درمان زناشویی و خانواده

ازدواج و خانواده درمانی نوعی روان درمانی است که به رفتارهای همه اعضای خانواده و نحوه تأثیر این رفتارها نه تنها بر اعضای خانواده، بلکه بر روابط بین اعضا و واحد خانواده به عنوان یک کل می‌پردازد. خانواده درمانی توسط پزشک سالوادور مینوچین در دهه‌های 1960 و 70 میلادی توسعه یافت. درمان معمولاً بین زمان صرف شده برای درمان فردی و زمان صرف شده برای زوج درمانی، خانواده درمانی یا در صورت لزوم هر دو تقسیم می‌شود. MFT همچنین ممکن است به عنوان زوج درمانی و خانواده درمانی، مشاوره زوج، مشاوره ازدواج یا مشاوره خانواده شناخته شود. این نوع درمان بر ارتباطات، مهارت‌های مقابله‌ای، حل مسئله سازنده و همچنین راه‌های ایجاد اعتماد و تقویت روابط سالم در یک سیستم خانوادگی تمرکز دارد. طبق آمار دفتر آمار کار ایالات متحده، شغل درمانگران ازدواج و خانواده ممکن است از سال 2021 تا 2031، 14 درصد رشد کند.

 

 

برای مشاوره زوج درمانی در تهران با گروه ویان تماس بگیرید

 

چه زمانی استفاده می‌شود؟

طیف وسیعی از مشکلات جسمی و روانی که توسط MFT درمان می‌شوند شامل اختلافات زناشویی و زوجی از جمله جدایی یا طلاق ، اختلافات والدین و فرزند، سوءمصرف الکل و مواد مخدر ، اختلال عملکرد جنسی ، مشکلات مالی، غم و اندوه، پریشانی، اختلالات خوردن و مشکلات وزن، مشکلات رفتاری در کودکان مانند خودآزاری ، گذارهای زندگی مانند از دست دادن شغل و مشکلات مربوط به مراقبت از سالمندان مانند مقابله با زوال عقل والدین یا پدربزرگ و مادربزرگ است . متخصصان ازدواج و خانواده درمانی همچنین با مسائل مربوط به سلامت روان مانند افسردگی ، اضطراب یا اسکیزوفرنی یکی از اعضای خانواده کار می‌کنند و به تأثیر این نگرانی‌ها بر بقیه خانواده می‌پردازند.

 

چه انتظاری باید داشت

درمان زناشویی و خانواده معمولاً کوتاه‌مدت است و به‌طور متوسط ​​شامل ۱۲ جلسه متمرکز بر راه‌حل می‌شود. با این حال، بسته به ماهیت و شدت مشکل(ها)، ممکن است جلسات بیشتری مورد نیاز باشد. در مشاوره زوج یا ازدواج، درمانگر با ملاقات با هر دو طرف شروع می‌کند؛ پس از آن، زمانی را با هر فرد می‌گذراند. در خانواده درمانی، درمانگر همچنین با ملاقات با کل خانواده شروع می‌کند و سپس، در صورت لزوم، به‌طور جداگانه با اعضای خانواده ملاقات می‌کند. جلسه اول عموماً برای جمع‌آوری اطلاعات است، بنابراین درمانگر می‌تواند در مورد مشکلی که شما را به درمان کشانده است، اطلاعات کسب کند، نظرات همه افراد درگیر را جویا شود و پویایی زوج-خانواده را مشاهده کند. ممکن است لازم باشد در این فرآیند ارزیابی‌های رسمی، گزارش‌های شخصی یا مشاهدات شخصی خود را ثبت کنید.

در عین حال، شما باید بتوانید درک روشنی از نقش و شایستگی درمانگر، اهداف درمان و هرگونه قانونی که باید در جلسات و خارج از آن رعایت شود، مانند اینکه چه کسی باید در کدام جلسات شرکت کند و محرمانه بودن هرگونه اطلاعاتی که بین شرکا یا اعضای خانواده و درمانگر به اشتراک گذاشته می‌شود، به دست آورید. با گذشت زمان، شما نقش‌ها و رفتارهای فردی خانواده را که در ایجاد اختلافات نقش دارند، شناسایی خواهید کرد، چالش‌های خاص را شناسایی خواهید کرد و راه‌هایی را برای حل فعال نگرانی‌ها بررسی خواهید کرد.

 

چگونه کار می‌کند؟

در حالی که درمان سنتی بیشتر بر فرد تمرکز دارد، درمان ازدواج و خانواده بررسی می‌کند که چگونه رفتار یک فرد بر فرد و رابطه آنها به عنوان بخشی از یک زوج یا خانواده تأثیر می‌گذارد. نظریه پشت این درمان: صرف نظر از اینکه مشکل در یک فرد یا در یک خانواده ظاهر شود، مشارکت سایر اعضای خانواده در فرآیند درمانی منجر به راه‌حل‌های مؤثرتری خواهد شد. این درمان هدفمند است و به سمت یک نتیجه نهایی مشخص کار می‌کند. در سال‌های اخیر، متخصصان و گروه‌های MFT خواستار رویکردهای گسترده‌تری به آموزش سنتی ازدواج و خانواده شده‌اند که شیوه‌های دنیای واقعی بیشتری را در بر می‌گیرد تا سایر درمان‌ها را ادغام کند و شامل زوج‌ها و خانواده‌های غیردگرجنس‌گرا نیز بشود.

 

در انتخاب یک درمانگر ازدواج و خانواده به دنبال چه چیزی باشیم؟

یک درمانگر ازدواج و خانواده دارای مجوز، یک متخصص سلامت روان با مدرک کارشناسی ارشد یا دکترا و همچنین آموزش تخصصی است که شامل حداقل دو سال یا 3000 ساعت تجربه بالینی تحت نظارت یک درمانگر ازدواج و خانواده است. پس از اتمام ساعات تحت نظارت، یک درمانگر باید در آزمون صدور مجوز ایالتی یا آزمون ملی MFT انجمن تنظیم مقررات ازدواج و خانواده درمانی که در اکثر ایالت‌ها استفاده می‌شود، نیز قبول شود.

درمانگر ازدواج و خانواده را می‌توان در کلینیک‌های درمانی، مطب‌های خصوصی، خدمات خانوادگی و سایر مراکز و مؤسسات یافت. علاوه بر یافتن یک متخصص ازدواج و خانواده دارای مجوز و واجد شرایط، همکاری با کسی که شما و اعضای خانواده‌تان به او اعتماد دارید و در محیط مشاوره با او احساس راحتی می‌کنید، بسیار مهم است.

درمانگر بالقوه خود را به صورت حضوری یا از طریق ویدیو یا تلفن بررسی کنید. در طول این معرفی اولیه، از درمانگر بپرسید:

• چگونه آنها ممکن است به نگرانی‌های خاص شما کمک کنند
• اگر قبلاً با این نوع مشکل برخورد کرده بودند
• روند کار آنها چگونه است؟
• جدول زمانی برای درمان

آموزش جنسی و صحبت با کودکان در مورد رابطه جنسی: 0 تا 8 سال

صحبت در مورد رابطه جنسی و تمایلات جنسی با کودکان خردسال

گفتگوهای زودهنگام و متناسب با سن در مورد رابطه جنسی، تمایلات جنسی و بدن برای رشد کودکان مفید است .

گفتگوهای متناسب با سن فرزندتان در سنین پایین می‌تواند گفتگوهای بعدی را آسان‌تر کند. و این گفتگوهای اولیه زمینه را برای کودکان فراهم می‌کند تا در بزرگسالی انتخاب‌های سالم‌تری در مورد رابطه جنسی داشته باشند.

پیام‌های کلیدی اولیه این است که فرزندتان می‌تواند برای دریافت اطلاعات شفاف، صادقانه و قابل اعتماد به شما مراجعه کند و نباید از پرسیدن سوال در مورد رابطه جنسی و تمایلات جنسی از شما بترسد یا خجالت بکشد.

و خبر خوب این است که صحبت کردن در مورد رابطه جنسی، تمایلات جنسی و بدن، گفتگویی یک‌باره نیست که مجبور باشید دقیقاً آن را درست انجام دهید. این گفتگویی است که با بزرگ شدن فرزندتان ادامه می‌یابد و تکامل می‌یابد.

برای مشاوره با روانکاو خوب در تهران با گروه ویان تماس بگیرد

تمایلات جنسی فقط مربوط به رابطه جنسی نیست. بلکه به هویت فرزند شما و احساسی که فرزند شما نسبت به بدن در حال رشد خود دارد نیز مربوط می‌شود. و اینکه چگونه فرزند شما احساسات صمیمیت، جذابیت و محبت نسبت به دیگران را درک و ابراز می‌کند و چگونه فرزند شما روابط محترمانه را ایجاد و حفظ می‌کند، نیز مربوط می‌شود.

صحبت کردن در مورد رابطه جنسی: ۳ مرحله

این مراحل اولیه می‌تواند به شما کمک کند تا با فرزندتان در مورد رابطه جنسی صحبت کنید.

اول ، بپذیرید که فرزندتان ممکن است کنجکاو باشد و بفهمید که او از قبل چه می‌داند. برای مثال، «به نظر شما نوزادان از کجا می‌آیند؟» یا «درباره اینکه نوزادان از کجا می‌آیند چه شنیده‌اید؟»

دوم ، هرگونه اطلاعات غلط را اصلاح کنید و واقعیت‌ها را بیان کنید. برای مثال، «تقریباً حق با شماست. نوزادان در شکم مادرشان رشد نمی‌کنند. آنها در جای خاصی در بدن به نام رحم رشد می‌کنند.»

سوم ، از مکالمه به عنوان فرصتی برای صحبت در مورد افکار یا احساسات خودتان استفاده کنید. برای مثال، «بعضی افراد واقعاً می‌خواهند وقتی آماده باشند بچه‌دار شوند. برخی دیگر اصلاً در مورد بچه‌دار شدن مطمئن نیستند.»

چگونه در مورد رابطه جنسی، تمایلات جنسی و بدن صحبت کنیم: نکاتی برای همه سنین

این نکات می‌تواند صحبت کردن با کودکان در هر سنی در مورد رابطه جنسی و تمایلات جنسی را آسان‌تر کند.

مسائل را در سطح فرزندتان توضیح دهید
. مسائل را در سطحی که فرزندتان بتواند بفهمد توضیح دهید. برای مثال، یک کودک ۶ ساله توضیح طولانی در مورد تخمک‌گذاری نمی‌خواهد، اگرچه ممکن است از دانستن اینکه تخمک‌های بسیار کوچک می‌توانند بچه‌دار شوند، شگفت‌زده شود.

بهتر است توضیحات شما مختصر، واقعی و مثبت باشد. اگر بتوانید این کار را انجام دهید، فرزندتان احساس می‌کند که هر زمان که اطلاعات بیشتری بخواهد می‌تواند به شما مراجعه کند.

از اسامی صحیح برای اعضای بدن استفاده کنید.
بهتر است هنگام صحبت در مورد اعضای بدن از اسامی صحیح استفاده کنید - برای مثال، آلت تناسلی مرد، کیسه بیضه، بیضه‌ها، فرج، واژن. این به ارسال این پیام کمک می‌کند که صحبت کردن در مورد این قسمت‌های بدن ما سالم و بی‌خطر است. و اگر فرزند شما اسامی صحیح اعضای بدن را بداند، می‌تواند در صورت نیاز به طور واضح در مورد بدن خود با شما یا افرادی مانند پزشکان ارتباط برقرار کند.

شما می‌توانید با صحبت کردن در مورد «بعضی» یا «بیشتر» افراد، همه جنسیت‌ها را در نظر بگیرید - مثلاً «بعضی افراد آلت تناسلی مردانه دارند و بعضی افراد فرج».

اگر لازم است بگویید «نمی‌دانم» .
فرزندتان نیازی ندارد که شما متخصص باشید - فقط باید بداند که می‌تواند هر چیزی از شما بپرسد.

اگر نمی‌دانید چه بگویید، به فرزندتان بگویید که از پرسیدن سوالش خوشحال هستید، و اینکه جواب را نمی‌دانید و اینکه به دنبال اطلاعات می‌گردید و با او تماس می‌گیرید. و سپس حتماً با فرزندتان تماس بگیرید. یا می‌توانید با هم به دنبال جواب بگردید.

این کار باعث ایجاد اعتماد می‌شود و این پیام را می‌رساند که شما با فرزندتان صادق خواهید بود.

همه والدین را درگیر کنید
در خانواده‌هایی که بیش از یک والد دارند، خوب است که همه والدین در بحث‌های مربوط به رابطه جنسی شرکت کنند. وقتی همه والدین درگیر می‌شوند، کودکان یاد می‌گیرند که صحبت کردن در مورد رابطه جنسی و تمایلات جنسی برای همه اشکالی ندارد. این می‌تواند به کودکان کمک کند تا در صحبت کردن در مورد بدن خود احساس راحتی کنند، مسئولیت احساسات جنسی را بپذیرند و وقتی بزرگتر شدند، در روابط صمیمانه ارتباط برقرار کنند.

شروع مکالمه
بعضی از بچه‌ها زیاد سوال نمی‌پرسند، بنابراین ممکن است لازم باشد مکالمه را شروع کنید. ایده خوبی است که از قبل در مورد آنچه می‌خواهید بگویید فکر کنید و سپس زمان مناسبی را برای صحبت انتخاب کنید. برای مثال، اگر کسی در تلویزیون در مورد بارداری صحبت می‌کند، می‌توانید بگویید: «قبلاً در تلویزیون در مورد بارداری صحبت می‌کردند. این باعث شد که از خودم بپرسم که آیا می‌دانید این چیست؟»

بعضی از کودکان بدون تماس چشمی راحت‌تر صحبت می‌کنند، بنابراین می‌توانید برنامه‌ریزی کنید که در حین سفر با فرزندتان در ماشین با او صحبت کنید.

خودتان را آماده کنید.
ممکن است هنگام صحبت در مورد مسائل جنسی یا استفاده از کلماتی مانند «آلت تناسلی مردانه» یا «واژن» هنگام صحبت در مورد بدن، احساس خجالت یا ناراحتی کنید. اشکالی ندارد.

ایده خوبی است که خودتان را با فکر کردن به آنچه که با آن راحت هستید و بر اساس آن پیش بروید، آماده کنید. به عنوان مثال، اگر با صحبت کردن در مورد باسن مشکلی ندارید اما در مورد سینه‌ها مشکلی ندارید، سعی کنید از کلمه «باسن» در مکالمه شروع کنید. یا می‌توانید با یک بزرگسال دیگر تمرین کنید.

مهم است که کودکان تفاوت بین لمس کردنِ قابل قبول و لمس کردنِ غیر قابل قبول را بدانند. مطمئن شوید که فرزندتان می‌داند می‌تواند به هر لمسی که نمی‌خواهد «نه» بگوید و همیشه اشکالی ندارد که در مورد لمس کردنِ غیر قابل قبول به یک بزرگسال مورد اعتماد بگوید. می‌توانید از سنین پایین در مورد سوءاستفاده جنسی و رضایت با فرزندتان صحبت کنید.

۰-۲ سال: چه چیزی در مورد رابطه جنسی، تمایلات جنسی و بدن بگوییم

شما می‌توانید از لحظات روزمره برای کمک به فرزندتان در یادگیری بدن‌ها استفاده کنید. به عنوان مثال، زمان حمام یا زمانی که به فرزندتان در لباس پوشیدن کمک می‌کنید، زمان‌های خوبی برای معرفی نام اعضای بدن هستند.

این‌ها همچنین می‌توانند زمان‌های خوبی برای ارسال پیام‌هایی در مورد رفتارهای سالم و طبیعی باشند. برای مثال، اگر فرزندتان هنگام تعویض پوشکش به اندام تناسلی خود دست بزند، اشکالی ندارد. وقتی بزرگتر شدند، می‌توانید در مورد رفتارهای عمومی و خصوصی صحبت کنید.

۲-۳ سال: چه چیزی در مورد رابطه جنسی، تمایلات جنسی و بدن بگوییم

بیشتر کودکان ۲ تا ۳ ساله در مورد بدن خود و سایر کودکان بسیار کنجکاو هستند. آنها همچنین متوجه می‌شوند که بدن‌های مختلف، قسمت‌های مختلفی دارند. ممکن است فرزندتان از شما بپرسد چرا یا بگوید: «این چیست؟» می‌توانید به  فرزندتان یاد دهید که هر قسمت از بدن نام و «وظیفه» خاص خود را دارد. به عنوان مثال، «این فرج توست» یا «آلت تناسلی تو جایی است که ادرار از آن خارج می‌شود».

نگاه کردن به کتاب‌ها با فرزندتان می‌تواند کمک کند. می‌توانید از تصاویر برای کمک به فرزندتان در یادگیری نام اعضای بدن و درک تفاوت بدن‌ها استفاده کنید. می‌توانید کتاب‌هایی مانند « مو در مکان‌های خنده‌دار» نوشته‌ی بابت کول یا «همه باسن دارند» نوشته‌ی تس رولی را امتحان کنید.

۴-۵ سال: چه چیزی در مورد رابطه جنسی، تمایلات جنسی و بدن بگوییم

کودکان ۴ تا ۵ ساله اغلب می‌پرسند  که نوزادان از کجا می‌آیند . آنها می‌توانند درک کنند که نوزاد در رحم رشد می‌کند و برای به دنیا آمدن نوزاد به اسپرم (مانند یک دانه کوچک) و تخمک (مانند یک تخمک کوچک) نیاز است.

اگر فرزندتان پرسید «من از کجا آمده‌ام؟»، می‌توانید بپرسید «نظر تو چیست؟» این به شما کمک می‌کند تا بفهمید فرزندتان واقعاً چه می‌پرسد و چقدر از آن را می‌فهمد. می‌توانید توضیح ساده‌ای مانند «نوزادان در جایی در بدن به نام رحم رشد می‌کنند» ارائه دهید.

اگر باردار هستید، فرزندتان ممکن است بپرسد: «بچه از کجا بیرون می‌آید؟» پاسخی ساده اما دقیق بدهید، مثلاً «بچه در رحم من در حال رشد است. وقتی رشد بچه تمام شود، ممکن است از طریق کانال زایمان که واژن نام دارد، بیرون بیاید. یا ممکن است از برشی که پزشکان روی شکم من ایجاد می‌کنند، بیرون بیاید.»

۶ تا ۸ سال: چه چیزی در مورد رابطه جنسی، تمایلات جنسی و بدن بگوییم

تا سن ۶ سالگی، بسیاری از کودکان به نحوه‌ی شکل‌گیری نوزادان علاقه‌مند می‌شوند و ممکن است سوالاتی بپرسند.

اگر فرزندتان پرسید: «بچه چطور وارد رحم تو شد؟»، از فرزندتان بپرسید که چه فکری می‌کند. این به شما کمک می‌کند تا بفهمید فرزندتان از قبل چه می‌داند. سپس می‌توانید به سادگی توضیح دهید و تا جایی که برایتان راحت است اطلاعات بدهید. برای مثال، «برای تشکیل بچه، اسپرم و تخمک به هم می‌پیوندند.»

می‌توانید توضیح دهید که وقتی دو نفر  رابطه جنسی دارند، این اتفاق چگونه می‌افتد و چگونه واژن و آلت تناسلی مردانه با هم جفت می‌شوند. همچنین خوب است توضیح دهید که رابطه جنسی کاری است که بزرگسالان هر زمان که هر دو بخواهند انجام می‌دهند و برای کودکان نیست.

همچنین ممکن است دوست داشته باشید بگویید که گاهی اوقات نوزادان از راه‌های مختلفی وارد خانواده‌ها می‌شوند، مانند لقاح مصنوعی، فرزندخواندگی، سرپرستی موقت یا مراقبت از پدربزرگ و مادربزرگ.

لازم نیست منتظر بمانید تا فرزندتان از شما سوالی بپرسد. می‌توانید با پرسیدن این سوال مکالمه را شروع کنید: «آیا تا به حال به این فکر کرده‌اید که چگونه به دنیا آمده‌اید و از کجا آمده‌اید؟» یا ممکن است کسی را که باردار است ببینید و به فرزندتان بگویید: «آنها یک نوزاد در درون خود دارند. آیا می‌دانید نوزاد چگونه به آنجا رسیده است؟»

خانواده درمانی چیست؟

 

مشاوره خانواده نوعی روان‌درمانی است که می‌تواند به بهبود ارتباطات و استراتژی‌های حل تعارض اعضای خانواده کمک کند. از طریق این، تمام خانواده یاد می‌گیرند که چگونه ارتباطات خود را به خصوص در مواقع استرس‌زا تقویت کنند.

 

برای ارتباط با بهترین کلینیک روانشناسی درتهران  با گروه ویان تماس بگیرید

خانواده درمانی اغلب توسط یک روانپزشک، مددکار اجتماعی بالینی یا درمانگر دارای مجوز ارائه می‌شود. این متخصصان دارای مدرک تحصیلی هستند و به انجمن آمریکایی ازدواج و خانواده درمانی ( AAMFT ) وابسته‌اند.

مشاوره خانواده متناسب با شرایط فعلی خانواده، به صورت فردی انجام می‌شود. این مشاوره برای حل و فصل روابط مشکل‌دار بین شرکا، فرزندان و اعضای خانواده گسترده استفاده می‌شود.

خانواده درمانی می‌تواند به مسائل عمده‌ای مانند مشکلات مالی و اختلافات والدین و فرزند بپردازد. همچنین می‌تواند به درمان اثرات منفی اعتیاد و سوء مصرف مواد یا حتی یک بیماری روانی که بر کل خانواده تأثیر می‌گذارد، کمک کند. جلسات می‌تواند شامل همه اعضای خانواده یا فقط کسانی باشد که نیاز به شرکت دارند.

انواع مختلف خانواده‌های مشکل‌دار

خانواده ترکیبی

یک خانواده ترکیبی زمانی تشکیل می‌شود که دو خانواده جداگانه تصمیم می‌گیرند زیر یک سقف زندگی کنند. نمونه‌ای از یک خانواده ترکیبی زمانی است که یکی از والدین دارای فرزند با فرد دیگری که او نیز فرزند دارد ازدواج می‌کند. در نهایت، این زوج صاحب فرزند می‌شوند که منجر به تشکیل خواهر و برادرهای ناتنی می‌شود.

این ترتیب زمانی پیچیده‌تر می‌شود که همسران سابق زوجین در تربیت مشترک فرزندانشان مشارکت داشته باشند. مشاوره خانواده می‌تواند به آنها کمک کند تا راه‌هایی برای ابراز نگرانی‌های خود، در صورت وجود، پیدا کنند و ارتباطات هماهنگی با یکدیگر برقرار کنند.

خانواده‌ی جدا شده

خانواده‌های منفصل با استفاده بیش از حد هر یک از اعضای خانواده از تلفن همراه و تعامل در دنیای مجازی مشخص می‌شوند. فناوری باعث شده است که این نوع خانواده از یکدیگر جدا شوند.

به نظر می‌رسد کیفیت زمان برای چنین خانواده‌هایی بی‌اهمیت است. اعضای خانواده ترجیح می‌دهند به جای صحبت با فرد کناری خود، با افراد دیگر به صورت آنلاین ارتباط برقرار کنند. وقتی آنها دائماً در برقراری ارتباط با یکدیگر شکست می‌خورند، مشاوره خانواده مفید خواهد بود.

مشاوره خانواده افراد را تشویق می‌کند تا خود را از وسایل الکترونیکی‌شان جدا کنند. سپس مشاور خانواده می‌تواند خانواده را در گفتگوهای سازنده برای برقراری مجدد ارتباط با یکدیگر راهنمایی کند.

اهداف خانواده درمانی

بهبود ارتباطات

وقتی سوءتفاهم‌ها به دلیل کمبود ارتباط یا تقلای اعضای خانواده برای ابراز احساسات رخ می‌دهند، ممکن است مشکلاتی در خانه ایجاد شود. در جلسات درمانی، نقش هر یک از اعضای خانواده به وضوح تعریف می‌شود و به همه آزادی بیان نگرانی‌هایشان در خانه داده می‌شود. وقتی ارتباط باز و شفافی وجود داشته باشد، خانواده راحت‌تر می‌تواند مشکلات را حل کند و به عنوان یک واحد، ایده‌های خود را مطرح کند.

با اختلافات خانوادگی کنار بیایید

یکی از اهداف خانواده درمانی، شناسایی و ارائه راه‌حل برای مشکلات خانواده است. این مسائل می‌توانند عاطفی، روانی یا رفتاری باشند. به لطف درمان، اعضای خانواده می‌توانند بهتر با موقعیت‌های دشوار کنار بیایند و یاد بگیرند که از یکدیگر حمایت کنند.

ایجاد یک محیط خانه بهتر و کاربردی‌تر

برخی از خانواده‌هایی که مشکلات مداومی ندارند، به دنبال مشاوره با یک مشاور خانواده نیز هستند. آنها با این امید به درمان می‌روند که روابط خود را بهبود بخشند و فرصت‌های بیشتری برای ایجاد پیوند بین اعضای خانواده کشف کنند که بتوانند از آنها بهره ببرند. والدین می‌توانند دریابند که چگونه فعالیت‌هایی را پیدا کنند که همه اعضای خانواده صرف نظر از سن از آنها لذت ببرند.

چگونه یک عضو خانواده می‌تواند از خانواده درمانی بهره‌مند شود؟

اثرات خانواده درمانی ممکن است از یک خانواده به خانواده دیگر متفاوت باشد. با این حال، به طور کلی، خانواده شما ممکن است موارد زیر را تجربه کند:

• ایجاد مرزهای سالم
• بهبود ارتباطات خانوادگی
• نقش تعریف‌شده‌تر برای هر یک از اعضای خانواده
• پویایی بهتر خانواده
• آشنایی با مهارت‌های مقابله‌ای
• تعاملات ناکارآمد کمتر
• بهبود توانایی حل مسئله در خانواده
• گزینه‌های درمانی برای مشکلات سلامت روان

خانواده درمانی می‌تواند برای موارد زیر مفید باشد:

• درگیری‌های خواهر و برادری
• فرزندپروری ناهماهنگ
• مشکلات زناشویی
• ایجاد روابط سالم خانوادگی پس از طلاق
• سازگاری با تغییرات اساسی در خانواده
• کنار آمدن با مرگ یا بیماری مزمن در خانواده

انواع مشاوره خانواده

رویکردهای مشاوره خانواده مبتنی بر نظریه سیستم‌های خانواده است . این نشان می‌دهد که یک خانواده در قالب یک سیستم عمل می‌کند، به این معنی که آنها گروهی از افراد نیستند که به طور مستقل عمل کنند. اگر تغییری در یکی از اعضا ایجاد شود، سایر اعضا نیز تحت تأثیر قرار می‌گیرند.

در اینجا رویکردهای مختلف مشاوره‌ای که در مشاوره خانواده استفاده می‌شوند، آورده شده است:

خانواده درمانی کاربردی

این نوع درمان با خانواده‌هایی سروکار دارد که فرزندانی با مشکلات پیچیده عاطفی یا رفتاری دارند. خانواده درمانی عملکردی، به اعضای خانواده استراتژی‌های یادگیری برای مدیریت رفتار کودک را ارائه می‌دهد.

درمان چند سیستمی

درمان چند سیستمی بر مشکلات رفتاری و عاطفی گسترده‌تر کودکان تمرکز دارد. انجام این درمان ممکن است تعامل فرزند شما را در مدرسه و در جامعه بهبود بخشد.

درمان بین نسلی

این شامل بررسی تعاملات بین نسلی، به ویژه بین والدین و فرزندان است. درمان بین نسلی با هدف درک چگونگی ایجاد مشکلات ارتباطی بین نسل‌های مختلف در خانواده انجام می‌شود.

خانواده درمانی استراتژیک مختصر

خانواده درمانی کوتاه مدت و استراتژیک با هدف تغییر الگوهای تعاملی درون خانواده که ممکن است منجر به رفتارهای چالش برانگیز در بین کودکان و نوجوانان شود، انجام می‌شود. این روش، تعارضات خانوادگی را که در کودکان بروز می‌کند، هدف قرار می‌دهد.

این درمان شامل یک مداخله با محدودیت زمانی است که عموماً ۱۲ جلسه طول می‌کشد. درمانگر به خانواده تکالیفی می‌دهد تا بتوانند روی نحوه مدیریت ارتباطات در خانه کار کنند.

درمان ساختاری

مشکلاتی که از خود ساختار خانواده ناشی می‌شوند، در درمان ساختاری مورد بررسی قرار می‌گیرند . ایده این درمان مبتنی بر این مفهوم است که نگرانی‌های عاطفی و رفتاری کودکان می‌تواند با ساختارهای ناکارآمد خانواده مرتبط باشد.

معمولاً، درمانگر با ایجاد نقشه‌ای از سلسله مراتب در خانواده شما شروع می‌کند. این نشان می‌دهد که چه کسی دقیقاً بیشترین اقتدار و همچنین مرزهای درون خانواده را دارد.

هدف درمان ساختاری، دستیابی به تعادل و عملکرد در سلسله مراتب خانواده است. هدف دیگر، ایجاد مرزهایی بین اعضای خانواده است.

آموزش روانی

در خانواده درمانی، خانواده در مورد مشکلات مختلف سلامت روان که ممکن است بر پویایی و روابط خانواده تأثیر بگذارد، آموزش می‌بیند.

یک مطالعه اخیر به این نتیجه رسیده است که وقتی خانواده‌ای در مورد سلامت روان آموزش می‌بیند ، عملکرد خانواده به طور کلی بهبود می‌یابد. در مطالعه دیگری، خانواده‌هایی که در مورد شرایط سلامت روان آگاهی بیشتری دارند، می‌توانند حمایت بهتری از یکدیگر ارائه دهند. با این گزینه، اعضای خانواده که دارای شرایط سلامت روان هستند می‌توانند دیدگاه خود را در زندگی بهبود بخشند و در نهایت بهبود یابند.

اهمیت خانواده درمانی برای سلامت روان

شما روز خود را در خانه شروع و پایان می‌دهید. بنابراین اگر هم در خانه و هم در محل کار با مشکلاتی مواجه هستید، باید برای محافظت از سلامت روان خود کاری انجام دهید.

هر زمان که احساس استرس و مشکل می‌کنید، داشتن خانواده‌ای که آماده‌ی تسلی دادن و حمایت از شما باشند، برایتان مفید خواهد بود. با این حال، اگر در خانه سوءتفاهم پیش بیاید، این کار دشوار خواهد بود.

از طریق خانواده درمانی، خانواده می‌تواند دوباره یکپارچه شود. کودکان اولین کسانی هستند که در هنگام بروز مشکلات خانوادگی تحت تأثیر قرار می‌گیرند و هر مشکلی که با آن روبرو شوند، تا بزرگسالی بر آنها تأثیر خواهد گذاشت. به همین دلیل است که والدین باید در اسرع وقت اولین قدم را برای دریافت درمان بردارند.

یک درمانگر باید وارد عمل شود تا از سلامت خانواده اطمینان حاصل کند. آنها می‌توانند به بهبود روابط خانواده کمک کنند و آنها را به برقراری مجدد ارتباط تشویق کنند. در زمان مناسب، شما قادر خواهید بود هر روز با این آگاهی که خانواده‌تان خوشحال و حامی یکدیگر هستند، بخوابید و بیدار شوید.

انتظارات اعضای خانواده

در خانواده درمانی، هر جلسه ممکن است ۵۰ دقیقه تا یک ساعت طول بکشد. این روش اغلب کوتاه مدت و تقریباً ۱۲ جلسه است. با این حال، خانواده درمانی‌ها فردی هستند، بنابراین تعداد جلسات مورد نیاز بسته به شرایط خانواده شما و توصیه درمانگر متفاوت خواهد بود.

در شروع درمان، درمانگر ازدواج و خانواده در مورد مشکل اصلی که شما را به درمان کشانده است، صحبت خواهد کرد. به هر یک از اعضای خانواده فرصت داده می‌شود تا احساسات خود را در رابطه با موضوع مورد بحث بیان کنند. با پیشرفت درمان، درمانگر شما قادر خواهد بود تصویری از پویایی خانواده شما را بر اساس موارد زیر ترسیم کند:

• سابقه خانوادگی
• نقش‌های خانوادگی
• سبک‌های فرزندپروری و رویکردهای انضباطی
• راهبردهای مقابله‌ای مورد استفاده

درمانگر خانواده شما می‌خواهد مشکل خانواده را حل کند. قصد او سرزنش کسی به خاطر این مشکل نیست، زیرا انجام این کار هدف درمان را از بین می‌برد. پس از آن، درمانگر یک برنامه درمانی ارائه می‌دهد که به بهترین وجه مناسب خانواده شما باشد.

در پایان خانواده درمانی، انتظار می‌رود که از هر یک از اعضای خانواده خواسته شود اهداف شخصی و همچنین راه‌هایی را برای اینکه چگونه می‌توانند اعضای بهتری برای خانواده باشند، تعیین کنند. در عین حال، کل خانواده باید اهدافی را تعیین کنند که باید با هم روی آنها کار کنند.

دلایل مختلف بیش فعالی کودکان

بیش‌فعالی حالتی از هیجان غیرطبیعی و نمایش فعالیت قابل توجه است. در حالی که برخی از کودکان ساعت‌ها رنگ‌آمیزی می‌کنند یا نیمی از روز را بی‌صدا با بلوک‌ها بازی می‌کنند، برخی دیگر حتی نمی‌توانند دو دقیقه هم آرام بنشینند. این کودکان ممکن است در بیشتر مواقع بی‌قراری کنند، بپرند، بالا و پایین بپرند یا به معنای واقعی کلمه از دیوارها بالا بروند.

 

بسیاری به سرعت می‌گویند که یک کودک پرانرژی و بیش‌فعال، اختلال کم‌توجهی/بیش‌فعالی (ADHD) دارد - هرچه باشد، در نام آن کلمه «بیش‌فعالی» وجود دارد. اما ADHD تنها دلیل بیش‌فعالی یک کودک نیست. برای آشنایی با علل مختلف بیش‌فعالی در کودکان، ادامه مطلب را بخوانید.

ارتباط بین ADHD و بیش فعالی

طبق گزارش مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها، تقریباً ۱۱.۴ درصد از کودکان ۳ تا ۱۷ ساله در ایالات متحده مبتلا به اختلال کم‌توجهی/بیش‌فعالی (ADHD) تشخیص داده شده‌اند.۱

 

ADHD یک بیماری نوروبیولوژیکی است که باعث علائمی مانند تکانشگری، اختلال در تمرکز و افزایش فعالیت می‌شود. علائم مرتبط با بیش‌فعالی ADHD که در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات سلامت روان (DSM) شرح داده شده است عبارتند از:

 

• مشکل در نشستن؛ وول خوردن و حرکت دادن مداوم پاها و دست‌ها، یا بلند شدن و حرکت کردن وقتی دیگران نشسته اند
• دویدن یا بالا رفتن از پله‌ها در زمان‌های نامناسب
• به ندرت در فعالیت‌های بازی آرام شرکت می‌کند
• صحبت کردن مداوم، که می‌تواند باعث ایجاد مشکلاتی در مدرسه و محیط‌های اجتماعی شود
• مشکل در رعایت نوبت
• قطع کردن حرف دیگران

 

ADHD و بیش فعالی در پسران در مقابل دختران

بیش‌فعالی مرتبط با ADHD بیشتر در کودکانی که در بدو تولد پسر بوده‌اند مشاهده می‌شود، و این باعث می‌شود که این کودکان بیش از دو برابر بیشتر از همتایان دختر خود در معرض ابتلا به ADHD باشند.۲از سوی دیگر، کودکانی که در هنگام تولد دختر تشخیص داده می‌شوند و مبتلا به ADHD هستند، بیشتر احتمال دارد که بی‌توجهی را نسبت به بیش‌فعالی تجربه کنند، که می‌تواند باعث نادیده گرفته شدن و عدم تشخیص بیماری آنها شود .

اگر فکر می‌کنید فرزندتان ممکن است ADHD داشته باشد، با یک ارائه‌دهنده خدمات درمانی صحبت کنید. اگرچه هیچ آزمایشی وجود ندارد که بتواند ADHD را به طور قطعی تشخیص دهد، ارائه‌دهندگان خدمات درمانی می‌توانند ارزیابی انجام دهند و در صورت لزوم فرزند شما را برای ارزیابی بیشتر ارجاع دهند.۳اگر ADHD تشخیص داده شود، درمان در دسترس است.

همچنین به والدین توصیه می‌شود که با معلم فرزندشان مشورت کنند تا ببینند آیا علائم بیش‌فعالی در کلاس درس نیز وجود دارد یا خیر. یکی از الزامات تشخیص ADHD این است که علائم باید در بیش از یک محیط - مثلاً در خانه و مدرسه - وجود داشته باشد. اگرچه مشورت با یک متخصص پزشکی برای توصیه‌های بیشتر (و در صورت لزوم ارجاع برای ارزیابی جامع) مفید است، والدین باید با معلمان فرزندشان نیز مشورت کنند تا تأیید کنند که آیا علائم بیش‌فعالی در کلاس درس نیز وجود دارد یا خیر.

 

علل غیر ADHD بیش فعالی در کودکان

هر کودک پرجنب‌وجوش و فعالی مبتلا به ADHD نیست. گاهی اوقات، علل دیگری زمینه‌ساز سطح بالای فعالیت کودک هستند.

 

استرس

چه هرج و مرج دائمی باشد و چه تغییر برنامه کوتاه مدت، کودکان اغلب وقتی یک رویداد استرس‌زای زندگی را تجربه می‌کنند، بیش فعال می‌شوند . حتی تغییرات مثبت، مانند خواهر یا برادر جدید یا نقل مکان به یک محله بهتر، می‌تواند استرس زیادی برای کودک ایجاد کند.۴

 

قبل از اینکه تصمیم بگیرید فرزندتان تحت تأثیر مشکلات مالی یا مسائل مربوط به روابط قرار نمی‌گیرد، به یاد داشته باشید که بچه‌ها استرس والدین خود را دریافت می‌کنند. اگر شما استرس دارید، احتمال زیادی وجود دارد که فرزندتان نیز استرس داشته باشد.

 

مطمئن شوید که فرزندتان یک برنامه‌ی منظم و قابل پیش‌بینی دارد. اگر در زندگی خود با رویدادهای استرس‌زا مواجه هستید، به فرزندتان اطمینان خاطر و حمایت بیشتری بدهید.

 

مشکلات سلامت عاطفی یا روانی

مشکلات عاطفی اغلب در کودکان شبیه اختلالات رفتاری به نظر می‌رسند. برای مثال، کودکی که اختلال اضطراب دارد ممکن است برای آرام نشستن مشکل داشته باشد، در حالی که کودکی که در اثر یک اتفاق ترسناک آسیب دیده است، ممکن است نتواند تمرکز کند .

 

اگر گمان می‌کنید که بیش‌فعالی فرزندتان ممکن است ناشی از یک مسئله عاطفی باشد، از یک متخصص کمک بگیرید. درمان می‌تواند طیف وسیعی از علائم، از جمله بیش‌فعالی را کاهش دهد.

 

شرایط پزشکی

برخی مشکلات سلامت جسمی وجود دارند که باعث بیش فعالی می‌شوند. برای مثال، پرکاری تیروئید می‌تواند طیف وسیعی از علائم از جمله اضطراب و بیش فعالی را ایجاد کند.۵همچنین مشکلات ژنتیکی دیگری نیز وجود دارد که ممکن است منجر به افزایش فعالیت در کودکان شود.

 

با یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی در مورد علائم فرزندتان صحبت کنید. تهیه فهرستی دقیق از نگرانی‌های شما می‌تواند به پزشک کمک کند تا مشکلات بالقوه سلامتی را که ممکن است ریشه مشکل باشند، شناسایی کند.

 

کمبود ورزش

قرار است کودکان فعال و پرانرژی باشند. بدون ورزش کافی، آنها برای آرام نشستن مشکل خواهند داشت. متأسفانه، برخی از کودکان بیش فعال با از دست دادن امتیازات زنگ تفریح ​​خود در مدرسه تنبیه می‌شوند.۶اما نداشتن فرصتی برای دویدن و بازی کردن، بیش‌فعالی را بدتر می‌کند.

 

فرزندتان را تشویق کنید که هر روز مرتباً ورزش کند. بازی در زمین بازی، دوچرخه‌سواری و دویدن به فرزندتان فرصتی می‌دهد تا انرژی خود را به فعالیت‌های سازنده هدایت کند.

 

کمبود خواب

در حالی که بزرگسالان وقتی خسته هستند، معمولاً تنبل می‌شوند، کودکان اغلب بیش‌فعال می‌شوند. چه به دلیل چرت زدن از دست رفته باشد و چه به دلیل دیر خوابیدن، یک کودک خواب‌آلود ممکن است سرزنده‌تر از همیشه به نظر برسد. وقتی کودکی به اندازه کافی استراحت نمی‌کند، بدنش با تولید کورتیزول و آدرنالین بیشتر واکنش نشان می‌دهد تا بتواند بیدار بماند.۷در نتیجه، انرژی بیشتری خواهند داشت.

 

مطمئن شوید که فرزندتان خواب کافی دارد.۸اگر در اطمینان از استراحت کافی فرزندتان مشکل دارید، با یک ارائه دهنده خدمات درمانی در مورد راهکارهایی که می‌تواند کمک کند صحبت کنید.

لابیاپلاستی برای چه افرادی مناسب است؟

 

کاندیدای مناسب عمل لابیاپلاستی، بانوانی هستند که به دلیل تغییر شکل لابیاها در طول رابطه خود و یا به صورت ارثی نیاز به عمل لابیاپلاستی دارند تا بتوانند زندگی روزمره و زناشویی خود را راحت تر بگذرانند؛ لازم به ذکر است بانوان برای انجام عمل لابیاپلاستی نیاز به متخصص در این زمینه دارند تا خطرات و آسیب هایی که ممکن است به فرد وارد شود را کاهش دهد.

 

کاندیدای مناسب عمل لابیاپلاستی

یکی از برترین عمل های زیبایی بانوان، لابیاپلاستی می باشد که می تواند در راحت تر راه رفتن و داشتن رابطه زناشویی با کیفیت بالاتر به بانوان کمک کند، این عمل مناسب افرادی است که از ظاهر اندام تناسلی خود ناراضی می باشند و به همین دلیل دچار افت اعتماد به نفس در رابطه می شوند. شاید برای بانوان سوال پیش آید که بهترین کاندیدها برای انجام عمل لابیاپلاستی چه کسانی هستند؟ در ادامه این مطلب می توانید پاسخ سوال خود را دریافت کنید.

 

کاندیدای مناسب عمل لابیاپلاستی چه کسانی هستند؟

در ادامه مواردی را برای شما نام می بریم که بهترین کاندیدا برای انجام لابیاپلاستی می باشند:

• کسانی که بعد از انجام فعالیت های ورزشی و بدنی مانند دوچرخه سواری، اسب سواری دچار سوزش و خارش شدید در ناحیه تناسلی خود می شوند.
• بانوانی که در زمان برقراری رابطه جنسی دچار سوزش و درد می شوند، که این مورد می تواند بر روی کیفیت رابطه جنسی آنها تاثیر بسیار زیادی بگذارد و باعث دور شدن و سرد شدن پارتنرشان گردد.
• بانوانی که در زمان پوشیدن لباس تنگ با مشکل مواجه می شوند و لابیا ها باعث بدفرم شدن شلوار در بدن آنها می شود.
• بانوانی که دارای لابیا های بزرگ و افتاده و تیره هستند، می توانند با انجام این عمل قسمت بزرگ شده را جراحی کرده و در اصل باعث جوانسازی ناحیه تناسلی خود شوند.
• بانوانی که به دلیل داشتن لابیاهای بزرگ به طور مدام دچار عفونت ادراری می شوند.
• بانوانی که به دلیل بزرگ بودن لابیاها دچار اعتماد به نفس پایین شده اند و میلی جنسی خود را از دست داده اند، با انجام این عمل می توانند اعتماد از دست رفته خود را باز گردانند.
• بانوانی که دچار عدم قرینگی لابیاها هستند با انجام این عمل می توانند مشکل را برطرف کنند.
• بعضی از بانوان به دلیل بزرگ بودن لابیاها و بد فرم شدن آنها در لباس های ورزشی و یا استخر دچار مشکل هستند، که با این عمل می توانند به راحتی لباس های مخصوص را بپوشند و دیگر خجالت نکشند.
• بانوانی که به دلیل زایمان طبیعی دچار پارگی و بدفرم شدن لابیا شده اند می توانند با انجام این عمل حالت و شکل اصلی لابیا را دوباره برگردانند.

 

• لابیاپلاستی مناسب بانوانی است که به دلیل بزرگ بودن لابیاها ر نشستن یا راه رفتن مشکل دارند.
• بانوانی که به دلیل بزرگ شدن لابیاها دچار مشکل چند مسیری در ادرار می شوند.
• بانوانی که به دلیل زیباتر و خوش فرم تر کردن لابیاها قصد انجام عمل لابیاپلاستی را دارند.
• بانوانی که در سن 20 تا 35 سال قرار دارند می توانند کاندیدای مناسبی برای عمل لابیاپلاستی باشند.
• بانوانی که دیگر قصد بارداری و زایمان طبیعی ندارند.
• بانوانی که مشکلات و بیماری های واژینال خود را برطرف کرده اند.

دریافت مشاوره برای پی بردن به کاندیدای مناسب لابیاپلاستی

قبل از اینکه تصمیم قطعی برای انجام عمل لابیاپلاستی بگیرید؛ لازم است که توسط پزشک متخصص ویزیت شده و از کاندیدای مناسب بودن این عمل اطمینان پیدا کنید، بهترین دکتری که می توانید برای این دریافت مشاوره پیش از عمل به او مراجعه کنید، دکتر مریم نادری می باشد که با تجربه و مهارتی که  در انجام این کار دارد می تواند بهترین روش را به شما پیشنهاد کند.

 

خلاصه مطلب

لابیاپلاستی یکی از بهترین عمل های مربوط به ناحیه تناسلی بانوان است که امکان زیباتر شدن و کاهش درد را برای بانوان در هنگام راه رفتن و ایجاد رابطه فراهم می کند، افرادی را که مناسب این عمل می باشند را در بالا برای شما نام بردیم؛ اما برای اطمینان از اینکه شما کاندیدای مناسبی برای انجام عمل لابیاپلاستی می باشید بهتر است با دکتر متخصص این امر مشورت کنید.

 

درمان اختلالات اضطراب اجتماعی

 

خجالتی بودن یا احساس خجالت، یک واکنش رایج و مورد انتظار در موقعیت‌های اجتماعی است. با این حال، اگر خجالتی بودن فرد باعث واکنش‌های جسمی و عاطفی مانند حملات پانیک، ترس شدید از تعامل با غریبه‌ها و درونگرایی شود، می‌تواند نشانه‌هایی از اختلال اضطراب اجتماعی باشد.  

اگر شما یا شخصی که می‌شناسید، دچار اختلال اضطراب اجتماعی هستید، در اینجا نحوه تشخیص رسمی و همچنین راهنمایی‌هایی برای دریافت درمان و پشتیبانی ارائه شده است.

تشخیص

ابتدا، برای تشخیص رسمی به دنبال یک متخصص باشید. علائم بیماری‌های مختلف گاهی اوقات می‌توانند مشابه باشند، بنابراین مهم است که خودتان تشخیص ندهید. یک ارائه دهنده خدمات درمانی می‌تواند معاینه وضعیت روانی انجام دهد تا هر جنبه‌ای را که می‌تواند علائم اضطراب را برای بیمار ایجاد کند، ثبت کند. بحث در مورد علائم در موقعیت‌های خاص، و همچنین پرسشنامه‌های خودگزارش‌دهی و بررسی علائم رایج، به تعیین تشخیص رسمی نیز کمک خواهد کرد.

---

---

روان‌درمانی

یکی از رایج‌ترین روش‌های درمان این اختلال، روان‌درمانی است. به طور خاص، درمان شناختی رفتاری (CBT)، که به شما کمک می‌کند تا با خودگویی‌های منفی مقابله کنید و مهارت‌های مقابله‌ای را توسعه دهید تا بتوانید در موقعیت‌های اجتماعی راحت‌تر تعامل داشته باشید. آموزش مهارت‌های اجتماعی و ایفای نقش در CBT رایج است تا به بیمار فرصت‌هایی برای تمرین این ابزارهای ذهنی جدید بدهد.

دارو

دارودرمانی نیز ممکن است برای افرادی که اضطراب اجتماعی شدید دارند مفید باشد و رایج‌ترین داروهای تجویز شده توسط متخصصان مراقبت‌های بهداشتی SSRIها (مهارکننده‌های بازجذب سروتونین) و SNRIها (مهارکننده‌های بازجذب سروتونین-نوراپی نفرین) هستند. سروتونین یک انتقال‌دهنده عصبی است که بر خلق و خو و احساسات تأثیر می‌گذارد و SSRIها سطح سروتونین را در مغز افزایش می‌دهند که به کاهش اضطراب شدیدی که ممکن است تجربه کنید کمک می‌کند.

هر کسی به دارو واکنش متفاوتی نشان می‌دهد و یک روانپزشک می‌تواند با شما همکاری کند تا گزینه درمانی مناسب برای شما پیدا کند. اگر آماده دریافت پشتیبانی هستید، Talkiatry را در نظر بگیرید. ما مراقبت مجازی درون شبکه‌ای ارائه می‌دهیم و می‌توانید اولین ویزیت را ظرف چند روز برنامه‌ریزی کنید. روانپزشکان ما با شما همکاری خواهند کرد تا یک برنامه درمانی متناسب با نیازهای شما پیدا کنند. با یک ارزیابی آنلاین کوتاه شروع کنید.

۵ نکته برای مقابله با اضطراب اجتماعی

در کنار گفتاردرمانی و دارو، چند روش مورد تایید متخصصان وجود دارد که می‌توان در خانه برای کمک به مقابله با احساس اضطراب در محیط‌های اجتماعی اجرا کرد.

تکنیک حواس پنجگانه را امتحان کنید

وقتی احساس اضطراب به شما دست می‌دهد، روی حواس پنج‌گانه خود تمرکز کنید تا آرام شوید: چه می‌بینید؟ چه بویی می‌شنوید؟ چه می‌شنوید؟ این به آرام شدن ذهن شما کمک می‌کند تا بتوانید ظرفیت ذهنی لازم برای تمرکز مجدد روی وظیفه فعلی یا مکالمه‌ای که پیش روی شماست را داشته باشید.

 

درمان مواجهه موقعیتی را امتحان کنید

درمان مواجهه موقعیتی نوعی درمان است که در آن شما به تدریج با ترس‌های خود در محیط‌های واقعی زندگی روبرو می‌شوید و با آنها مقابله می‌کنید. این روش معمولاً با راهنمایی و حمایت یک درمانگر انجام می‌شود (و مؤثرترین روش است)، اما می‌توانید خودتان نیز آن را امتحان کنید. اولین قدم برای این تکنیک، شناسایی موقعیت‌های اجتماعی است که شما را مضطرب می‌کند. کارشناسان توصیه می‌کنند روش‌های کوچکی برای تمرین برای آن موقعیت‌های بزرگ اضطراب‌آور پیدا کنید. به عنوان مثال، اگر حضور در یک محیط گروهی بزرگ مانند مهمانی یا کنسرت شما را مضطرب می‌کند، اجتماعی بودن را در محیط‌های کوچکتر تمرین کنید و به تدریج آن را افزایش دهید - مانند مهمانی‌های شام کوچک یا پیاده‌روی در یک پارک عمومی.

از افرادی که با آنها راحت هستید بخواهید کمکتان کنند

همانطور که گفته شد، اضطراب اجتماعی ناشی از ترس از خجالت در موقعیت‌های اجتماعی است. درخواست از دوستان یا خانواده‌ای که به آنها اعتماد دارید تا در این موقعیت‌های خاص با شما صادق باشند، می‌تواند به غلبه بر گفتگوی منفی با خود که با این اختلال همراه است، کمک کند. معاشرت منظم با افرادی که به آنها اعتماد دارید و دریافت تایید آنها نیز می‌تواند به جلوگیری از انزوا کمک کند.

افزایش آگاهی شما در مورد سوء مصرف مواد

هنگام تجربه اضطراب شدید، برخی افراد ممکن است برای مقابله با آن به موادی مانند الکل روی آورند. تکیه بیش از حد به مواد می‌تواند منجر به اعتیاد شود. تحقیقات نشان می‌دهد که ارتباط بسیار قوی بین مصرف مواد و اختلالات اضطرابی وجود دارد، چه اضطراب اجتماعی، اختلال اضطراب فراگیر (GAD) یا انواع دیگری مانند اختلال وسواس فکری عملی (OCD)، اختلالات هراس یا استرس پس از سانحه. مواد می‌توانند شامل الکل، ماری جوانا و حتی محرک‌هایی مانند کافئین برای برخی باشند. اگر در مورد مصرف مواد و اختلالات اضطرابی سؤالی دارید، بهتر است با تیم مراقبت‌های بهداشتی خود صحبت کنید تا مشخص شود چه چیزی برای نیازهای خاص شما بهترین است.

در یک گروه حمایتی شرکت کنید یا گروه درمانی را امتحان کنید

گروه درمانی و گروه‌های حمایتی می‌توانند مکان‌های راحتی برای تمرین مواجهه با موقعیت و یافتن افراد راحتی باشند که بتوانید به آنها اعتماد کنید. صحبت با افراد همفکر و متخصصان ماهر می‌تواند به شما در پرداختن به ریشه‌های عمیق‌تر این اختلال کمک کند. همچنین ممکن است اعتماد به نفس اجتماعی جدیدی را در شما ایجاد کند که زندگی روزمره را کمی قابل کنترل‌تر کند.  

اختلال اضطراب اجتماعی در نوجوانان: علائم، نشانه‌ها و نحوه کمک به آنها

اختلال اضطراب اجتماعی چیست؟

اختلال اضطراب اجتماعی (SAD) از هر 3 نوجوان بین 13 تا 18 سال، 1 نفر را تحت تأثیر قرار می‌دهد. امروزه بیش از 19 میلیون نفر در سراسر آمریکا از اختلال اضطراب اجتماعی (SAD) رنج می‌برند، از جمله تعداد قابل توجهی از بزرگسالان جوان. این اختلال شایع‌ترین اختلال اضطراب و سومین اختلال سلامت روان شایع در کشور است. اختلال اضطراب اجتماعی، که با نام فوبیای اجتماعی نیز شناخته می‌شود، با ترس مداوم و فراگیر از تعامل اجتماعی و/یا موقعیت‌هایی که ممکن است در آنها خجالت‌زده شوید، مشخص می‌شود.

اگرچه تجربه مقداری اضطراب در موقعیت‌های اجتماعی جدید رایج است، اما افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی در تعاملات اجتماعی روزمره احساس خودآگاهی شدید، پریشانی و ترس از قضاوت شدن دارند. اختلال اضطراب اجتماعی مانع از داشتن روابط و تعاملات عادی افراد می‌شود. همچنین می‌تواند بر فعالیت‌های روزمره عادی تأثیر منفی بگذارد. علاوه بر این، افرادی که از اختلال اضطراب اجتماعی رنج می‌برند، اغلب نگرانی شدیدی در مورد موقعیت‌های اجتماعی پیش رو دارند (که باعث پریشانی روزها یا حتی هفته‌ها قبل می‌شود).

افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی اغلب از تعاملات اجتماعی به طور کلی اجتناب می‌کنند. این امر منجر به کاهش روابط، کناره‌گیری و انزوای کلی می‌شود. مانند بسیاری از اختلالات اضطرابی دیگر، افراد مبتلا به SAD ممکن است متوجه شوند و تصدیق کنند که اضطراب آنها اغلب غیرمنطقی یا بی‌مورد است، اما همچنان خود را در چرخه اضطراب و ترس از تحقیر یا خجالت اجتماعی گرفتار بیابند. علائم جسمی شدید، مانند حالت تهوع، لرزش، تعریق یا سرخ شدن، ممکن است حتی در موقعیت‌های اجتماعی «عادی» روزمره نیز در مبتلایان رخ دهد.

چگونه بفهمم نوجوانم اضطراب اجتماعی دارد؟

اگر شما پدر یا مادر هستید، احتمالاً امیدوارید فرزندتان با اعتماد به نفس و راحتی در پوست خود بزرگ شود. این ویژگی‌ها از حیاتی‌ترین ویژگی‌ها برای رشد اجتماعی و در نتیجه دستیابی به یک حس کلی رفاه هستند. متأسفانه، بسیاری از کودکان در بزرگسالی به نوجوانانی با اضطراب اجتماعی تبدیل می‌شوند. این می‌تواند به دلایل مختلفی اتفاق بیفتد و ممکن است عوامل متعددی در اضطراب اجتماعی یک نوجوان نقش داشته باشند.

عوامل خطر

همانند اکثر اختلالات سلامت روان، اختلال اضطراب اجتماعی به یک علت واحد نسبت داده نمی‌شود. با این وجود، عوامل خاصی می‌توانند احتمال ابتلا به SAD را در فرد افزایش دهند، از جمله ژنتیک، شیمی مغز و/یا تروما. این بدان معناست که افرادی که سابقه خانوادگی درجه یک، عدم تعادل شیمیایی در مغز دارند یا استرس یا ترومای طولانی مدت را تجربه کرده‌اند، ممکن است خطر بیشتری برای تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی داشته باشند.

اختلال اضطراب اجتماعی معمولاً در نوجوانی بروز می‌کند و به دلیل این روند، متخصصان سلامت روان عوامل خطر دیگری را برای این جمعیت جوان‌تر بررسی کرده‌اند.

• رفتار - کودکی که ذاتاً خجالتی، گوشه‌گیر و/یا نگران امتحان کردن چیزهای جدید است، ممکن است با ورود به دوران نوجوانی و جوانی در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعی باشد.
• مشکلات سلامتی یا جسمی - اگر نوجوانی هر نوع مشکل سلامتی یا جسمی داشته باشد که برای دیگران قابل توجه باشد (مانند بدشکلی جسمی، جای زخم بزرگ، خال مادرزادی و غیره)، ممکن است بیشتر مستعد ابتلا به اضطراب اجتماعی باشد.
• مشکلات گفتاری - داشتن لکنت زبان می‌تواند به دلایل زیادی چالش برانگیز باشد و می‌تواند بر اعتماد به نفس و عزت نفس فرد تأثیر منفی بگذارد. این امر به ویژه در مورد نوجوانان صادق است. عزت نفس پایین اغلب بر تمایل نوجوان برای حضور در موقعیت‌های اجتماعی تأثیر می‌گذارد. متأسفانه، هر چه یک نوجوان (یا هر کسی) زمان بیشتری را تنها و منزوی بگذراند، برقراری مجدد ارتباط با دیگران دشوارتر می‌شود.
• مورد آزار و اذیت قرار گرفتن - متأسفانه، آزار و اذیت در مدارس و اینترنت بسیار رایج است. مورد آزار و اذیت قرار گرفتن می‌تواند بر بسیاری از جنبه‌های زندگی یک فرد، از جمله روابط اجتماعی، تأثیر بگذارد.
• سبک فرزندپروری - برخی از متخصصان پزشکی و سلامت روان، بروز اختلال اضطراب اجتماعی در نوجوانان را به سبک‌های فرزندپروری نسبت می‌دهند. تحقیقات زیادی نشان می‌دهد که بین سبک‌های فرزندپروری بیش از حد محافظت‌کننده و اختلال اضطراب اجتماعی در کودک، همبستگی قوی وجود دارد. این می‌تواند به این دلیل باشد که سبک‌های فرزندپروری بیش از حد محافظت‌کننده ممکن است کودکان را از تجربه سطح سالمی از تعامل اجتماعی باز دارد و در نتیجه، فرصت یادگیری مهارت‌های اجتماعی لازم را از آنها سلب کند.

اختلال افسردگی (افسردگی)

اختلال افسردگی (که با نام افسردگی نیز شناخته می‌شود) یک اختلال روانی شایع است. این اختلال شامل خلق و خوی افسرده یا از دست دادن لذت یا علاقه به فعالیت‌ها برای مدت طولانی است.

افسردگی با تغییرات خلقی منظم و احساسات مربوط به زندگی روزمره متفاوت است. این بیماری می‌تواند بر تمام جنبه‌های زندگی، از جمله روابط با خانواده، دوستان و جامعه تأثیر بگذارد. این بیماری می‌تواند ناشی از یا منجر به مشکلاتی در مدرسه و محل کار باشد.

افسردگی می‌تواند برای هر کسی اتفاق بیفتد. افرادی که مورد سوءاستفاده، فقدان‌های شدید یا سایر رویدادهای استرس‌زا قرار گرفته‌اند، بیشتر احتمال دارد به افسردگی مبتلا شوند. زنان بیشتر از مردان به افسردگی مبتلا می‌شوند.

تخمین زده می‌شود که 3.8٪ از جمعیت، از جمله 5٪ از بزرگسالان (4٪ در میان مردان و 6٪ در میان زنان) و 5.7٪ از بزرگسالان بالای 60 سال، افسردگی را تجربه می‌کنند. تقریباً 280 میلیون نفر در جهان افسردگی دارند (1) . افسردگی حدود 50٪ در زنان شایع‌تر از مردان است. در سراسر جهان، بیش از 10٪ از زنان باردار و زنانی که تازه زایمان کرده‌اند، افسردگی را تجربه می‌کنند (2) . سالانه بیش از 700000 نفر بر اثر خودکشی جان خود را از دست می‌دهند. خودکشی چهارمین علت اصلی مرگ و میر در افراد 15 تا 29 ساله است.

اگرچه درمان‌های شناخته‌شده و مؤثری برای اختلالات روانی وجود دارد، اما بیش از 75٪ از افراد در کشورهای کم‌درآمد و با درآمد متوسط ​​هیچ درمانی دریافت نمی‌کنند (3) . موانع مراقبت مؤثر شامل کمبود سرمایه‌گذاری در مراقبت‌های سلامت روان، کمبود ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی آموزش‌دیده و انگ اجتماعی مرتبط با اختلالات روانی است.

علائم و الگوها

در طول یک دوره افسردگی، فرد خلق افسرده (احساس غم، تحریک‌پذیری، پوچی) را تجربه می‌کند. آنها ممکن است احساس از دست دادن لذت یا علاقه به فعالیت‌ها را داشته باشند.

یک دوره افسردگی با نوسانات خلقی منظم متفاوت است. آنها بیشتر روز، تقریباً هر روز، حداقل به مدت دو هفته ادامه دارند.

علائم دیگری نیز وجود دارد که ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تمرکز ضعیف
• احساس گناه بیش از حد یا عزت نفس پایین
• ناامیدی نسبت به آینده
• افکار مربوط به مرگ یا خودکشی
• خواب مختل شده
• تغییرات اشتها یا وزن
• احساس خستگی شدید یا کمبود انرژی.

افسردگی می‌تواند در تمام جنبه‌های زندگی، از جمله در جامعه و خانه، محل کار و مدرسه، مشکلاتی ایجاد کند.

یک دوره افسردگی را می‌توان بسته به تعداد و شدت علائم و همچنین تأثیر آن بر عملکرد فرد، به خفیف، متوسط ​​یا شدید طبقه‌بندی کرد. 

الگوهای مختلفی از دوره‌های افسردگی وجود دارد، از جمله:

• اختلال افسردگی تک دوره‌ای، به معنی اولین و تنها دوره افسردگی فرد؛
• اختلال افسردگی عودکننده، به این معنی که فرد سابقه حداقل دو دوره افسردگی دارد؛ و
• اختلال دوقطبی، به این معنی که دوره‌های افسردگی با دوره‌های علائم شیدایی جایگزین می‌شوند، که شامل سرخوشی یا تحریک‌پذیری، افزایش فعالیت یا انرژی و علائم دیگری مانند افزایش پرحرفی، افکار پرشتاب، افزایش عزت نفس، کاهش نیاز به خواب، حواس‌پرتی و رفتار بی‌پروا و تکانشی است.  

عوامل مؤثر و پیشگیری

افسردگی ناشی از تعامل پیچیده‌ای از عوامل اجتماعی، روانی و بیولوژیکی است. افرادی که رویدادهای نامطلوب زندگی (بیکاری، سوگ، رویدادهای آسیب‌زا) را پشت سر گذاشته‌اند، بیشتر در معرض ابتلا به افسردگی هستند. افسردگی به نوبه خود می‌تواند منجر به استرس و اختلال عملکرد بیشتر شود و وضعیت زندگی فرد مبتلا و خود افسردگی را بدتر کند.

افسردگی ارتباط نزدیکی با سلامت جسمی دارد و تحت تأثیر آن قرار می‌گیرد. بسیاری از عواملی که بر افسردگی تأثیر می‌گذارند (مانند عدم فعالیت بدنی یا مصرف مضر الکل) همچنین از عوامل خطر شناخته شده برای بیماری‌هایی مانند بیماری‌های قلبی عروقی، سرطان، دیابت و بیماری‌های تنفسی هستند. به نوبه خود، افراد مبتلا به این بیماری‌ها نیز ممکن است به دلیل مشکلات مرتبط با مدیریت بیماری خود، دچار افسردگی شوند.

نشان داده شده است که برنامه‌های پیشگیری، افسردگی را کاهش می‌دهند. رویکردهای مؤثر اجتماعی برای پیشگیری از افسردگی شامل برنامه‌های مبتنی بر مدرسه برای تقویت الگوی مقابله مثبت در کودکان و نوجوانان است. مداخلات برای والدین کودکانی که مشکلات رفتاری دارند، ممکن است علائم افسردگی والدین را کاهش داده و نتایج را برای فرزندانشان بهبود بخشد. برنامه‌های ورزشی برای افراد مسن نیز می‌تواند در پیشگیری از افسردگی مؤثر باشد.

تشخیص و درمان

درمان‌های موثری برای افسردگی وجود دارد. این درمان‌ها شامل روان‌درمانی و دارودرمانی می‌شود. اگر علائم افسردگی دارید، به پزشک مراجعه کنید.

درمان‌های روانشناختی اولین درمان‌های افسردگی هستند. این درمان‌ها را می‌توان در افسردگی متوسط ​​و شدید با داروهای ضد افسردگی ترکیب کرد. برای افسردگی خفیف نیازی به داروهای ضد افسردگی نیست.

درمان‌های روانشناختی می‌توانند روش‌های جدید تفکر، مقابله یا ارتباط با دیگران را آموزش دهند. این درمان‌ها ممکن است شامل گفتگو درمانی با متخصصان و درمانگران غیرمتخصص تحت نظارت باشد. گفتگو درمانی می‌تواند حضوری یا آنلاین انجام شود. درمان‌های روانشناختی را می‌توان از طریق کتابچه‌های راهنمای خودیاری، وب‌سایت‌ها و برنامه‌ها دریافت کرد. 

درمان‌های روانشناختی مؤثر برای افسردگی عبارتند از:   

• فعال‌سازی رفتاری
• درمان شناختی رفتاری
• روان‌درمانی بین فردی
• درمان حل مسئله.

داروهای ضد افسردگی شامل مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) مانند فلوکستین هستند.

ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی باید عوارض جانبی احتمالی مرتبط با داروهای ضد افسردگی، توانایی ارائه هر یک از مداخلات (از نظر تخصص و/یا در دسترس بودن درمان) و ترجیحات فردی را در نظر داشته باشند.

داروهای ضد افسردگی نباید برای درمان افسردگی در کودکان استفاده شوند و خط اول درمان در نوجوانان نیستند، و در این گروه سنی باید با احتیاط بیشتری مصرف شوند.

داروها و درمان‌های مختلفی برای اختلال دوقطبی استفاده می‌شوند.

خودمراقبتی

مراقبت از خود می‌تواند نقش مهمی در مدیریت علائم افسردگی و ارتقای سلامت عمومی داشته باشد.

چه کاری می‌توانید انجام دهید:

• سعی کنید فعالیت‌هایی را که قبلاً از آنها لذت می‌بردید، ادامه دهید
• با دوستان و خانواده در ارتباط باشید
• مرتباً ورزش کنید، حتی اگر فقط یک پیاده‌روی کوتاه باشد
• تا حد امکان به عادات غذایی و خواب منظم پایبند باشید
• از مصرف الکل خودداری کنید یا مصرف آن را کاهش دهید و از داروهای غیرقانونی استفاده نکنید، که می‌توانند افسردگی را بدتر کنند.
• با کسی که به او اعتماد دارید در مورد احساساتتان صحبت کنید 
• از یک ارائه دهنده خدمات درمانی کمک بگیرید.

اگر افکار خودکشی دارید:

• به یاد داشته باشید که تنها نیستید و افراد زیادی شرایط مشابه شما را تجربه کرده‌اند و کمک گرفته‌اند.
• با کسی که به او اعتماد دارید در مورد احساساتتان صحبت کنید
• با یک کارمند بهداشت، مانند پزشک یا مشاور، صحبت کنید
• به یک گروه حمایتی بپیوندید.

اگر فکر می‌کنید در معرض خطر فوری آسیب رساندن به خودتان هستید، با هرگونه خدمات اورژانسی موجود یا خط بحران تماس بگیرید.

چه زمانی به روانکاو مراجعه کنیم؟

چه زمانی به روانکاو مراجعه کنیم؟

تمام دلایل معمولی که ممکن است کسی با هر متخصص سلامت روان مشورت کند، دلایل خوبی برای مراجعه به یک روانکاو است تا جامع‌ترین ارزیابی از مشکلات فرد به دست آید. این شامل علائم و احساسات اضطراب، افسردگی، حملات هراس، وسواس و اجبار می‌شود. ویژگی‌های شخصیتی که در زندگی خصوصی یا حرفه‌ای شما مدام مانع شما می‌شوند، نیز بسیار مستعد درک و کمک توسط یک روانکاو آموزش دیده هستند.

شاید در موقعیت‌های کاری با مشکل مواجه هستید - الگوهای تکراری ناامیدی در روابط شخصی، عدم سازگاری با رئیس یا همکاران، بی‌حوصلگی و عدم ارتباط با دوستان یا همکاران، شکایات جسمی که ممکن است نشانه‌هایی از تعارض عاطفی اساسی باشند، یا کنار آمدن با فقدان‌ها و گذارهای شخصی. اینها نمونه‌هایی از مواقعی هستند که مشاوره با یک روانکاو می‌تواند بسیار مفید باشد.

مشکلات لزوماً نباید شدید باشند تا تماس اول را توجیه کنند. احتمالاً اصطلاح «خوب نگران» را شنیده‌اید و حتی ممکن است در مواقعی که نمی‌توانید احساس ناراحتی عمومی خود را توصیف کنید، آن را در مورد خودتان به کار ببرید. به عنوان مثال، بسیاری از افراد ممکن است در محل کار و خانه عملکرد بالایی داشته باشند، اما در درون خود مشکل دارند. در حالی که اصطلاح «خوب نگران» گاهی اوقات به صورت تحقیرآمیز استفاده شده است، نگران بودن، داشتن درگیری‌های درونی طولانی مدت یا حتی صرفاً کنجکاوی در مورد خود و نحوه عملکرد ذهنتان، دلایل معتبری برای صحبت با یک روانکاو هستند. افرادی که نگرانی‌هایی دارند که در نحوه زندگی آنها اختلال ایجاد می‌کند، از درمان روانکاوی بهره‌مند می‌شوند.

روانکاوی به افراد کمک می‌کند تا اختلالات روانی و تعارضات درونی خود را برطرف کنند و درک خود و آزادی را افزایش دهند. اگرچه ما دوست داریم خیال‌پردازی کنیم که زندگی آسان است و می‌توانیم دنیای کاملی در اطراف خود بسازیم، اما واقعیت این است که زندگی مملو از فراز و نشیب است. همانطور که مواقعی در زندگی وجود دارد که هنگام مواجهه با چگونگی تأمین آینده اقتصادی خود به تخصص یک حسابدار یا برنامه‌ریز مالی خاص نیاز داریم - یا برای نوع خاصی از پروژه نوسازی خانه به یک متخصص نیاز داریم - گاهی اوقات، برخی از توصیه‌های حرفه‌ای در مورد مسائل شخصی می‌تواند در مقابله با موانع ظاهری که مانع از توانایی ما برای تجربه حس آزادی عاطفی در مورد زندگی‌مان و احساس رهایی از وقایع گذشته می‌شوند، بسیار ارزشمند باشد.

مهم است که درک کنیم اشکالی ندارد که در مسیر زندگی به کمک نیاز داشته باشیم. بینش، درک و دیدگاه‌هایی که می‌توان از طریق درمان به دست آورد، می‌تواند برای حس استقلال شخصی و رضایت ما بسیار ارزشمند باشد.

روانکاوی اغلب زمانی توصیه می‌شود که سایر روش‌های درمانی کم‌فشارتر نتوانسته‌اند به نتایج مطلوب دست یابند. این روش واقعاً چیزی متفاوت و جامع‌تر ارائه می‌دهد و زمانی که علائم همچنان باقی می‌مانند یا الگوهای رفتاری یا رابطه‌ای پس از یک یا دو بار تلاش برای روان‌درمانی کم‌فشارتر و کوتاه‌مدت‌تر ادامه می‌یابند، جای خوبی برای مراجعه است.

کابوس در بزرگسالان

وقتی وحشت‌زده از یک کابوس آزاردهنده از خواب می‌پرید، ممکن است فکر کنید تنها بزرگسالی هستید که کابوس می‌بیند. گذشته از همه اینها، مگر قرار نیست بزرگسالان از کابوس‌ها خلاص شوند ؟

اگرچه درست است که کابوس‌ها در بین کودکان رایج‌تر هستند، اما از هر دو بزرگسال، یک نفر گاهی کابوس می‌بیند. و بین ۲ تا ۸ درصد از جمعیت بزرگسال دچار کابوس می‌شوند.

آیا کابوس‌های شما باعث پریشانی قابل توجهی می‌شوند؟ آیا آنها مرتباً خواب شما را مختل می‌کنند؟ اگر چنین است، مهم است که مشخص کنید چه چیزی باعث کابوس‌های بزرگسالی شما می‌شود. سپس می‌توانید تغییراتی ایجاد کنید تا وقوع آنها را کاهش دهید.

اگر دنبال بهترین کلینیک روانشناسی در تهران هستید با گروه ویان تماس بگیرید

کابوس‌ها چه هستند؟

کابوس‌ها، رویاهای واضح و واقع‌گرایانه و آزاردهنده‌ای هستند که شما را از خواب عمیق بیدار می‌کنند . آنها اغلب قلب شما را از ترس به تپش می‌اندازند. کابوس‌ها اغلب در طول خواب با حرکت سریع چشم (REM) رخ می‌دهند ، زمانی که بیشتر رویاها در آن اتفاق می‌افتند. از آنجایی که دوره‌های خواب REM با پیشرفت شب به تدریج طولانی‌تر می‌شوند، ممکن است متوجه شوید که بیشتر کابوس‌ها را در ساعات اولیه صبح تجربه می‌کنید.

موضوعات کابوس‌ها از فردی به فرد دیگر متفاوت است. با این حال، برخی کابوس‌های رایج وجود دارد که بسیاری از مردم آنها را تجربه می‌کنند. به عنوان مثال، بسیاری از بزرگسالان کابوس‌هایی در مورد ناتوانی در دویدن به اندازه کافی سریع برای فرار از خطر یا سقوط از ارتفاع زیاد می‌بینند. اگر یک رویداد آسیب‌زا مانند حمله یا تصادف را پشت سر گذاشته‌اید، ممکن است کابوس‌های مکرری در مورد تجربه خود داشته باشید.

اگرچه کابوس‌ها و وحشت‌های شبانه هر دو باعث می‌شوند افراد با ترس زیاد از خواب بیدار شوند، اما با هم متفاوت هستند. وحشت‌های شبانه معمولاً در چند ساعت اول پس از به خواب رفتن رخ می‌دهند. آنها به عنوان احساسات تجربه می‌شوند، نه رویا، بنابراین افراد به یاد نمی‌آورند که چرا هنگام بیدار شدن وحشت‌زده شده‌اند.

چه چیزی باعث کابوس در بزرگسالان می‌شود؟

کابوس‌ها در بزرگسالان اغلب خودبه‌خودی هستند. اما می‌توانند ناشی از عوامل مختلف و اختلالات زمینه‌ای نیز باشند.

 

برخی افراد پس از خوردن یک میان وعده آخر شب، کابوس می‌بینند که می‌تواند متابولیسم را افزایش داده و به مغز سیگنال فعال‌تر بودن بدهد. تعدادی از داروها نیز در افزایش دفعات کابوس نقش دارند. داروهایی که بر مواد شیمیایی مغز تأثیر می‌گذارند ، مانند داروهای ضد افسردگی و مواد مخدر، اغلب با کابوس مرتبط هستند. داروهای غیر روانشناختی، از جمله برخی از داروهای فشار خون ، نیز می‌توانند باعث کابوس در بزرگسالان شوند.

 

ترک داروها و مواد، از جمله الکل و آرام‌بخش‌ها، ممکن است باعث کابوس شود. اگر پس از تغییر دارو متوجه تفاوتی در دفعات کابوس‌های خود شدید، با پزشک خود صحبت کنید.

کمبود خواب ممکن است در کابوس‌های بزرگسالان نقش داشته باشد، که خود اغلب باعث می‌شود افراد خواب اضافی خود را از دست بدهند. اگرچه این احتمال وجود دارد، اما تأیید نشده است که آیا این چرخه می‌تواند منجر به اختلال کابوس شود یا خیر.

تعدادی از محرک‌های روانی می‌توانند باعث کابوس در بزرگسالان شوند. به عنوان مثال، اضطراب و افسردگی می‌توانند باعث کابوس در بزرگسالان شوند. اختلال استرس پس از سانحه ( PTSD ) نیز معمولاً باعث می‌شود افراد کابوس‌های مزمن و مکرر را تجربه کنند.

 

کابوس‌ها در بزرگسالان می‌تواند ناشی از برخی اختلالات خواب باشد. این اختلالات شامل آپنه خواب و سندرم پاهای بی‌قرار است. اگر هیچ علت دیگری قابل تعیین نباشد، کابوس‌های مزمن ممکن است یک اختلال خواب مجزا باشند. افرادی که بستگانی با اختلال کابوس دارند، احتمال بیشتری دارد که خودشان نیز به این بیماری مبتلا باشند.

 

اثرات کابوس بر سلامتی در بزرگسالان چیست؟

کابوس‌ها وقتی تأثیر قابل توجهی بر سلامت و تندرستی شما می‌گذارند، چیزی فراتر از خواب‌های بد می‌شوند. در میان افرادی که کابوس می‌بینند، افرادی که مضطرب یا افسرده هستند، بیشتر احتمال دارد که از این تجربه پریشان شوند و از عوارض روانی بیشتری رنج ببرند. اگرچه این رابطه هنوز درک نشده است، اما کابوس‌ها با خودکشی مرتبط بوده‌اند . از آنجا که کابوس‌ها ممکن است تأثیر قابل توجهی بر کیفیت زندگی شما داشته باشند، اگر مرتباً آنها را تجربه می‌کنید، مشورت با یک متخصص پزشکی مهم است.

کمبود خواب ، که می‌تواند ناشی از کابوس‌ها باشد، می‌تواند باعث ایجاد بسیاری از بیماری‌ها از جمله بیماری‌های قلبی، افسردگی و چاقی شود.

اگر کابوس‌ها در بزرگسالان نشانه‌ای از آپنه خواب درمان نشده یا اختلال استرس پس از سانحه باشند، اختلالات زمینه‌ای نیز می‌توانند تأثیرات منفی قابل توجهی بر سلامت جسمی و روانی داشته باشند.

درمان کابوس در بزرگسالان

خوشبختانه، شما و پزشکتان می‌توانید اقداماتی را برای کاهش دفعات کابوس دیدن و تأثیر آنها بر زندگی‌تان انجام دهید. اول، اگر کابوس‌های شما نتیجه‌ی مصرف یک داروی خاص است، ممکن است بتوانید دوز یا نسخه‌ی داروی خود را تغییر دهید تا این عارضه‌ی جانبی ناخواسته از بین برود.

 

برای افرادی که کابوس‌هایشان ناشی از بیماری‌هایی مانند آپنه خواب یا سندرم پای بی‌قرار است ، درمان اختلال زمینه‌ای ممکن است به کاهش علائم کمک کند.

اگر کابوس‌های شما مربوط به بیماری یا دارو نیست، ناامید نشوید. تغییرات رفتاری برای ۷۰٪ از بزرگسالانی که از کابوس رنج می‌برند، از جمله کابوس‌های ناشی از اضطراب ، افسردگی و اختلال استرس پس از سانحه، مؤثر بوده است.

درمان با تمرین تصویرسازی ذهنی، یک درمان شناختی رفتاری امیدوارکننده برای کابوس‌های مکرر و کابوس‌های ناشی از اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) است. این تکنیک به افراد مبتلا به کابوس‌های مزمن کمک می‌کند تا با تمرین چگونگی وقوع آنها، کابوس‌های خود را تغییر دهند. در برخی موارد، ممکن است از داروها همراه با درمان برای درمان کابوس‌های مرتبط با PTSD استفاده شود، اگرچه اثربخشی آنها به اندازه درمان با تمرین تصویرسازی ذهنی به وضوح نشان داده نشده است.

تعدادی گام دیگر وجود دارد که می‌توانید خودتان بردارید و به کاهش دفعات کابوس دیدنتان کمک کنید. داشتن یک برنامه منظم برای بیدار شدن و خوابیدن مهم است. همچنین انجام ورزش منظم نیز مهم است که به کاهش اضطراب و استرس ناشی از کابوس کمک می‌کند. ممکن است متوجه شوید که یوگا و مدیتیشن نیز مفید هستند.

به یاد داشته باشید که بهداشت خواب خوبی را رعایت کنید، که به جلوگیری از کمبود خواب که می‌تواند باعث کابوس در بزرگسالان شود، کمک می‌کند. اتاق خواب خود را به مکانی آرامش‌بخش و ساکت تبدیل کنید که برای خواب و رابطه جنسی در نظر گرفته شده باشد، تا آن را با فعالیت‌های استرس‌زا مرتبط نکنید. همچنین، در مورد مصرف الکل، کافئین و نیکوتین احتیاط کنید، زیرا می‌توانند بیش از ۱۲ ساعت در سیستم بدن شما باقی بمانند و اغلب الگوهای خواب را مختل می‌کنند.