی فشار وارد کند، علائمی از جمله کمردرد ، مشکلات روده و مثانه، اختلال نعوظ، تغییر در احساسات و ضعف عضلانی دست و پاها بروز می یابد.
• اگر تومور ها در در طناب عصبی باقی بمانند و به سایر نقاط بدن سرایت نکنند، می توانند علائم درد را بروز ندهند.
• دردی که سبب احساس ضعف هنگام خوابیدن می‌ شود، می‌ تواند نشان دهنده بروز مشکلات استخوان ستون مهره‌ ای در اثر تومور ستون فقراتی باشد.
• علائم و نشانه های تومور می تواند به تدریج یا به تندی بروز یابد. بی توجهی و عدم درمان سبب وخیم تر شدن علائم می شود.

 

https://dralijafari.com/%d8%ac%d8%b1%d8%a7%d8%ad-%d8%aa%d9%88%d9%85%d9%88%d8%b1-%d9%86%d8%ae%d8%a7%d8%b9%db%8c-%d8%af%d8%b1-%d8%aa%d9%87%d8%b1%d8%a7%d9%86/?preview=true

 

 

https://www.drforooghifar.com/%d9%84%d8%a7%d8%a8%db%8c%d8%a7%d9%be%d9%84%d8%a7%d8%b3%d8%aa%db%8c-%d8%ac%d8%b1%d8%a7%d8%ad%db%8c-%d8%b2%db%8c%d8%a8%d8%a7%db%8c%db%8c-%d9%88%d8%a7%da%98%d9%86-%d8%af%d8%b1-%d8%aa%d9%87%d8%b1%d8%a7/

 

https://www.drforooghifar.com/%d8%aa%d9%86%da%af-%da%a9%d8%b1%d8%af%d9%86-%d9%88%d8%a7%da%98%d9%86-%d8%af%d8%b1-%d8%aa%d9%87%d8%b1%d8%a7%d9%86/

 

 

https://www.drforooghifar.com/%d9%87%d8%b2%db%8c%d9%86%d9%87-%d9%84%d8%a7%d8%a8%db%8c%d8%a7%d9%be%d9%84%d8%a7%d8%b3%d8%aa%db%8c-%d8%ac%d8%b1%d8%a7%d8%ad%db%8c-%d8%b2%db%8c%d8%a8%d8%a7%db%8c%db%8c-%d9%88%d8%a7%da%98%d9%86/

 

 

هر آنچه باید در مورد تروما و PTSD بدانید

چه کسی می تواند PTSD را تجربه کند؟ هر کسی.

PTSD وضعیتی است که افراد را در هر سنی تحت تاثیر قرار می دهد. هیچ کس در برابر ضربه یا تأثیر آن بر مغز انسان مصون نیست. بسته به فرد، PTSD ممکن است معنای متفاوتی داشته باشد اما به همان اندازه تأثیرگذار باشد.

تجربه استرس پس از سانحه بسته به ضربه ای که فرد متحمل شده است می تواند متفاوت باشد - حتی علائم می تواند بین دو نفر متفاوت باشد. در برخی موارد، علائم می توانند تقریباً بلافاصله ظاهر شوند. برای دیگران، ممکن است چندین دهه طول بکشد تا علائم ظاهر شوند و شناسایی شوند. برای بسیاری، زمانی که مغز دیگر آنقدر مشغول نیست یا فرد فرصتی برای جذب آنچه اتفاق افتاده است، دیر شروع می شود.

هیچ پاسخ قطعی برای این که چرا برخی از افرادی که تروما را تجربه می کنند به PTSD مبتلا می شوند و برخی دیگر نه، وجود ندارد. ترکیبی از عناصر ممکن است باعث این اختلال شود یا افراد را مستعد استرس پس از سانحه کند، مانند:

• قرار گرفتن در معرض تروما، از جمله عواملی مانند تعداد ترومای تجربه شده و شدت آن تروما
• تاریخچه خانوادگی اضطراب و افسردگی
• واکنش عاطفی (خلق و خو)
• چگونه مغز هورمون ها و مواد شیمیایی را که بدن در پاسخ به رویدادهای آسیب زا و استرس آزاد می کند، تنظیم می کند
• مشاغلی مانند سربازان، پرستاران، پزشکان، EMTs، مجریان قانون و آتش نشانان برخی از افراد را بیش از سایرین در معرض آسیب های روحی قرار می دهند.

چه رویدادهای می تواند منجر به ایجاد PTSD شود؟

برای ایجاد PTSD لازم نیست ضربه خاصی را تجربه کنید. بسیاری از مردم این اختلال را با کهنه سربازان مرتبط می دانند. در حالی که PTSD در جمعیت های نظامی رایج است، صرفاً شاهد یک رویداد، مانند یک تصادف رانندگی، می تواند علائم PTSD را ایجاد کند.

در این موارد، خاطرات دردناک و آسیب زا می توانند از هیچ جا ظاهر شوند و واکنش های فیزیکی و عاطفی شدیدی ایجاد کنند. در طول جنگ جهانی اول، از این به عنوان "شوک پوسته" یاد می شد. وقتی وحشت‌های جنگ برای مغز بسیار زیاد بود، مغز یا حداقل بخشی از مغز به سادگی خاموش می‌شد.

کودکان و نوجوانان اغلب در نتیجه آسیب‌هایی که بر آنها تأثیر می‌گذارد، PTSD را تجربه می‌کنند، مانند تیراندازی در مدرسه، خشونت خانگی، تصادفات اتومبیل، بی‌توجهی یا سوء استفاده. 15 تا 43 درصد از نوجوانان یک رویداد آسیب زا را تجربه می کنند که حدود یک چهارم از این افراد علائم PTSD را تجربه می کنند.

چگونه PTSD را در خودم یا دیگران تشخیص دهم؟

با هر رویداد آسیب زا، کاملا طبیعی است که احساس کنید تحت تاثیر قرار گرفته اید. با این حال، علائم PTSD ممکن است با توانایی فرد برای عملکرد در تنظیمات یا محیط طبیعی خود تداخل داشته باشد.

در حالی که علائم PTSD بسیاری وجود دارد، اغلب آنها را به عنوان چیزی غیر از اختلال استرس پس از سانحه نادیده می گیرند. اگر علائم در طول زمان تشدید شوند، با توانایی انجام فعالیت‌های روزانه تداخل داشته باشند، یا با گذشت زمان کاهش نیابند، ممکن است ارزش آن را داشته باشد که با کسی در مورد امکان تشخیص PTSD صحبت کنید.

وقتی در نظر می گیریم که آیا شما یا یکی از عزیزانتان با PTSD زندگی می کنید، مهم است که به یاد داشته باشید که شروع علائم می تواند در هر زمانی ظاهر شود، نه بلافاصله پس از تجربه تروما. بسیاری از مردم علائمی را گزارش کرده اند که چندین دهه پس از قرار گرفتن در معرض تروما ظاهر می شوند.

اضطراب چیست؟

 

همه ما احساس اضطراب کرده‌ایم - عصبی بودن قبل از قرار ملاقات، آزمون، مسابقه، ارائه - اما دقیقاً چیست؟ اضطراب روش بدن ما برای آماده شدن برای رویارویی با یک چالش است. قلب ما خون و اکسیژن بیشتری پمپاژ می کند، بنابراین ما آماده عمل هستیم. ما هوشیار هستیم و وظایف فیزیکی و عاطفی را به نحو احسن انجام می دهیم.

زمانی که امنیت، سلامت یا شادی ما در معرض خطر قرار می گیرد، طبیعی است که احساس اضطراب کنیم. با این حال، گاهی اوقات اضطراب می تواند طاقت فرسا و مخرب شود و حتی ممکن است بدون دلیل قابل شناسایی رخ دهد. حملات بیش از حد و طولانی مدت نگرانی ممکن است منعکس کننده یک اختلال اضطرابی باشد.

علائم اختلالات اضطرابی:

هر کسی ممکن است این علائم را در زمان های استرس زا تجربه کند. با این حال، افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی ممکن است آنها را در غیاب استرس، با علائم شدیدتر و/یا با ظاهر شدن چندین علامت با هم تجربه کنند.

• ناتوانی در آرامش
• نگرانی غیر واقعی یا بیش از حد
• مشکل در به خواب رفتن
• نبض سریع یا تپش، پرش، ضربان قلب
• حالت تهوع، درد قفسه سینه یا فشار
• احساس "توده در گلو"
• دهان خشک
• تنفس نامنظم
• احساس ترس، دلهره یا از دست دادن کنترل
• لرزش یا لرزش، تعریق یا لرز
• غش یا سرگیجه، احساس جداشدگی
• افکار مرگ

انواع اختلالات اضطرابی:

اختلال اضطراب فراگیر (GAD)  با نگرانی و تنش مزمن و اغراق آمیز مشخص می شود، بسیار بیشتر از اضطراب معمولی که اکثر مردم در زندگی روزمره خود تجربه می کنند. افراد ممکن است لرزش، انقباض، تنش عضلانی، حالت تهوع، تحریک پذیری، تمرکز ضعیف، افسردگی، خستگی، سردرد، سبکی سر، تنگی نفس یا گرگرفتگی داشته باشند.

اختلال پانیک:  افراد مبتلا به اختلال هراس دچار حملات پانیک با احساس وحشت می شوند که به طور ناگهانی و مکرر بدون هیچ هشداری رخ می دهد. در طول حملات، افراد ممکن است احساس کنند که نمی توانند نفس بکشند، کنترل خود را از دست داده اند، دچار حمله قلبی شده اند یا حتی در حال مرگ هستند. علائم فیزیکی ممکن است شامل درد قفسه سینه، سرگیجه، حالت تهوع، تعریق، سوزن سوزن شدن یا بی حسی و ضربان قلب تند باشد. برخی از افراد یک حمله جداگانه را تجربه خواهند کرد، در حالی که برخی دیگر دچار اختلال هراس طولانی مدت خواهند شد. در هر صورت، اغلب اضطراب زیادی بین حملات وجود دارد، زیرا هیچ راهی برای دانستن زمان وقوع حمله بعدی وجود ندارد. اختلالات هراس اغلب در اوایل بزرگسالی شروع می شود. بسیاری از افراد مبتلا به اختلال هراس از آگورافوبیا (ترس غیرطبیعی از مکان‌های باز یا عمومی) نیز رنج می‌برند.

فوبیا  ترس های غیر منطقی هستند. افراد مبتلا به فوبیا متوجه می‌شوند که ترس‌هایشان غیرمنطقی است، اما فکر کردن یا رویارویی با شی یا موقعیت ترسناک می‌تواند باعث حمله هراس یا اضطراب شدید شود.

فوبیا اغلب ترس از یک شی یا موقعیت خاص است. اشیاء و موقعیت‌های ترسناک معمولاً در فوبیاهای خاص عبارتند از: حیوانات، تونل‌ها، آب و ارتفاعات. شایع ترین فوبیای خاص ترس از سخنرانی در جمع است.

فوبیای اجتماعی یا اختلال اضطراب اجتماعی  با اضطراب شدید و خودآگاهی بیش از حد در موقعیت های اجتماعی روزمره مشخص می شود. افراد مبتلا به فوبیای اجتماعی ترس از قضاوت شدن توسط دیگران، خجالت کشیدن یا تحقیر شدن دارند. این ترس ممکن است با کار یا مدرسه و سایر فعالیت های معمولی تداخل داشته باشد.

اختلال وسواس اجباری (OCD)  با افکار یا رفتارهای مضطرب غیرقابل کنترل مشخص می شود. افراد مبتلا به OCD گرفتار افکار و تصاویر مداوم و ناخوشایند یا نیاز فوری به شرکت در مراسم خاصی هستند. برخی از مبتلایان به OCD ممکن است فقط افکار وسواسی بدون تشریفات مربوطه داشته باشند. افکار یا تصاویر مزاحم (مثلا ترس از میکروب ها) وسواس نامیده می شوند و مراسمی که برای خلاص شدن از شر آنها انجام می شود (مثلاً شستن دست ها) اجبار نامیده می شود. به عنوان مثال، افرادی که به میکروب ها وسواس دارند ممکن است دست های خود را بیش از حد بشویند. فرد از انجام رفتارهای آیینی راضی نیست، اما این را تنها راه رهایی موقت از افکار وسواسی می داند.

اختلال استرس پس از سانحه  پس از حوادث وحشتناکی مانند سوء استفاده فیزیکی یا جنسی، تصادفات رانندگی، جنگ یا بلایای طبیعی، افراد را تحت تاثیر قرار می دهد. افراد مبتلا به PTSD ممکن است افسردگی، فلاش بک، کابوس، مشکلات خواب، تحریک پذیری، پرخاشگری، خشونت و احساس بی حسی یا بی حسی را تجربه کنند. علائم را می توان با هر چیزی که فرد را به یاد تروما می اندازد، ایجاد کرد.