مزایای میکرودیسککتومی چیست؟

 

صرف نظر از اینکه کدام روش خاص میکرودیسککتومی انتخاب شده است، هدف جراحی یکسان است: برداشتن قطعه دیسک و هر استخوان یا رباطی که ممکن است ریشه عصب را فشرده کند. برای انجام این کار، جراح یک پنجره کوچک در مهره ایجاد می کند (روشی که لامینوتومی نیز نامیده می شود) و رباط فلاووم، بافت زیرین را می کشد تا سختی (پوشش ستون فقرات) و ریشه عصبی را آشکار کند. سپس قسمت فتق دیسک برداشته می شود تا فشار عصب کامل شود.

تکنیک های تصویربرداری، از جمله اشعه ایکس، قبل و گاهی در حین عمل جراحی برای اطمینان از محلی سازی صحیح محل عمل استفاده می شود.

در حالی که فتق دیسک ممکن است تقریباً در هر سطحی از ستون فقرات رخ دهد، میکرودیسککتومی کمری - جراحی در قسمت پایینی پشت - رایج ترین محل برای این روش است.

میکرودیسککتومی چقدر طول می کشد؟

به طور متوسط، جراحی میکرودیسککتومی بین 30 تا 60 دقیقه طول می کشد. با این حال، از آنجایی که به بیماران بیهوشی عمومی داده می شود و پس از آن باید مدتی را در اتاق ریکاوری برای یک دوره نظارت بگذرانند، کل زمان معمولاً به حدود دو ساعت می رسد.

تقریباً در همه موارد، افرادی که تحت عمل میکرودیسککتومی قرار می‌گیرند ممکن است همان روز به خانه بازگردند. پس از ترخیص از بیمارستان، معمولاً به بیماران مقدار کمی داروی ضد درد – از جمله استامینوفن یا دوز کمی از داروهای مخدر – و شل‌کننده عضلانی با دستورالعمل‌های مربوط به مراقبت‌های پس از جراحی و نحوه کاهش مناسب این داروها داده می‌شود. تاکید ویژه بر علائمی است که نیاز به مراقبت فوری پزشکی را نشان می دهد، از جمله ضعف عضلانی، تغییر در عملکرد مثانه یا روده، و درد شدید و غیرمنتظره کمر یا پا.

با میکرودیسککتومی چه عوارضی ممکن است رخ دهد؟

در طول جراحی، اقدامات ایمنی متعددی برای کنترل خونریزی، جلوگیری از عفونت و جلوگیری از آسیب به بافت های اطراف انجام می شود. به ندرت ممکن است پارگی در سخت شامه (بافت احاطه کننده اعصاب نخاعی) رخ دهد. جراح این مشکل را با بخیه یا پچ ساخته شده از کلاژن ترمیم می کند.

چگونه برای جوانسازی واژن آماده شویم

 

هنگامی که برای مشاوره با یک جراح پلاستیک ایالت اوهایو برنامه ریزی می کنید، این فرصت را خواهید داشت که در مورد اهداف درمانی خود صحبت کنید، سوالاتی بپرسید و در مورد روش های جوانسازی واژن و سایر گزینه های جراحی زیبایی که مد نظر دارید بیشتر بدانید.

در طول ویزیت مطب خود، با اقداماتی که باید قبل و بعد از عمل جراحی خود انجام دهید، آشنا خواهید شد. آمادگی قبل از جراحی شما ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• بحث در مورد جراحی شما، از جمله بیهوشی و انواع برش ها
• دستورالعمل های مربوط به زمان توقف خوردن و آشامیدن قبل از جراحی
• ارزیابی سلامت و سابقه سلامتی شما
• بررسی مناطق درمانی
• راهنمایی در مورد مراحل قبل و بعد از عمل شما
• دستورالعمل هایی در مورد داروها و مکمل هایی که قبل از جراحی باید از آنها اجتناب کنید
• سوالاتی در مورد داروها، مکمل ها و آلرژی دارویی
• سوالاتی در مورد مصرف الکل و تنباکو

قبل از روز جراحی، دستورالعمل‌های فردی بیشتری دریافت خواهید کرد، از جمله:

• چک لیست کارهایی که باید انجام دهید و در روز عمل به کجا بروید
• جزئیات در مورد نوع نتایجی که می توانید انتظار داشته باشید
• اطلاعات در مورد بهبودی و مراقبت های بعدی

اگر جوانسازی واژن دارید چه انتظاری دارید؟

روش های جوانسازی واژن ممکن است تحت بیهوشی موضعی یا عمومی انجام شود و بسته به نوع درمان، ممکن است علاوه بر بیهوشی، آرامبخشی نیز دریافت کنید تا به آرامش شما کمک کند. پزشک شما ممکن است جراحی را در بیمارستان یا مرکز جراحی سرپایی ایالت اوهایو در کلمبوس یا مکان های اطراف آن برنامه ریزی کند.

جراح پلاستیک ایالت اوهایو شما برش هایی را که در بازدیدهای قبلی مطب مورد بحث قرار گرفت، ایجاد خواهد کرد. محل، تعداد و نوع برش ها بسته به طرح و روش درمانی هر فرد متفاوت است. هر روش مراحل مختلفی دارد، از جمله:

لابیاپلاستی - جراح یک بخش هلالی شکل از پوست را از هر طرف لابیا ماژور (لب های خارجی) یا سایر بافت های اضافی، علاوه بر هر گونه تراشیدن مجدد مورد نیاز، برمی دارد. برای لابیایی که نامتقارن هستند یا به شکل یا اندازه ای که شما راحت نیستید، پزشک ممکن است از لیپوساکشن [لینک به https://wexnermedical.osu.edu/plastic-surgery/cosmetic-surgery/liposuction] برای انتقال یک کوچک استفاده کند. مقدار چربی از ناحیه چرب دیگری از بدن در طی لابیاپلاستی، جراح می تواند پوست اطراف کلیتوریس را کوچک یا تغییر شکل دهد (کاهش کلاهک کلیتورال).

مونسپلاستی - پزشک پوست و بافت های چربی را از ناحیه بالای اندام تناسلی برمی دارد. مقدار پوست و بافت چربی برداشته شده می تواند بسته به شرایط شما و اهداف درمانی که با جراح شما صحبت می شود متفاوت باشد. در برخی موارد، پزشک ممکن است از لیپوساکشن [پیوند به https://wexnermedical.osu.edu/plastic-surgery/cosmetic-surgery/liposuction] برای برداشتن چربی اضافی یا تغییر شکل بافت ها استفاده کند. جراحان می توانند روش های لیپوساکشن را از طریق یک برش کوچک انجام دهند، بنابراین شما کمترین جای زخم را خواهید داشت.

پرینئوپلاستی - روش های جراحی بسته به روش و شرایط متفاوت است. در بیشتر موارد، جراح یک برش الماسی شکل در اطراف کف واژن ایجاد می کند. جراح پوست و بافت های عضلانی را برش داده و به عقب می کشد. پزشک هرگونه بافت پاره شده و اسکار ناشی از اپی زیاتومی یا آسیب های دیگر را برمی دارد. جراح ممکن است هرگونه ناهنجاری پوستی دیگر را قبل از اتصال مجدد بافت های جدا شده و کوتاه کردن پوست اضافی اصلاح کند.

واژینوپلاستی - جراح عضلات واژن را به هم نزدیک می کند تا کانال واژن را باریک و سفت کند. پزشک ممکن است پوست اضافی را از دیواره های واژن و سایر نواحی داخل و اطراف واژن از جمله دهانه واژن بردارد.

بسته به مناطق منحصر به فرد شما، جراح پلاستیک ایالت اوهایو می تواند سایر مشکلات داخل یا خارج واژن را درمان کند. هنگامی که روش های جراحی کامل شد، پزشک برش ها را با استفاده از بخیه های جراحی یا روش های مشابه می بندد. سپس جراح برش های بسته را با گاز یا بانداژ می پوشاند.

اختلال دوقطبی چیست؟

زیست شناسی می تواند نحوه تجربه زنان و درمان اختلال دوقطبی را تغییر دهد . بسیاری از افراد به اشتباه تشخیص داده می‌شوند، زیرا علائم مشخصه وضعیت روانی - حملات افسردگی همراه با دوره‌هایی از خلق و خوی غیرطبیعی به نام شیدایی - ممکن است نادیده گرفته شوند یا اشتباه خوانده شوند.

 

با این حال، تشخیص و درمان می‌تواند برای زنان سیس جندر پیچیده‌تر شود، زیرا علائم ممکن است بر اساس جنسیت بیولوژیکی متفاوت باشد. همانطور که ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی نمی توانند به بیماری قلبی در زنان مبتلا شوند زیرا آنها به دنبال علائم رایج این بیماری در مردان هستند، متخصصان بهداشت روان نیز ممکن است از علائم اختلال دوقطبی در زنان آگاه نباشند. این می تواند منجر به تشخیص اشتباه شود یا اصلاً تشخیص داده نشود.

 

جنسیت بیولوژیکی، بارداری و تفاوت علائم می تواند بر نحوه تشخیص و درمان اختلال دوقطبی تأثیر بگذارد.

 

اختلال دوقطبی چیست؟

اگرچه هر مورد از اختلال دوقطبی در یک طیف قرار می گیرد، دو تشخیص اصلی وجود دارد: 1

 

• اختلال دوقطبی I با اپیزودهای شدید شیدایی – و حتی روان پریشی – مشخص می شود که اغلب منجر به بستری شدن در بیمارستان می شود.
• اختلال دوقطبی II دارای شکل متوسط ​​تری از شیدایی است که به عنوان هیپومانیا شناخته می شود که می تواند با نوسانات خلقی اشتباه گرفته شود.

 

در هر دو مورد، اختلال دوقطبی باعث نوسانات خلقی و انرژی می شود. آنها ممکن است از یک دوره شیدایی (احساس انرژی بالا) به یک دوره افسردگی (احساس کم انرژی) بروند یا یک "حالت مختلط" داشته باشند که همزمان علائم مانیا و افسردگی را دارند.

 

درمان وسواس تقارن

 

وسواس تقارن یا وسواس قرینه یکی از انواع شایع وسواس می‌باشد که موجب صدمات جسمی و روحی می‌شود. این وسواس در اوایل سنین کم بروز می‌کند و معمولاً دیگران آن را تأیید می‌کنند؛ زیرا از دید بزرگ‌ترها این بیماری از فرزندشان فردی منظم و مرتب می‌سازد. افرادی که دچار وسواس تقارن می‌شوند بر روی نحوه قرارگرفتن اجسام حساس هستند و در مواردی که اجسام نامرتب بر سر جای خود قرار داشته باشند دچار ناراحتی و حساسیت می‌شوند. این افراد حتی نسبت به دستخط‌هایی که مرتب نوشته نشده باشند حساسیت دارند. در بیماری قرینگی یا تقارن، فرد زمان زیادی را صرف مرتب نمودن اجسام می‌کند. این افراد گاهی دچار خرافات نیز می‌شوند به طور مثال عنوان می‌کنند اگر وسایل مرتب سر جای خود قرار نگیرد مادرم تصادف می‌کند! جالب است این فرد با علم به اینکه تفکرش مضحک می‌باشد، اما باز اصرار بدان دارد. گاهی ابتدایی‌ترین وسواس‌ها به مسائل بزرگ و پیچیده تبدیل خواهد شد. افرادی که دچار وسواس تقارن می‌شوند باید هرچه سریع‌تر به روانپزشک یا روان‌شناس مراجعه نمایند. به روش‌های زیر می‌توان اقدام به درمان وسواس قرینگی کرد:

• درمان شناختی – رفتاری: این روش درمان، روشی گفتاری می‌باشد که به بیمار کمک می‌کند تا علت‌های فکری که این بیماری را تغذیه می‌کند را شناسایی نماید. پس از اینکه این الگوها و علت‌ها مشخص شد به بیمار کمک می‌شود تا  با آنها مقابله نموده و آنها را مرتفع نماید.
• درمان شناختی – رفتاری مبتنی بر ذهن‌آگاهی: در این روش به بیمار آموزش داده می‌شود که افکار مزاحم هیچ تسلطی بر آنها ندارد و تنها زمانی که به آنها پاسخ داده شود این افکار پررنگ و همچنین ترس‌ها تقویت خواهند شد. فن ذهن‌آگاهی شامل تمرینات تنفسی، مدیتیشن و تجسم هدایت شده می‌باشد.

درمان وسواس ترس از بیماری

یکی از انواع مشکلات اضطراب، ترس از بیماری می‌باشد. در این اختلال فرد بدون اینکه هیچ علائم بیماری داشته باشد از بیمار شدن هراس دارد. در این ترس فرد بیمار تمرکز بیش از اندازه به جسم خود دارد به حدی که عملکرد روزانه وی را تحت‌تأثیر قرار خواهد داد. درمان شناختی رفتاری مؤثرترین روش در بهبود این بیماری می‌باشد. اما اگر این اختلال شدت زیادی داشته باشد می‌توان از داروهای مهارکننده نظیر فلوکستین، سرترالین و….. استفاده نمود البته مصرف این داروها باید با روان‌درمانی همراه باشد برای غلبه بر ترس از بیماری می‌توان روش‌های زیر را انجام داد:

1. اعتراف به ترس نماییم: باید به خودمان تلقین نماییم که ترس نمی‌تواند یک ضعف باشد.
2. سبک زندگی خود را تغییر بدهیم: باید نسبت به همه امور نگرشی مثبت داشته باشیم. با تغییر سبک زندگی، ترس و اضطراب به میزان قابل‌توجهی از بین می‌رود.
3. باید به خودمان گوشزد کنیم که سالم هستیم: باید بر سلامتی خود تمرکز نماییم و همواره به خودمان بگوییم که «من سالم هستم».
4. تفریحات سالم را برای خود مشخص نماییم: اوقات فراغت خود را به تفریحات سالم اختصاص بدهیم و از توجه بیش از اندازه به جسم خود دست برداریم.
5. به دنبال افکار تحریک‌کننده نباشیم: باید بدانیم چه افکاری باعث حساسیت و تحریک ما می‌شود باید به آنها بی‌اعتنا بود و به‌سلامتی خود اهمیت بدهیم
6. و.……

تشخیص آبسه مغزی

• هنگامی که باکتری های ناشی از عفونت در جای دیگری در سر یا در جریان خون یا از زخم وارد مغز می شوند، ممکن است آبسه در مغز ایجاد شود.

• سردرد، خواب آلودگی، حالت تهوع، ضعف در یک طرف بدن یا تشنج ممکن است ایجاد شود.

• تصویربرداری از سر لازم است.

• آنتی بیوتیک تجویز می شود و معمولاً به دنبال تخلیه آبسه با سوزن یا جراحی برای برداشتن آن انجام می شود.

 

آبسه های مغزی نسبتاً نادر هستند.

مایع در بافت اطراف آبسه مغزی جمع می شود. در نتیجه، بافت مغز اطراف متورم می شود و فشار داخل جمجمه افزایش می یابد. هرچه آبسه بزرگتر باشد، تورم و فشار بیشتر می شود. اگر آبسه نشت کند یا بشکند و چرک وارد مایع مغزی نخاعی شود (که از طریق بافت هایی که مغز و نخاع را می پوشانند) مننژیت حاد ایجاد می شود.

علل آبسه مغزی

آبسه های مغزی می توانند ناشی از

• عفونتی که از جای دیگری در سر (مانند دندان، بینی یا گوش) منتشر می شود.

• عفونتی که از قسمت دیگری از بدن از طریق جریان خون به مغز سرایت می کند

• باکتری هایی که پس از زخم سر که به مغز نفوذ می کند وارد می شوند، از جمله برش هایی که در طی جراحی مغز ایجاد می شود.

گاهی اوقات علت ناشناخته است.

بسیاری از باکتری ها ، از جمله باکتری های استرپتوکوکوس ، استافیلوکوکوس اورئوس و باکتریوئیدها Fragilis ، می توانند باعث آبسه مغزی شوند. تک یاخته‌های Toxoplasma gondii (که باعث توکسوپلاسموز می‌شود ) و قارچ‌هایی مانند آسپرژیل ، از علل شایع آبسه‌های مغزی در افرادی هستند که سیستم ایمنی ضعیفی دارند. سیستم ایمنی ممکن است با اختلالاتی مانند عفونت ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) که منجر به ایدز می شود، یا با داروهایی که سیستم ایمنی را سرکوب می کنند (سرکوب کننده های ایمنی) ضعیف شود. سرکوب کننده های سیستم ایمنی ممکن است برای جلوگیری از رد ارگان پیوند یا برای درمان سرطان یا اختلالات خود ایمنی استفاده شود .

علائم آبسه مغزی

آبسه مغزی بسته به محل، اندازه و میزان التهاب و تورم اطراف آبسه می تواند علائم مختلفی ایجاد کند.

تب و لرز ممکن است در ابتدا رخ دهد اما سپس ناپدید می شود.

افراد مبتلا به آبسه مغزی ممکن است سردرد داشته باشند، احساس تهوع کنند، استفراغ کنند، به طور غیرمعمولی خواب آلود شوند و سپس به کما بروند (که اغلب زمانی رخ می دهد که فشار در مغز همچنان در حال افزایش است). تشنج ممکن است رخ دهد ، ممکن است یک طرف بدن ضعیف شود ، یا ممکن است تفکر مختل شود. علائم ممکن است طی چند روز یا چند هفته ایجاد شود. با این حال ، در بعضی از افراد ، تب و لرز خفیف است ، تا اواخر عفونت رخ نمی دهد ، یا اصلاً رخ نمی دهد.

تشخیص آبسه مغزی

• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی یا توموگرافی کامپیوتری

• خروج و آزمایش یک نمونه چرک از آبسه

اگر پزشکان مشکوک به آبسه مغزی باشند ، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) قبل و بعد از تزریق گادولینیوم به صورت داخل وریدی انجام می شود. گادولینیوم (یک ماده کنتراست MRI) آبسه ها را در اسکن MRI آسانتر می کند. اگر MRI در دسترس نباشد، پس از تزریق داخل وریدی ماده حاجب رادیوپاک (که باعث می‌شود آبسه‌ها در سی‌تی اسکن راحت‌تر دیده شوند)، توموگرافی کامپیوتری (CT) را می‌توان انجام داد. MRI دارای وضوح بالاتری است و می تواند ناهنجاری های اولیه را بهتر از CT نشان دهد. با این حال، ممکن است برای ایجاد تشخیص به آزمایش‌های اضافی نیاز باشد، زیرا تومور مغزی یا آسیب ناشی از سکته مغزی یا مولتیپل اسکلروزیس می‌تواند شبیه آبسه مغزی باشد.

پزشکان برای شناسایی ارگانیسم عامل و در نتیجه تعیین اینکه کدام داروها مؤثرتر هستند، نمونه ای از چرک را با سوزن از آبسه خارج می کنند. این ماده تحت میکروسکوپ مورد بررسی قرار می گیرد و برای رشد (کشت) باکتری های موجود در مایع به آزمایشگاه ارسال می شود تا بتوان آنها را شناسایی کرد. MRI یا CT برای هدایت سوزن به آبسه استفاده می شود. برای این روش (به نام آسپیراسیون سوزن استریوتاکتیک) ، یک قاب به جمجمه وصل شده است. این قاب نقاط مرجع را ارائه می دهد که می توانند در MRI یا سی تی اسکن شناسایی شوند. بنابراین ، پس از حفاری یک سوراخ کوچک از طریق جمجمه ، پزشکان می توانند سوزن را دقیقاً به داخل آبسه هدایت کنند.

با این حال ، پزشکان منتظر نیستند تا نتیجه کشت را برای شروع درمان بدست آورند.

بهترین تکنیک‌های لابیاپلاستی

تکنیک TRIM

این روش از تکنیک های لابیاپلاستی بسیار معمول و آسان می باشد. روش تریم در لابیاپلاستی جزو روش های قدیمی محسوب می شود به همین دلیل یک روش شناخته شده و تقریبا بی خطر است. در لابیاپلاستی به روش تریم یک برش عمودی بر روی لابیاها ایجاد می شود و اندازه لابیا به حد مطلوب رسیده و بخش اضافی آن حذف می شود. همچنین از این روش برای حذف تیرگی لابیاها نیز استفاده می شود.

 

 

نحوه اجرا

جراحی لابیاپلاستی به روش تریم با برداشتن پوست اضافی با یک برش خطی در امتداد لبه خارجی لابیای داخلی انجام می شود. برش در لبه لابیا بسته می شود و میزان دیده شدن زخم و اسکار را کاهش می دهد. در موارد نادر،ممکن است جای اسکار به صورت برآمدگی باقی بماند.

 

مزایا و معایب

تکنیک تریم باعث ایجاد لابیای داخلی متقارن می شود که لابیای خارجی آن را پوشش می دهد. همچنین در این روش امکان حذف تیرگی ها نیز وجود دارد. در این روش پوست لبه بیرونی لابیا از بین می رود، لبه بیرونی لابیا نیز تیره‌تر است و در نتیجه لابیای داخلی روشن‌تر خواهد بود.

 

روش WEDGE

روش WEDGE یا گوه از تکنیک های لابیاپلاستی یک روش جدیدتر می باشد که به دلیل نتایج طبیعی تری که ایجاد می کند دارای محبوبیت بیشتری است.

 

 

نحوه اجرا

در لابیاپلاستی به روش WEDGE یک برش V شکل از لبه داخلی ایجاد شده و تا قسمت داخلی امتداد می یابد. سپس دو لبه به یکدیگر بخیه زده می شوند. این روش از تکنیک های لابیاپلاستی باعث می شود تا بیرون زدگی لابیاها کمتر اتفاق بیافتد و جای بخیه ها نیز کمتر مشاهده شود.

 

مزایا و معایب

انتخاب روش گوه یا WEDGE این قابلیت را دارد که خانم ها شکل ظاهری لابیای خارجی را حفظ کنند. همچنین از برش‌های نزدیک کلیتوریس جلوگیری می‌کند، که چین‌های پوست را در نزدیکی کلیتوریس دست نخورده نگه می‌دارد و خطر آسیب به کلیتوریس و کاهش لذت جنسی را از بین می‌برد.

 

روش DE-EPITHELIALIZATION

در روش اپی تلیالیزاسیون از تکنیک های لابیاپلاستی لبه های خارجی لابیا به صورت طبیعی حفظ می شود، اما با برداشتن بافت از سطح لابیای داخلی انجام می شود و بافت در محل مورد نظر با بخیه بسته می شود.

 

 

نحوه اجرا

با حذف اپیتلیال، یک ناحیه گوه ای یا الماسی شکل از بافت از سطح داخلی لابیا برداشته می شود. سپس این ناحیه با بخیه بسته می شود و اندازه کلی لابیاها کاهش می یابد.

 

مزایا و معایب

نتیجه اپیتلیالیزاسیون یک لابیا با اندازه کوچکتر با لبه های بیرونی طبیعی است که به شکل دست نخورده باقی می ماند. اسکار فقط در داخل لابیا وجود دارد و در لبه های بیرونی زخم دیده نمی شود.

برای درمان اضطراب به چه متخصصی مراجعه کنیم؟

 

اضطراب یکی از اختلالات شایع روانی است که بسیاری از افراد در طول زندگی خود ممکن است آن را تجربه کنند. درصورتی‌که اضطراب موجب اختلال در زندگی شما شده باشد یا دچار علائم فیزیکی مانند تپش قلب، تعریق و‌… شده باشید ممکن است این سؤال را داشته باشید که برای درمان اضطراب به چه متخصصی مراجعه کنیم.

برای درمان اضطراب باید به متخصص روان‌پزشک مراجعه کنید تا با دارو علائم فیزیکی شما کنترل شود. همچنین می‌توانید با مراجعه به روان‌درمان‌گر یا روان‌شناس بالینی نسبت به تعدیل محرک‌های روانی اضطراب خود اقدام کنید تا درنهایت به اضطراب کمتری دچار شوید.

برای درمان افسردگی به روانشناس مراجعه کنیم یا روانپزشک؟

افسردگی نیز یکی دیگر از اختلالات روانی شایع است که گاهی درمان و مدیریت آن بسیار پیچیده و دشوار می‌شود؛ بنابراین، ممکن است این سؤال برایتان پیش بیاید که برای درمان افسردگی به روانشناس مراجعه کنیم یا روانپزشک.

برای درمان افسردگی بهتر است ابتدا به یک روان‌شناس بالینی مراجعه کنید تا، ضمن بررسی وضعیت شما و کمک به کاهش علائم شما، درصورت نیاز شما را به یک متخصص روان‌پزشک ارجاع دهد

 

 

روانپزشکی چیست؟

 

روانپزشکی به جای فلسفه، شاخه ای از پزشکی است. روانپزشکان پزشکانی هستند که آموزش های تخصصی برای درمان اختلالات سلامت روان دارند. آنها می توانند از درمان برای کمک به بیماران استفاده کنند، اما همچنین می توانند از مداخلات پزشکی مانند دارو استفاده کنند.

روانپزشکان دارای مدرک دکترای پزشکی (MD) یا دکترای پزشکی استئوپاتی (DO) هستند. آنها به تشخیص و درمان بیماری های روانی کمک می کنند و همچنین در یک ظرفیت پیشگیرانه کار می کنند. آنها ممکن است در کلینیک های پزشکی و بیمارستان ها کار کنند، در حالی که دیگران در بخش خصوصی به عنوان پزشکان پزشکی در زمینه سلامت روان فعالیت می کنند.

روانپزشک در مقابل روانشناس: تفاوت های اصلی

روانپزشکی و روانشناسی به شدت در هم تنیده هستند زیرا هر دو شاخه مطالعه به درمان نگرانی های مربوط به سلامت روان می پردازند. با این حال، آنها تفاوت های مشخصی در این زمینه ها دارند:

آموزش و پرورش

روانشناسان متخصصانی در سطح دکترا هستند که در تشخیص و درمان غیر پزشکی شرایط سلامت روان آموزش دیده اند. آنها کار کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکترا را در این رشته تکمیل می کنند که می تواند بین هشت تا ده سال طول بکشد.

روانپزشکان پزشکان پزشکی هستند. آنها تحصیلات خود را با مدرک لیسانس، اغلب در یک رشته علوم یا پیش پزشکی و به دنبال آن دانشکده پزشکی آغاز می کنند. در دانشکده پزشکی، آنها به مطالعه مغز و اعصاب، فارماکولوژی، آناتومی و سایر جنبه های پزشکی می پردازند که همه پزشکان باید یاد بگیرند. پس از فارغ التحصیلی از دانشکده پزشکی، روانپزشک یک دوره رزیدنتی را تکمیل می کند و سپس برای مجوز پزشکی اقدام می کند. این می تواند از ابتدا تا انتها حدود 12 سال طول بکشد. 

زمینه های تخصص

روانشناسان برای بیمارانی با نگرانی های خفیف سلامت روانی، مانند تروما، افسردگی و اختلالات اضطرابی ایده آل هستند. آنها در کمک به بیماران در تغییر الگوهای فکری و بهبود خلق و خوی خود از طریق مداخلات غیرپزشکی متخصص هستند.

روانپزشکان متخصص در شرایط جدی سلامت روان هستند که برای کنترل آنها نیاز به دارو دارند. بیماران مبتلا به مشکلاتی مانند اسکیزوفرنی، اختلال دوقطبی یا افکار جدی خودکشی به نوعی مداخله پزشکی نیاز دارند که فقط یک روانپزشک می تواند ارائه دهد. از آنجایی که داروهای بسیاری از بیماری های روانی می توانند عوارض جانبی داشته باشند، نقش پزشک ممکن است مدیریت دارو و تغییر دوز در صورت نیاز باشد.

روش های درمانی

هم روانشناسان و هم روانپزشکان می توانند درمان های مبتنی بر گفتار و رفتار را انجام دهند. اصلاح رفتار شامل هر دو نوع پزشک می شود. این نوع درمان به عنوان روان درمانی شناخته می شود. روانشناسان عمدتاً از گفتار و رفتار درمانی استفاده می کنند و اکثر ایالت ها به آنها اجازه تجویز دارو را نمی دهند زیرا در مراقبت های پزشکی آموزش ندیده اند. 

روانپزشکان پزشک هستند و بنابراین می توانند دارو تجویز کنند. در برخی موارد، دارو درمانی ترجیح داده شده توسط روانپزشکان است. از آنجا که آنها به عنوان پزشکان کاملاً آموزش دیده اند، می توانند بقیه سیستم های بدن را برای علائم مشکلات ناشی از بیماری روانی بیمار نیز تحت نظر داشته باشند. به عنوان مثال، گاهی اوقات بیماری های روانی می تواند مشکلاتی را با وزن یا فشار خون ایجاد کند و آنها می توانند آن ها را کنترل کنند و در صورت نیاز دارو تجویز کنند.

فرآیند ارجاع

بیماران ممکن است زمان سخت تری برای برقراری ارتباط با روانپزشک داشته باشند، بنابراین بسیاری از بیماران برای نگرانی های مربوط به سلامت روان خود با روانشناس، مشاور یا درمانگر شروع می کنند. در واقع، تا زمانی که نمی دانید تشخیص جدی دارید، شروع با روانشناس به عنوان یک بیمار عاقلانه است. اگر روانشناس احساس کند نمی تواند به بیمار کمک کند، معمولاً او را به روانپزشک ارجاع می دهد. علاوه بر این، اگر بیمار به دلیل وضعیت سلامت روانی خود در بیمارستان باشد یا پزشک عمومی مشکوک به داشتن یک اختلال جدی سلامت روان باشد، ممکن است توسط روانپزشک ویزیت شود. هنگامی که فرد در یک مکان ثابت قرار گرفت، ممکن است برای مشاوره و درمان بیشتر تحت مراقبت روانشناس قرار گیرد.

تعویض دیسک مصنوعی کمر چیست؟

جایگزینی دیسک مصنوعی کمر یک روش جراحی است که برای درمان انواع خاصی از کمردرد و بیماری های دیسک دژنراتیو در ستون فقرات کمر (کمر) طراحی شده است. این روش شامل برداشتن دیسک بین مهره ای آسیب دیده یا تحلیل رفته در ناحیه کمر و جایگزینی آن با دیسک مصنوعی است.

دیسک های بین مهره ای بالشتک های نرم و ژل مانندی هستند که بین هر مهره در ستون فقرات قرار دارند. آنها جذب شوک را فراهم می کنند و امکان انعطاف و حرکت در ستون فقرات را فراهم می کنند. با گذشت زمان، این دیسک‌ها می‌توانند فرسوده شوند، آسیب ببینند یا فتق پیدا کنند و منجر به درد و کاهش تحرک شوند.

هدف از تعویض دیسک مصنوعی کمر، تسکین درد، بازیابی عملکرد و حفظ حرکت طبیعی ستون فقرات است. این یک جایگزین برای جراحی سنتی فیوژن ستون فقرات کمری در نظر گرفته می شود که به طور دائم دو مهره مجاور را با هم ترکیب می کند. فیوژن حرکت بین مهره‌های ذوب شده را محدود می‌کند، اما می‌تواند منجر به فشار اضافی بر روی دیسک‌های اطراف شود و به طور بالقوه مشکلات بیشتری را در دراز مدت ایجاد کند.

در جراحی تعویض دیسک مصنوعی کمر، جراح برشی در قسمت پایین کمر ایجاد می‌کند و با احتیاط دیسک آسیب دیده را جدا می‌کند و در عین حال بافت سالم را تا حد امکان حفظ می‌کند. سپس دیسک مصنوعی که از فلز یا ترکیبی از اجزای فلزی و پلاستیکی ساخته شده است، بین مهره های مجاور قرار می گیرد. این دستگاه برای تقلید از عملکرد یک دیسک طبیعی طراحی شده است، پشتیبانی می کند و امکان حرکت کنترل شده در ناحیه تحت درمان را فراهم می کند.

قراری تعیین کنید

میزان موفقیت دیسک مصنوعی کمر چقدر است؟

در یک  بررسی سیستمیک اخیر سیزده مطالعه بالینی  نشان داد که میزان رضایت بیمار از تعویض دیسک مصنوعی کمر (LADR) به طور کلی در محدوده 75٪ تا 93٪ گزارش شده است. در مجموع 946 بیمار حداقل سه سال نتایج پیگیری را گزارش کردند. این بررسی نشان می‌دهد که LADR به طور موثری باعث تسکین درد و بهبود کیفیت زندگی می‌شود. میزان عوارض و عمل مجدد قابل قبول بود.

موفقیت تعویض دیسک مصنوعی کمر به عوامل متعددی از جمله سلامت کلی بیمار، تجربه جراح و رعایت مراقبت های بعد از عمل و توانبخشی بستگی دارد. همچنین، باید گفت که تشخیص دقیق عامل درد در ستون فقرات کمری برای نتیجه مطلوب بیمار ضروری است. با ادامه پیشرفت فناوری و تکنیک های جراحی، میزان موفقیت نیز ممکن است تغییر کند.

اپلیکیشن تنگ کردن واژن با لیزر چیست؟

 

واژن هر زنی با یکدیگر متفاوت است و لب های واژن (لبیا) در هر زنی از نظر ظاهر و رنگ منحصر به فرد است. شرایطی مانند زایمان های سخت، زایمان های بزرگ، سقط جنین، برش ها در حین زایمان، افزایش سن، عوامل ژنتیکی باعث از بین رفتن قابلیت ارتجاعی، بزرگ شدن یا کاهش لذت جنسی در واژن به مرور زمان می شود. در چنین مواردی، زن ممکن است از نظر جنسی احساس بی کفایتی کند، که باعث خجالت و از دست دادن اعتماد به نفس خود در حین مقاربت می شود. علاوه بر این، دفعات مقاربت ممکن است کاهش یابد، زیرا شریک زندگی او کمتر از بزرگ شدن واژن لذت نخواهد برد.

این درمان مشکل لیزر در مواردی است که نیاز به جراحی ندارند، یعنی زمانی که تغییر شکل و بزرگ شدن واژن پیشرفته نباشد.

 

سفت کردن واژن با لیزر برای چه اهدافی انجام می شود؟

• ارائه ظاهر زیبایی به ناحیه تناسلی
• درمان درد هنگام مقاربت
• افزایش لذت جنسی
• پیشگیری از عفونت های رایج واژن

 

سفت کردن واژن با لیزر چگونه انجام می شود؟

لیزر فرکشنال (CO2) یا لیزر فرکشنال اربیوم (Er: Yag) برای سفت کردن و جوانسازی واژن با لیزر استفاده می شود. یک پروب تا عمیق ترین نقطه در امتداد کانال وارد واژن می شود. شات های لیزری با سطوح انرژی مختلف به دیواره های واژن انجام می شود. اشعه لیزر مخاط واژن، بافت همبند را تحریک می کند و رشته های کلاژن را کوتاه می کند. سفت شدن و انقباض رخ می دهد.

 

مزایای تنگ کردن واژن با لیزر چیست؟

سفت کردن لیزر به طور متوسط ​​10-15 دقیقه طول می کشد. مزیت مهم سفت کردن واژن با لیزر در مقایسه با سفت کردن جراحی این است که سفت کردن در تمام طول واژن انجام می شود. پس از استفاده، چین های مخاط واژن افزایش می یابد.

 

آیا سفت کردن واژن با لیزر یک کاربرد دردناک است؟

این نرم افزار بدون درد است. نیازی به بیهوشی نیست. از آنجایی که پس از استفاده نیازی به دوره نقاهت نیست، فرد می تواند به زندگی روزمره خود بازگردد. ممکن است بعد از عمل ترشح و سوزش خفیف وجود داشته باشد. رابطه جنسی به مدت 1 هفته توصیه نمی شود.

 

چند جلسه برای سفت کردن واژن با لیزر لازم است؟

به طور کلی 2 جلسه که با فاصله 1 تا 1.5 ماه انجام می شود کافی است. در صورت نیاز می توان تعداد جلسات را افزایش داد. این روند را می توان هر یک یا دو سال یکبار تکرار کرد.