مانند سایر اشکال گفتار درمانی ، زوج درمانی نیز با هدف تسکین پریشانی افراد و بهبود عملکرد آنها در حوزه مهم زندگی انجام می شود. اما بر خلاف سایر اشکال درمانی، معمولاً سه طرف در اتاق علاوه بر روان درمانگر وجود دارد. هر یک از شرکا در زوج وجود دارد و خود رابطه وجود دارد. در یک عمل بسیار پویا، زوج درمانگر به طور بی طرفانه نیازها و علایق هر سه را متعادل می کند.
به طور معمول، زوج‌ها به دنبال درمان می‌روند، زیرا دیدگاه‌های متناقضی در مورد تجربیات یکسان دارند و یک یا هر دو طرف به شدت مضطرب هستند. غیرعادی نیست که یکی از طرفین بیشتر از دیگری به درمان بخواهد یا نسبت به آن امیدوارتر باشد.
در زوج درمانی چه اتفاقی می افتد؟
اغلب زوج درمانی به طور مشترک انجام می شود، یعنی با حضور هر دو طرف در جلسات. دیدن یا تماس با یکی از اعضای زوج به طور جداگانه گاهاً ضروری است، اما تقریباً همیشه برای به دست آوردن اطلاعات مهم برای رابطه و با اجازه دیگری انجام می شود. گاهی اوقات یک فرد به دنبال مشاوره زوجین به عنوان راهی برای ایجاد تغییر در یک رابطه آشفته است، معمولاً به این دلیل که شریک زندگی آنها تمایلی به شرکت در درمان ندارد.
احتمالاً درمانگر سؤالات زیادی می پرسد، از جمله برخی در مورد خانواده اصلی هر یک از شریک زندگی و برخی که باورها یا دیدگاه فرد را به چالش می کشد. زوج‌درمانگرها در اختلافات طرفی نمی‌گیرند، اما ممکن است رفتارهای فردی را که به مشکلات مفصلی کمک می‌کند، مطرح کنند. علم روابط کاملاً ثابت کرده است که هر دو طرف در اکثر مشکلات زوجین نقش دارند.
هدف درمان معمولاً نزدیک کردن شرکا به یکدیگر یا پایان دادن هوشمندانه یک شراکت است. در فرآیند حل معضلات، شرکا یاد می گیرند که برای شریک زندگی خود و خودشان شفقت داشته باشند، روش هایی را برای مدیریت سازنده احساسات منفی خود یاد می گیرند و احساساتی را که در ابتدا آنها را به سمت یکدیگر جذب می کرد، احیا می کنند.
بین جلسات، معمولاً از زوج ها خواسته می شود که بینش ها، رفتارها و مهارت های حل مسئله ای را که در درمان به دست می آورند، در خانه تمرین کنند.
طیف وسیعی از رویکردها برای زوج هایی که دچار مشکل هستند
تعدادی رویکرد برای زوج درمانی وجود دارد که درجاتی از تست های تجربی را پشت سر گذاشته اند. آنها ممکن است نظریه‌های مختلفی را در مورد رفتار رابطه‌ای منعکس کنند، اما یک هدف دارند: بهبود عملکرد زوج و تبدیل روابط به منبعی از معنای عمیق و رضایت برای هر دو شریک. اکثر زوج‌درمانگران در چندین روش آموزش دیده‌اند و در صورت لزوم به‌طور انعطاف‌پذیری از تکنیک‌های همه آنها استفاده می‌کنند. این موارد عبارتند از:
- روش گاتمن: روش درمانی که توسط روانشناسان جان گاتمن - که پیشگام روش های اندازه گیری فرآیندهای تعامل بود - و همسرش جولی گاتمن ابداع شد، بر قدرت بسیار زیاد احساسات منفی برای آسیب رساندن به یک رابطه، اهمیت درخواست های مکرر برای ارتباط یا پاسخ، نیاز حیاتی به ترمیم آسیب ناشی از از دست دادن آن پیشنهادات و ارزش درونی آنها تاکید می کند. شرکا می آموزند که چگونه محبت و احترام را به عنوان وسیله ای برای ایجاد صمیمیت ابراز کنند و "نقشه های عشق" را که منعکس کننده دنیای روانشناختی شریک زندگی خود است بسازند.
- درمان متمرکز بر هیجان، بازیابی پیوند فیزیکی و عاطفی زوج مضطرب را بهترین اهرم برای تغییر در رابطه می داند. درمانگر با تکیه بر نظریه دلبستگی ، شرکا را تشویق می کند تا به آنچه در خشم یا بیگانگی آنها نهفته است دسترسی پیدا کنند و بیان کنند. افشای آسیب‌پذیری به ابزاری قدرتمند برای تحریک پاسخگویی شریک تبدیل می‌شود. با برقراری تماس، زوج‌ها منبعی تجدیدپذیر از آرامش متقابل دارند که به آنها امکان می‌دهد هر مشکلی را که با آن روبرو می‌شوند به طور مشترک حل کنند.
- رابطه درمانی Imago به عنوان موضوع آن "دریافت عشقی که می خواهید" است. هدف آن این است که شرکای خود را قادر سازد تا ایده‌آل عشقی را که در اوایل زندگی از طریق دلبستگی به مراقبین ایجاد کردند، برآورده کنند. شرکا به نوبت گوش می دهند و صحبت می کنند. تکرار یا بازتاب آنچه دیگری می گوید برای نشان دادن درک. اعتبار بخشیدن به دیدگاه شریک زندگی خود؛ و به احساسات آنها ضربه می زنند.
خانواده درمانگران به شدت تحت تأثیر مدل هایی هستند که استفاده می کنند، و بسیاری از آنها وجود دارد.