هر کودکی با روش خاص خود برای برخورد با جهان متولد می‌شود که ما آن را «خلق و خو» می‌نامیم. رویکرد کودک به موقعیت‌های جدید و افراد ناآشنا یکی از ویژگی‌های خلق و خوی بسیار مهم است.
واقعیت این است که برخی از کودکان به طور طبیعی در موقعیت‌های جدید راحت‌تر هستند و فوراً وارد می‌شوند، در حالی که برخی دیگر محتاط‌تر هستند و برای احساس امنیت در موقعیت‌های ناآشنا به زمان و حمایت بزرگسالان دلسوز نیاز دارند. در عین حال، این کودکان خجالتی اغلب ناظران بسیار دقیقی هستند که از آنچه می‌بینند چیزهای زیادی یاد می‌گیرند و ممکن است قبل از اقدام، تمایل بیشتری به فکر کردن در مورد موقعیت‌ها داشته باشند - یک مهارت مهم.
اگر کودکی شما خجالتی است برای درمان خجالتی بودن کودک با گروه ویان تماس بگیرید.
خلق و خو چیزی نیست که فرزندتان انتخاب کند، و چیزی هم نیست که شما آن را ایجاد کرده باشید. خلق و خوی «درست» یا «غلط» یا «بهتر» یا «بدتر» وجود ندارد. اما خلق و خو عامل بسیار مهمی در رشد فرزند شماست زیرا نحوه تجربه و واکنش او به جهان را شکل می‌دهد. به عنوان مثال، کودکی که محتاط است و کودکی که فوراً وارد ماجرا می‌شود، احتمالاً تجربیات بسیار متفاوتی در مراسم سالانه خانوادگی شما خواهند داشت و به انواع مختلفی از حمایت از شما نیاز خواهند داشت.
همچنین، به خاطر داشته باشید که انتظارات فرهنگی در اجتماعی بودن کودک نقش دارند، زیرا تفاوت‌های فرهنگی در مورد چگونگی ارزش‌گذاری «کمرویی» وجود دارد. به عنوان مثال، در برخی فرهنگ‌ها، کمرویی به عنوان یک ویژگی مثبت دیده می‌شود و مورد تشویق و انتظار است. در برخی دیگر، قاطع‌تر بودن ارزش بیشتری دارد.
کنار آمدن با افراد و تجربیات جدید
به نظر می‌رسد بعضی از کودکان از رحم مادر با تکان دادن دست به نشانه سلام کردن بیرون می‌آیند. برخی دیگر در مواجهه با افرادی که نمی‌شناسند، مرددتر هستند و این موضوع حتی از دوران نوزادی شروع می‌شود. این کودکان با بزرگ شدن، اغلب ترجیح می‌دهند به جای یک گروه بزرگ، فقط با یک یا دو دوست صمیمی بازی کنند. کودکانی که دیر با دیگران ارتباط برقرار می‌کنند، اغلب به زمان و حمایت مراقبان مورد اعتماد نیاز دارند تا در تعامل با مکان‌های جدید یا افراد جدید احساس راحتی کنند.
به یاد داشته باشید که رفتار کودک می‌تواند در موقعیت‌های مختلف متفاوت باشد. ممکن است متوجه شوید که کودک نوپای شما در جشن تولد دوستش بسیار ساکت است، اما در کنار پدربزرگ و مادربزرگش که آنها را به خوبی می‌شناسد و دوست دارد، پرحرف است. کودکانی که دیر با شما صمیمی می‌شوند، اغلب از بازی کردن با خودشان یا فقط وقت گذراندن با شما بسیار خوشحال می‌شوند. اگرچه ممکن است به تعاملات اجتماعی کمتر یا متفاوتی نیاز داشته باشند، اما این کودکان به اندازه همسالان اجتماعی‌تر خود خوشحال هستند.
کنار آمدن با تغییر
کودکان خردسال به دلیل انعطاف‌پذیر نبودن در مورد روال‌هایشان شناخته می‌شوند و عموماً از تغییر هیجان‌زده نمی‌شوند. با این حال، به نظر می‌رسد برخی از کودکان با گذارها راحت‌تر کنار می‌آیند، انعطاف‌پذیرتر هستند و می‌توانند راحت‌تر از دیگران از یک فعالیت به فعالیت دیگر بروند. کودکانی که دیر با محیط جدید وفق پیدا می‌کنند، اغلب ترجیح می‌دهند اوضاع به همین منوال باقی بماند و در برابر امتحان کردن چیزهای جدید، مانند پرستار بچه جدید یا حتی صندلی ماشین جدید، مقاومت بیشتری نشان می‌دهند. شنیدن «نه، نه، نه!»های زیاد در این موقعیت‌ها غیرمعمول نیست. بچه‌های محتاط اغلب قبل از آماده شدن برای گذار، به زمان و حمایت نیاز دارند. روال‌ها به ویژه مهم و آرامش‌بخش هستند. آنها به کودکان کمک می‌کنند تا احساس کنند که بر دنیای خود کنترل دارند.
از تولد تا سه سالگی چه انتظاری باید داشت
تولد تا ۱۸ ماهگی
تقریباً از حدود ۸ تا ۹ ماهگی، همه نوزادان با اضطراب جدایی و غریبه‌ها کنار می‌آیند. اینها مراحل مهم رشدی هستند که اکثر نوزادان از سر می‌گذرانند و با خجالتی بودن یکسان نیستند. با این حال، باید در نظر داشت که نوزادانی که ذاتاً دیرتر با دیگران ارتباط برقرار می‌کنند، اغلب در جدایی‌ها مشکل دارند و آرام کردن آنها ممکن است دشوارتر باشد.
- جدایی در این مرحله مسئله بزرگی است زیرا نوزادان در حال حاضر:
- درک کنند که آنها «شخصیت مستقل» خودشان را دارند، جدا از والدینشان.
- تفاوت بین افراد آشنا و افراد ناآشنا را تشخیص دهید.
درک کنید که افراد و اشیا حتی وقتی از دید آنها خارج می‌شوند، هنوز وجود دارند (پایداری شیء). می‌بینید که کودک شما این مفهوم را وقتی دنبال اسباب‌بازی‌ای می‌گردد که در جعبه اسباب‌بازی پنهان شده است، یا دنبال توپی که زیر مبل غلتیده است، می‌فهمد. توانایی نوزادان در درک این ایده دلیل این است که در این زمان، اغلب هنگام خواب شروع به اعتراض می‌کنند و وقتی آنها را می‌خوابانند، گریه می‌کنند. آنها اکنون می‌دانند که شما هنوز جایی بیرون هستید، بعد از اینکه به آنها شب بخیر می‌گویید، و طبیعتاً می‌خواهند شما را برگردانند!
در این دوره، نوزادانی که قبلاً به راحتی از والدین خود جدا می‌شدند، ممکن است در هنگام جدایی (مانند تحویل دادن کودک به مهدکودک یا زمان خواب) بیشتر از قبل گریه و اعتراض کنند.
شما می‌توانید با خداحافظی مداوم به کودک خود اطمینان خاطر دهید. او را محکم در آغوش بگیرید و به او بگویید که در دستان بسیار خوبی است. با لبخند، به او بگویید که حالش خوب خواهد بود و بعداً او را خواهید دید. همچنین، مطمئن شوید که کودک شما (بالای یک سال) یک عروسک/پتوی «دوست‌داشتنی» یا مخصوص برای نوازش در غیاب شما دارد. اگرچه وسوسه‌انگیز است، اما وقتی مجبورید کودک کوچک خود را به شخص دیگری بسپارید، از بیرون رفتن یواشکی خودداری کنید. بیرون رفتن یواشکی این پیام را می‌رساند که فکر می‌کنید با ترک او کار اشتباهی انجام می‌دهید. این می‌تواند هرگونه ترسی را که او از جدایی و مراقبت دیگران دارد، افزایش دهد.
حتی در این سن کم، نوزادان در موقعیت‌های اجتماعی رویکرد متفاوتی دارند. برخی مشتاق تعامل با هر کسی هستند که ملاقات می‌کنند. آنها در صف خرید با فرد پشت سر شما نجوا می‌کنند و غان و غون می‌کنند و به سمت مادر دیگری که در کتابخانه برای فرزندان خود کتاب می‌خواند، می‌خزند یا می‌دوند. برخی دیگر از نوزادان در اطراف افراد جدید محتاط‌تر هستند. به نظر نمی‌رسد که دوست داشته باشند توسط افرادی که خوب نمی‌شناسند در آغوش گرفته شوند یا در آغوش گرفته شوند. آنها هنگام ملاقات با فرد جدید به شما می‌چسبند یا پشت پای شما پنهان می‌شوند. آنها به کندی با دیگران ارتباط برقرار می‌کنند و برای سازگاری و احساس راحتی با افراد جدید به زمان نیاز دارند.
مهم است که به خاطر داشته باشید هدف تغییر خلق و خوی کودک شما نیست. بسیار مهم است که آنها احساس کنند به خاطر خودشان پذیرفته شده و مورد احترام هستند. وقتی به مراقبان کودک کمک می‌کنید تا بفهمند او کیست و چه نیازهایی دارد، از او حمایت می‌کنید. با مراقبان در مورد خلق و خوی کودک، اینکه چگونه دوست دارد آرام شود، چه چیزی او را آرام می‌کند و چگونه ترجیح می‌دهد در آغوش گرفته شود، صحبت کنید. این اطلاعات مهم است زیرا به مراقبان کودک شما کمک می‌کند تا مراقبتی را که نیاز دارد و شایسته آن است، ارائه دهند و باعث می‌شود کودک خجالتی در کنار مراقبان خود احساس امنیت و اعتماد کند.
۱۸ تا ۳۶ ماه
ممکن است کودک نوپای دیرجوش خود را در موارد زیر ببینید:
- هنگام ملاقات با افراد جدید یا در فعالیت‌هایی مانند ساعت قصه‌گویی در کتابخانه، نزدیک شما باشد.
- قبل از اینکه در یک محیط جدید، مانند خانه یک دوست یا زمین بازی جدید، مستقر شود و شروع به بازی کند، به کمی زمان نیاز دارد تا در آن احساس راحتی کند.
- به ندرت با افرادی که نمی‌شناسد صحبت می‌کند.
- ترجیح می‌دهد با شما بازی کند، یا وقتی او با دیگران بازی می‌کند، شما نزدیک او باشید.
- در انتقال به یک مراقب جدید، مانند یک پرستار بچه جدید، مشکل داشته باشید.
- در محیط‌های شلوغ و اجتماعی مانند مرکز خرید، زمین بازی یا مهمانی‌های تولد، احساس دستپاچگی و آشفتگی کند (گریه کند، اعتراض کند، بخواهد آنجا را ترک کند و غیره).
در فعالیت‌هایی مانند موسیقی والدین-کودک یا کلاس‌های ژیمناستیک، ترسو به نظر می‌رسد.
بین سنین ۲ تا ۳ سالگی، وقتی فرزندتان شروع به بازی تعاملی‌تر با سایر کودکان می‌کند، ممکن است متوجه شوید که ترجیح می‌دهد به جای یک گروه بزرگ، فقط با یک یا دو دوست خوب دیگر بازی کند. این بسیار رایج است. به یاد داشته باشید، هیچ راه درستی برای اجتماعی بودن وجود ندارد. آنچه کودک را خوشحال می‌کند، بسته به نوع کودک می‌تواند کاملاً متفاوت باشد. تعداد دوستانی که یک کودک دارد لزوماً عامل مهمی نیست. کیفیت دوستی مهم است.
کودکان نوپایی که دیر با دیگران ارتباط برقرار می‌کنند، ممکن است از فعالیت‌های ساختاریافته برای کمک به انتقال به بازی با دیگران نیز بهره‌مند شوند. به عنوان مثال، در ابتدای زمان بازی یا مهمانی، می‌توانید پیشنهاد دهید که موسیقی بنوازند (یک قاشق چوبی و قابلمه عالی است) یا در فضای باز در یک جعبه شن بازی کنند. این نوع بازی به کودک خجالتی زمانی می‌دهد تا قبل از شروع فعالیت‌های تعاملی‌تر، در بازی‌های کناری شرکت کند. همچنین در صورت امکان، برنامه‌ریزی زمان بازی و مهمانی در خانه می‌تواند مفید باشد تا کودک خجالتی در جایی باشد که احساس امنیت، آرامش و اعتماد به نفس داشته باشد.
به یاد داشته باشید—خلق و خو سرنوشت نیست. می‌توانید به طبیعت دیرجوش فرزندتان احترام بگذارید و در عین حال به او کمک کنید مهارت‌های لازم برای سازگاری موفقیت‌آمیز با موقعیت‌ها و افراد جدید را بیاموزد. به عنوان مثال، وقتی به یک زمین بازی جدید می‌رسید که کودکان زیادی در آن بازی می‌کنند، از فرزندتان پیروی کنید و مدتی فقط به تماشای بازی بپردازید. سپس، وقتی می‌بینید کودکی احساس آرامش بیشتری می‌کند و به اتفاقات اطرافش علاقه‌مند است، پیشنهاد دهید که او را با تاب هل دهید یا با او از سرسره پایین بروید. از او بخواهید که یک وسیله را برای کاوش بعدی انتخاب کند. گام به گام، با گذشت زمان، به فرزندتان کمک می‌کنید تا با این مکان جدید سازگار شود و از آن لذت ببرد.